Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008

2007 2009
Data	27–29 lutego 2008
Gospodarz	Zakopane
Dyscyplina	skoki narciarskie
Mężczyźni
konkurs indywidualny na skoczni HS-94	Andreas Wank
konkurs drużynowy na skoczni HS-94	Niemcy
Kobiety
konkurs indywidualny na skoczni HS-94	Jacqueline Seifriedsberger
Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca	Niemcy

 Główny artykuł: Mistrzostwa Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008.

 Główny artykuł: Skoki narciarskie na mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym.

Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 – zawody w skokach narciarskich, przeprowadzone w dniach 27–29 lutego w Zakopanem, w ramach Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008.

Wszystkie trzy konkurencje – dwie indywidualne (konkursy mężczyzn i kobiet) oraz jedna drużynowa (skoki mężczyzn) − zostały rozegrane na Średniej Krokwi. Konkurs kobiet był trzecią w historii rywalizacją o tytuł mistrzyni świata w skokach narciarskich, mężczyźni natomiast rywalizowali po raz trzydziesty.

W konkurencjach indywidualnych zwyciężyli: Andreas Wank (Niemcy) i Jacqueline Seifriedsberger (Austria), natomiast w rywalizacji drużynowej triumfowała reprezentacja Niemiec, która wystartowała w składzie: Felix Schoft, Severin Freund, Pascal Bodmer i Andreas Wank.

Wicemistrzami świata zostali Shōhei Tochimoto (Japonia) oraz Elena Runggaldier (Włochy) indywidualnie, zaś w konkurencji drużynowej ekipa Austrii. Brązowe medale zdobyli natomiast: w konkursach indywidualnych – Andreas Strolz (Austria) i Katja Požun (Słowenia), a w konkursie drużynowym zespół Polski.

Po raz drugi w historii, konkursy mistrzostw świata juniorów w skokach narciarskich przeprowadzono na terenie Polski. Wcześniej zawody tej rangi zostały rozegrane w 2001 roku w Karpaczu.

W 2006 roku podczas kongresu Międzynarodowej Federacji Narciarskiej w portugalskim Vilamour podjęto decyzję, o przedłużeniu wieku juniorskiego z 18 do 20 lat^[1]. Zmianę przeprowadzano stopniowo, na MŚJ w 2007 roku mogli startować zawodnicy 19-letni^[2], a na MŚJ w 2008 roku po raz pierwszy mogli wystąpić zawodnicy 20-letni^[3].

W zawodach wystartowało 121 skoczków i skoczkiń z 23 narodowych reprezentacji, w tym 83 mężczyzn i 38 kobiet.

W 2001 roku po raz pierwszy mistrzostwa świata juniorów w narciarstwie klasycznym przeprowadzone zostały w Polsce – w Karpaczu. Organizator mistrzostw w 2008 roku – Szczyrk – był zatem drugą w historii miejscowością na terenie Polski, która została wybrana do przeprowadzenia imprezy tej rangi^[4].

Początkowo zawody w skokach narciarskich miały odbyć się na obiekcie Skalite w Szczyrku, jednak ze względu na brak śniegu zdecydowano, że zawody zostaną rozegrane w Zakopanem^[5].

