T-12 – Wikipedia, wolna encyklopedia

T-12

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Charkowską Fabrykę Parowozów im. Kominternu
Typ pojazdu	czołg średni
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4
Historia
Prototypy	1930
Egzemplarze	1 (prototyp)
Dane techniczne
Silnik	silnik gaźnikowy, 8-cylindrowy M-6 o mocy 180-200 KM (132-147 kW)
Poj. zb. paliwa	240 l
Pancerz	grubość: przód - 22 mm boki – 12 mm wieża – 22 mm
Długość	całkowita – 6,282 m bez ogona – 5,512 m
Szerokość	2,81 m
Wysokość	2,95 m
Prześwit	0,50 m
Masa	14 700 kg (bojowa)
Osiągi
Prędkość	26 km/h (po drodze) 17 km/h (ekonomiczna)
Zasięg pojazdu	80 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,2 m
Rowy (szer.)	2,00 m
Ściany (wys.)	0,745 m
Kąt podjazdu	38°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armta przeciwpancerna wz. 1930 kal. 37 mm (zapas amunicji – 98 pocisków) 3 karabiny maszynowe Colt mod. 1895 kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 7200 szt.)
Użytkownicy
ZSRR
Multimedia w Wikimedia Commons

Czołg średni T-12 – radziecki prototyp czołgu średniego z okresu międzywojennego.

Pod koniec 1927 roku w kierownictwie Armii Czerwonej zapadła decyzja o budowie tzw. „czołgu manewrowego”, w celu jego zaprojektowania i budowy powołano Biuro Konstrukcyjne Czołgów przy Charkowskiej Fabryce Parowozów im. Kominternu. W biurze tym powstał projekt takiego czołgu. Podwozie jego oparto na podwoziu czołgu T-18, które przedłużono, natomiast nadwozie oparto na konstrukcji amerykańskiego czołgu T1, przy czym zaprojektowano dwie wieże umieszczone jedna nad drugą. Początkowo zaplanowano użycie w nim nowego silnika Mikulina o mocy 180 km, które miały produkować Leningradzkie Zakłady „Bolszewik” nie wywiązały się z tego, w czołgu zastosowano silnik lotniczy M-6, do którego zaprojektowano specjalną skrzynię biegów i hamulce taśmowe.

Budowę prototypu rozpoczęto 13 października 1928 roku, a jego budową zakończono w dniu 15 października 1929 roku. Przy czym do jego budowy w celu zmniejszenia kosztów, użyto stali konstrukcyjnej zamiast stali hartowanej. Kadłub był wykonany z blach stalowej, łączonych nitami. Po jego wybudowaniu poddano go próba, najpierw bez uzbrojenia, a następnie zamontowano w nim jeden karabin maszynowy, a potem działo przeciwpancerne i dwa pozostałe karabiny maszynowe Colt kal. 7,62 mm. Choć w planach było zamontowanie w czołgu radzieckich karabinów maszynowych DT kal. 7,62 mm.

Po ostatecznych badaniach w lipcu 1930 roku zrezygnowano z dalszej produkcji tego typu czołgu. Wybudowano tylko jeden egzemplarz czołgu, Jego konstrukcja stała się podstawa do budowy i produkcji nowego czołgu T-24.

Czołg został zbudowany na podwoziu czołgu MS-1, które powiększono. Kadłub był zbudowano na wzór amerykańskiego czołg T1, przy czym na środku kadłuba zamontowano ośmiokątną wieżę, a na jej środku kulista drugą wieżyczkę.

Napęd stanowił radziecki silnik lotniczy M-6, do którego zbudowano specjalną skrzynię biegów i hamulce taśmowe.

Uzbrojenie składało się z działa przeciwpancernego kal. 37 mm umieszczonego w głównej wieży, z działem sprzężony był karabin maszynowy kal. 7,62 mm, drugi taki sam karabin maszynowy umieszczony był w uchwycie kulowym w ścianie wieży głównej. Trzeci karabin maszynowy umieszczony był w małej wieży.

Czołg T-12 był używany tylko do badań i prób wojskowych.

• Михаил Свирин: Танковая мощь СССР. Moskwa: Издательство «Эксмо», 2009, s. 53-54. ISBN 978-5-699-31700-4. (ros.).