Kiedy Szczyrk został wytypowany jako organizator Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008, postawiono przed organizatorami duże wymagania. Głównym celem postawionym przed Tadeuszem Pilarzem – przewodniczącym komitetu organizacyjnego mistrzostw, była przebudowa kompleksu skoczni narciarskich Skalite. Pod koniec kwietnia 2007 roku zakończono konkurs na projektowanie zespołu skoczni, do dnia 30 maja miał być oddany projekt budowlany^[6]. Na początku sierpnia do Polski przyjechali delegaci Międzynarodowej Federacji Narciarskiej – Ulrich Wehling, Jürg Capol oraz Sepp Gratzer w celu skontrolowania przebiegu prowadzonych prac^[7]. Zgodnie z harmonogramem prac skocznia Skalite miała być gotowa 15 listopada, jednak na dwa miesiące przed rozpoczęciem mistrzostw organizatorzy musieli zmienić plany ze względu na brak czasu^[8]. 19 grudnia do Szczyrku ponownie przyjechał Ulrich Wehling i podczas tej wizyty ustalono, że w Beskidach nie odbędzie się konkurs Pucharu Świata B w kombinacji norweskiej, który miał być próbą generalną przed mistrzostwami świata juniorów. Zamiast niego obiekty narciarskie miały przejść sprawdzian podczas Pucharu Beskidów, imprezy rangi FIS-owskiej. 11 stycznia na stronie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej pojawiła się informacja, że mistrzostwa świata juniorów w narciarstwie klasycznym odbędą się zgodnie z planem^[9]. Na tydzień przed planowanymi mistrzostwami, została ogłoszona wiadomość o przesunięciu zawodów na 21 lutego^[10] pod warunkiem, że na początku lutego zostaną rozegrane zawody w kombinacji norweskiej^[9], jednak ze względu na niekorzystne warunki atmosferyczne zawody te zostały odwołane^[11]. 9 lutego 2008 roku pojawiła się oficjalna wiadomość o przeniesieniu mistrzostw świata juniorów ze Szczyrku do Zakopanego^[12][13]. Zawody miały się rozpocząć 25 lutego, a zakończyć 2 marca na Średniej Krokwi im. Bronisława Czecha.

Wśród faworytek do zwycięstwa w konkursie kobiet najczęściej wymieniano nazwisko Jacqueline Seifriedsberger (Austria), co było związane z ówczesną klasyfikacją Pucharu Kontynentalnego, w której zawodniczka zajmowała 3. miejsce^[14]. Spośród zawodniczek, które miały prawo do startu w mistrzostwach świata, najwyżej sklasyfikowane w Pucharze Kontynentalnym były: Salome Fuchs (Szwajcaria), Anna Häfele (Niemcy), Lisa Demetz (Włochy) i Avery Ardovino (Stany Zjednoczone)^[14]. Tuż przed mistrzostwami, w konkursie Pucharu Kontynentalnego rozegranym w niemieckim Baiersbronn, wygrała Kanadyjka Atsuko Tanaka^[15].

Faworytami w konkursach mężczyzn byli: Thomas Thurnbichler (Austria), Kim René Elverum Sorsell (Norwegia), Mario Innauer (Austria) i Mitja Mežnar (Słowenia), co było związane z klasyfikacją Pucharu Kontynentalnego^[16]. W Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowanym spośród zawodników startujących w mistrzostwach świata juniorów był Pawieł Karielin (Rosja), który zajmował tam 29. miejsce. Punkty do klasyfikacji PŚ 2007/2008 zdobywali także: Shōhei Tochimoto (Japonia), Andreas Wank (Niemcy), Mario Innauer (Austria) i Severin Freund (Niemcy)^[17]. W gronie faworytów wymieniany był także Łukasz Rutkowski (Polska), który jako wychowanek klubu TS Wisła Zakopane najlepiej znał skocznię^[18]. Nie wystartował jeden z głównych faworytów, Gregor Schlierenzauer (Austria), który zrezygnował ze startu na rzecz Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2008^[19] oraz by trenować przed ostatnią serią konkursów Pucharu Świata, w którego klasyfikacji zajmował drugie miejsce.

W konkursie drużynowym kandydatami do zdobycia medali były reprezentacje Austrii, Niemiec, Norwegii oraz drużyna gospodarzy – reprezentacja Polski.

Przed rozpoczęciem mistrzostw sztab organizacyjny przedstawił program wszystkich konkurencji. Pierwszy oficjalny trening skoków miał miejsce 26 lutego 2008, a ostatnimi zawodami był drużynowy konkurs na skoczni normalnej. Łącznie odbyły się trzy konkursy – dwa indywidualne i jeden drużynowy, a także cztery oficjalne treningi^[20].

Poniższa tabela przedstawia szczegółowy wykaz serii skoków przeprowadzonych w ramach mistrzostw świata.

Wszystkie trzy konkursy (dwa indywidualne i jeden drużynowy) Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 odbyły się na skoczni normalnej (HS94) w Zakopanem.

	Nazwa skoczni	Miasto	Punkt K	HS	Rekord skoczni[b][21][22]
	Średnia Krokiew	Zakopane	K85	HS94	93,5 m	Dirk Else Łukasz Kruczek	15 sierpnia 1999 10 lutego 2001

Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na MŚJ w Zakopanem był Ryszard Guńka. Sędzią technicznym był Eero Kuusinen, a jego asystentem – Thomas Klauser.

Skład sędziowski poszczególnych konkursów przedstawia poniższa tabela:

Sędzia	Kraj	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. mężczyzn HS 94[23]	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. kobiety HS 94[24]	Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. druż. mężczyzn HS 94[25]
Willi Putz	Austria	A	D	C
Nils Livland	Norwegia	B	–	–
Branko Benedik	Słowenia	C	E	A
Marek Tucznio	Polska	D	A	D
Juhani Kakilehto	Finlandia	E	B	B
Jarle Solbu	Stany Zjednoczone	–	C	E

Pierwszą z konkurencji były skoki mężczyzn na skoczni normalnej, które odbyły się 27 lutego. Zawody zapoczątkował Francuz Julien Dorme, jednak uzyskał 77,5 metra, co nie pozwoliło mu awansować do serii finałowej. Pierwszym skoczkiem, który lądował za punktem konstrukcyjnym, był skaczący z drugim numerem Kim René Elverum Sorsell, który po skoku na 87 metra objął prowadzenie. Kolejny z zawodników – Andreas Wank skoczył cztery metry dalej, i to on został liderem konkursu przez kolejne pięć skoków. Z numerem siódmym skakał reprezentant Japonii, Shōhei Tochimoto, który pozostał liderem do końca pierwszej serii^[26]. Kiedy na belce startowej pojawił się Łukasz Rutkowski, zakopiańska publiczność rozpoczęła wzmożony doping, a sam zawodnik skoczył 94 metry i ustanowił nowy rekord skoczni. Miał trudności z lądowaniem, jednak ostatecznie obyło się bez upadku. Z numerem 53. na belce startowej pojawił się Thomas Thurnbichler, jednak po kłopotach w locie, wylądował 63,5 metra za progiem skoczni, przez co odpadł z konkursu. Po pierwszej serii pierwsze pięć miejsc zajmowali: Shōhei Tochimoto, Andreas Strolz (Austria), Łukasz Rutkowski, Andreas Wank i Pawieł Karielin^[27].

Pierwsza seria odbywała się w niekorzystnych warunkach atmosferycznych, głównie za sprawą silnego wiatru. Spowodowało to wydłużenie serii konkursowej i problemy niektórych zawodników z oddaniem dobrego i bezpiecznego skoku Przed drugą serią warunki jednak się poprawiły i zawody przebiegały bez przeszkód pogodowych^[26].

Drugą serię rozpoczął Shūta Hirabayashi (Japonia) i dzięki skokowi na 81 metrów objął prowadzenie. Japończyka wyprzedził David Unterberger (Austria) (28. po pierwszej serii), który uzyskał skok na odległość 87,5 m. Austriaka wyprzedził dopiero szesnasty po pierwszej serii Mitja Mežnar, po skoku na odległość 84 m. Kolejnym zawodnikiem, który pojawił się na belce startowej, był Kenshirō Itō (Japonia) i to on objął prowadzenie. Jedenasty po pierwszej serii – Kim René Elverum Sorsell wyprzedził Japończyka. Zmiana na prowadzeniu miała miejsce po skoku Kennetha Gangnesa (Norwegia), który oddał skok na 87,5 metra. Następnym zawodnikiem, który usiadł na belce startowej, był Mario Innauer. Austriak skoczył 93,5 metra, jednak nie ustał tego skoku. Został zniesiony z wybiegu, ponieważ nie dał rady samodzielnie zejść ze skoczni. Badania wykazały, że upadek wywołał u Innauera naderwanie mięśnia uda^[28]. Konkurs został na chwilę przerwany, jednak nie miało to wpływu na dalszy przebieg zawodów. Kolejny zawodnik – Pawieł Karielin oddał krótszy skok, w związku z czym Gangnes pozostawał na pierwszym miejscu. Wyprzedził go natomiast kolejny ze skoczków – Andreas Wank. Skoczył na odległość 91,5 metra, co pozwoliło mu utrzymać prowadzenie aż do końca konkursu o mistrzostwo świata juniorów na skoczni normalnej. Po Wanku na belkę wszedł trzeci po pierwszej serii – Łukasz Rutkowski, który oddał skok na odległość 86 metrów, co dało mu drugie miejsce i szansę na medal mistrzostw. Kolejni zawodnicy – Andreas Strolz i Shōhei Tochimoto oddali krótsze skoki od Wanka, w związku z czym Niemiec pozostawał na pierwszym miejscu. Strolz i Tochimoto wyprzedzili jednak Rutkowskiego, w wyniku czego Polak zajął czwartą pozycję^[26].

Tym samym mistrzem świata został Andreas Wank, srebrny medal zdobył Shōhei Tochimoto, a brązowy – Andreas Strolz^[26].

Drugim z konkursów indywidualnych na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 w Zakopanem były zawody kobiet na skoczni normalnej. Jednocześnie był to trzeci w historii mistrzostw świata juniorów w narciarstwie klasycznym konkurs w skokach narciarskich, w którym o medale rywalizowały kobiety. Na liście startowej znalazło się 38 zawodniczek^[24].

Pierwszą zawodniczką, która oddała skok, była Sarah Hendrickson (Stany Zjednoczone), która skoczyła 71 metrów. Chwilę później Jacqueline Seifriedsberger uzyskała odległość 87 metrów, co później okazało się najdalszą odległością pierwszej serii. Drugim najdalszym skokiem okazał się skok szesnastej w kolejność zawodniczki Katji Požun (Słowenia) na odległość 81,5 metra. Pół metra gorszy rezultat uzyskała reprezentantka Włoch, Elena Runggaldier (Włochy). Tylko jedna zawodniczka zdołała oddać skok za punktem kalkulacyjnym obiektu w Zakopanem. Tą zawodniczką była prowadząca po pierwszej serii Seifriedsberger^[29][30]

Rozpoczynająca drugą serię, Karin Friberg uzyskała 71 metrów, dzięki czemu awansowała o jedną pozycję w górę, wyprzedzając Maren Lundby (Norwegia). Chwilę później Michaela Doleželová (Czechy) skoczyła 74 metry i objęła prowadzenie. Odległość 76 metrów, osiągnięta przez Ayukę Takedę (Japonia) spowodowała, że zawodniczka prowadziła w konkursie. Zmiana liderki nastąpiła po skoku Caroline Espiau (Francja), która skoczyła 86,5 metra, co pozwoliło jej awansować na 17. pozycję. Kilka minut później na pierwszym miejscu znalazła się Sarah Hendrickson po skoku na odległość 82,5 metra. Następnie prowadzenie obejmowały: Maja Vtič (Słowenia), Bigna Windmüller (Szwajcaria) i Juliane Seyfahrt (Niemcy). Ta ostatnia prowadziła przez kolejne osiem skoków, do czasu aż Melanie Faißt (Niemcy) osiągnęła 85 metrów i wyprzedziła Niemkę. Gdy na belce pojawiła się trzecia Elena Runggaldier, na prowadzeniu były trzy Niemki. Włoszka skoczyła na odległość 89 metrów, co było najdalszą odległością drugiej serii i całego konkursu. Dzięki temu awansowała na drugą pozycję, wyprzedzając drugą po pierwszej serii – Słowenkę Katję Požun. Prowadząca po pierwszej serii Jacqueline Seifriedsberger oddała skok na odległość 84 metry, co było szóstą odległością serii finałowej, jednak przewaga z pierwszego skoku okazała się wystarczająca, aby odnieść końcowy sukces^[30].

Tym samym Jacqueline Seifriedsberger została trzecią kobietą w historii, która zdobyła złoty medal mistrzostw świata juniorów w skokach narciarskich. Srebrny medal przyznany został Runggaldier, a brązowy – Požun^[30].

Ostatnią konkurencją skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 były zawody drużynowe mężczyzn na skoczni normalnej, które odbyły się 29 lutego. W konkursie wystartowało 18 drużyn. Po pierwszej kolejce skoków, na prowadzeniu była reprezentacja Norwegii. Najdalej skoczył Kenneth Gangnes, który uzyskał 88 metrów. Tuż za Norwegami znajdowały się ekipy Niemiec i Austrii. Najdalej w drugiej kolejce – 88 metrów – skoczył reprezentant Austrii, Manuel Poppinger, dzięki czemu ekipa austriacka wysunęła się na prowadzenie. W trzeciej turze najdłuższy skok oddał Pascal Bodmer (Niemcy), który uzyskał o 2,5 metra lepszy rezultat niż wcześniej wspomniany Poppinger. Pozostali zawodnicy uzyskali rezultaty słabsze o kilka metrów od Bodmera, w wyniku czego reprezentacja Niemiec wysunęła się na prowadzenie. W ostatniej grupie pierwszej serii najdalej skoczył mistrz świata juniorów z konkursu indywidualnego, Andreas Wank (89,5 metra) i Niemcy umocnili się na pozycji lidera. Skok o 2,5 metra krótszy oddał Andreas Strolz, co pozwoliło utrzymać Austriakom drugie miejsce. Na trzecim miejscu, po skoku Kim René Elverum Sorsella na 88 metrów, pozostała reprezentacja Norwegii. Gospodarze – reprezentacja Polski, po pierwszej serii zajmowali miejsce tuż za podium, ze stratą dwóch punktów do Norwegów^[31][32].

Najdłuższym skokiem piątej kolejki okazało się 91 metrów Felixa Schofta (Niemcy) – ten skok również okazał się najdalszym skokiem całego konkursu drużynowego i powiększył przewagę punktową drużyny Niemiec nad pozostałymi ekipami. Dwa metry bliżej od Schofta lądował Thomas Thurnbichler, dzięki czemu Austria pozostała wiceliderem konkursu. W szóstej kolejce najdalej skoczył Maciej Kot (Polska), który uzyskał 88,5 metrów przy wysokich notach za styl. Dwa metry krócej skoczył reprezentant Niemiec, Severin Freund. W przedostatniej kolejce najdalej skoczył Austriak David Unterberger, pół metra bliżej – reprezentant Niemiec Pascal Bodmer, który w nieoficjalnej klasyfikacji indywidualnej zajął pierwsze miejsce^[32]. Po siódmej kolejce za prowadzącymi Niemcami, na drugim miejscu pozostawali Austriacy, a na trzecim – Polacy^[25]. W ostatniej, ósmej kolejce najdalej skoczył reprezentant Polski, Łukasz Rutkowski, który uzyskał 90 metrów. Dzięki temu reprezentacja Polski utrzymała trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji zawodów. Dwa metry krócej od Rutkowskiego skoczył Andreas Wank^[32].

Drużynowymi mistrzami świata zostali Niemcy, wicemistrzami – Austriacy, a brązowy medal wywalczyli reprezentanci Polski^[32].

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
	Andreas Wank	91,0 m 125,5 pkt	91,5 m 126,0 pkt	18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5 18,0 • 16,0 • 17,5 • 18,0 • 17,5	251,5 pkt	–
	Shōhei Tochimoto	93,0 m 130,5 pkt	87,0 m 119,0 pkt	18,0 • 17,5 • 18,5 • 18,5 • 18,0 18,0 • 19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0	249,5 pkt	2,0 pkt
	Andreas Strolz	92,0 m 130,0 pkt	86,5 m 116,0 pkt	19,0 • 17,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 18,0 • 17,0 • 18,0 • 18,5 • 17,0	246,0 pkt	5,5 pkt

Medal	Kraj	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl A • B • C • D • E	Nota łączna zawodnika	Nota łączna drużyny	Strata
	Niemcy	Felix Schoft	86,5 m 116,5 pkt	91,0 m 124,0 pkt	18,0 • 17,0 • 18,0 • 18,0 • 17,5 17,0 • 17,0 • 18,0 • 18,0 • 17,0	240,5 pkt	971,0 pkt	–
		Severin Freund	87,5 m 119,0 pkt	86,5 m 116,0 pkt	18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 17,0 17,5 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 17,0	235,0 pkt
		Pascal Bodmer	90,5 m 126,5 pkt	88,5 m 123,0 pkt	19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 19,0 • 19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5	249,5 pkt
		Andreas Wank	89,5 m 124,5 pkt	88,0 m 121,5 pkt	18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,5 • 18,0 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,0	246,0 pkt
	Austria	Thomas Thurnbichler	85,0 m 115,0 pkt	89,0 m 123,5 pkt	18,5 • 18,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5 18,5 • 18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,0	238,5 pkt	953,5 pkt	17,5 pkt
		Manuel Poppinger	88,0 m 121,0 pkt	84,0 m 112,0 pkt	18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,5• 18,0 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,0 • 17,0	233,0 pkt
		David Unterberger	89,5 m 124,5 pkt	89,0 m 124,5 pkt	18,5 • 18,0 • 18,5 • 19,0 • 18,5 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0	249,0 pkt
		Andreas Strolz	87,0 m 118,5 pkt	85,0 m 114,5 pkt	18,5 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 17,5 18,0 • 18,0 • 19,0 • 18,5 • 18,0	233,0 pkt
	Polska	Krzysztof Miętus	82,5 m 106,5 pkt	87,5 m 119,5 pkt	17,5 • 17,0 • 17,0 • 17,5 • 16,5 18,0 • 18,0 • 18,5 • 19,0 • 18,0	226,0 pkt	942,5 pkt	28,5 pkt
		Maciej Kot	86,5 m 117,5 pkt	88,5 m 122,5 pkt	18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0 18,5 • 18,5 • 17,5 • 18,5 • 18,5	240,0 pkt
		Dawid Kowal	87,0 m 120,0 pkt	84,0 m 112,5 pkt	18,5 • 19,0 • 18,5 • 19,0 • 18,5 18,0 • 18,5 • 18,0 • 18,5 • 18,0	232,5 pkt
		Łukasz Rutkowski	90,0 m 122,0 pkt	90,0 m 122,0 pkt	18,0 • 17,5 • 17,0 • 16,5 • 17,0 17,5 • 18,0 • 17,5 • 17,0 • 17,0	244,0 pkt

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
	Jacqueline Seifriedsberger	87,0 m 115,5 pkt	84,0 m 111,5 pkt	17,0 • 16,5 • 16,5 • 18,0 • 18,0 18,0 • 17,5 • 18,0 • 18,5 • 17,5	227,0 pkt	–
	Elena Runggaldier	81,0 m 104,0 pkt	89,0 m 121,5 pkt	17,0 • 17,0 • 17,5 • 17,5 • 17,5 18,5 • 17,0 • 18,0 • 18,5 • 17,0	225,5 pkt	1,5 pkt
	Katja Požun	81,5 m 106,0 pkt	86,5 m 116,5 pkt	17,5 • 17,5 • 16,5 • 18,0 • 18,0 18,0 • 17,5 • 17,0 • 18,0 • 18,5	246,0 pkt	5,5 pkt

Klasyfikacja medalowa
Lp.	Państwo	złoto	srebro	brąz	razem
1	Niemcy	2	–	–	2
2	Austria	1	1	1	3
3	Włochy	–	1	–	1
3	Japonia	–	1	–	1
5	Polska	–	–	1	1
5	Słowenia	–	–	1	1

M	Państwo	Skład	Skok 1	Skok 2	Punkty
1	Niemcy	Felix Schoft	86,5	91,0	971,0
		Severin Freund	87,5	86,5
		Pascal Bodmer	90,5	88,5
		Andreas Wank	89,5	88,0
2	Austria	Thomas Thurnbichler	85,0	89,0	953,5
		Manuel Poppinger	88,0	84,0
		David Unterberger	89,5	89,0
		Andreas Strolz	87,0	85,0
3	Polska	Krzysztof Miętus	82,5	87,5	942,5
		Maciej Kot	86,5	88,5
		Dawid Kowal	87,0	84,0
		Łukasz Rutkowski	90,0	90,0
4	Norwegia	Kenneth Gangnes	88,0	89,0	938,0
		Atle Pedersen Rønsen	82,0	83,0
		Eirik Kjelstrup	89,5	86,5
		Kim René Elverum Sorsell	88,0	89,0
5	Japonia	Kenshirō Itō	85,5	88,5	925,5
		Kento Sakuyama	86,0	87,5
		Shōtarō Hosoda	83,5	84,0
		Shōhei Tochimoto	89,0	85,0
6	Słowenia	Rok Mandl	81,0	84,0	884,0
		Matic Kramaršič	83,5	84,5
		Primož Roglič	82,5	81,0
		Mitja Mežnar	86,0	86,5
7	Finlandia	Sami Niemi	79,0	78,0	878,5
		Mika Kauhanen	87,0	82,5
		Ville Larinto	85,5	85,5
		Anssi Ylipulli	84,5	85,5
8	Stany Zjednoczone	Christopher Lamb	81,5	84,5	873,5
		Nicholas Fairall	80,5	80,0
		Nicholas Alexander	85,0	81,5
		Anders Johnson	87,0	88,5
9	Włochy	Alessio De Crignis	79,5	–	424,0
		Roberto Dellasega	82,0	–
		Simone Morassi	82,5	–
		Andrea Morassi	84,5	–
10	Szwajcaria	Rémi Français	80,5	–	423,5
		Gregor Deschwanden	81,5	–
		Pascal Egloff	83,0	–
		Adrian Schuler	82,5	–
11	Rosja	Ilmir Chazietdinow	80,5	–	417,0
		Aleksandr Sardyko	81,0	–
		Iwan Sawwatiejew	77,0	–
		Pawieł Karielin	86,0	–
12	Francja	Alexandre Mabboux	76,0	–	380,5
		Julien Dorme	76,5	–
		Nicolas Mayer	79,0	–
		Benjamin Bourqui	77,5	–
13	Bułgaria	Petyr Fyrtunow	80,5	–	350,5
		Wasił Iwanow	65,5	–
		Władimir Zografski	83,0	–
		Bogomił Pawłow	69,5	–
14	Kazachstan	Aleksiej Pczelincew	77,0	–	343,0
		Jewgienij Charłow	66,0	–
		Roman Kuriawskij	75,0	–
		Jewgienij Lowkin	76,5	–
15	Słowacja	Mojmír Nosáľ	75,0	–	332,0
		Denis Šindler	66,5	–
		Róbert Kartík	69,5	–
		Tomáš Zmoray	77,5	–
16	Czechy	Jiří Mazoch	78,0	–	322,5
		Robert Kubáň	DSQ	–
		Lukáš Kubáň	85,5	–
		Čestmír Kožíšek	85,0	–
17	Estonia	Mats Piho	78,5	–	285,5
		Kristjan Ehman	DSQ	–
		Tõnis Kartau	72,5	–
		Illimar Pärn	81,0	–
18	Białoruś	Siarhiej Hanczarou	67,5	–	235,5
		Alaksandr Hanczarou	73,0	–
		Alaksiej Murawicki	DSQ	–
		Wasil Tamiłau	76,0	–

Poniżej znajduje się zestawienie składów wszystkich 23 reprezentacji kobiecych i męskich, które uczestniczyły w konkursach skoków na MŚJ w Zakopanem. Mimo wcześniejszego powołania do kadry, w żadnym z konkursów nie wystartowali: Christoph Hänel, Andreas Stjernen, Grzegorz Miętus i Buck Bailey. Ponadto prawo startu na mistrzostwach miał Gregor Schlierenzauer, który zrezygnował ze startu na rzecz Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2008^[19].

Reprezentacje mężczyzn
Zawodnik	Data urodzenia	Miejsca na MŚJ 2007		Miejsca na MŚJ 2008		Źródło
		ind. norm. [33]	druż. norm. [34]	ind. norm.	druż. duża
Austria[18][23][25] (5)
Mario Innauer	10 stycznia 1990	11	11[d]	9	–	[35]
Manuel Poppinger	19 maja 1989	–		–	2	[36]
Andreas Strolz	1 sierpnia 1988	–	11[d]	3	2	[37]
Thomas Thurnbichler	18 czerwca 1989	3	11[d]	73	2	[38]
David Unterberger	23 września 1988	14	–	14	2	[39]
Białoruś[23][25] (4)
Alaksandr Hanczarou	24 lipca 1989	–		72	18	[40]
Siarhiej Hanczarou	29 października 1990	69	15[e]	70	18	[41]
Alaksiej Murawicki	19 lipca 1992	–		70	18	[42]
Wasil Tamiłau	20 kwietnia 1988	58	15[e]	53	18	[43]
Bułgaria[23][25] (4)
Petyr Fyrtunow	3 czerwca 1989	46	–	30	13	[44]
Wasił Iwanow	2 października 1992	–		DSQ	13	[45]
Bogomił Pawłow	18 stycznia 1992	59	–	66	13	[46]
Władimir Zografski	14 lipca 1993	62	–	54	13	[47]
Chorwacja[23] (1)
Urban Zamernik	8 marca 1991	–		DSQ	–	[48]
Czechy[18][23][25] (5)
Čestmír Kožíšek	9 listopada 1991	–		18	16	[49]
Lukáš Kubáň	19 lutego 1988	41	7[f]	23	16	[50]
Robert Kubáň	29 września 1991	–		–	16	[51]
Jiří Mazoch	2 stycznia 1990	48	7[f]	46	16	[52]
Martin Plhal	11 października 1991	–		51	–	[53]
Estonia[23][25] (4)
Kristjan Ehman	13 września 1990	–		DSQ	17	[54]
Tõnis Kartau	6 października 1990	–		62	17	[55]
Illimar Pärn	27 października 1988	31	–	58	17	[56]
Mats Piho	20 stycznia 1990	DSQ	–	14	17	[57]
Finlandia[18][23][25] (5)
Mika Kauhanen	14 września 1989	15	3[g]	10	7	[58]
Ville Larinto	11 kwietnia 1990	–		–	7	[59]
Olli Muotka	14 lipca 1988	8	3[g]	55	–	[60]
Sami Niemi	16 lutego 1991	17	3[g]	44	7	[61]
Anssi Ylipulli	14 kwietnia 1989	–		19	7	[62]
Francja[18][23][25] (4)
Benjamin Bourqui	21 sierpnia 1988	22	7[h]	36	12	[63]
Julien Dorme	15 maja 1991	–		41	12	[64]
Alexandre Mabboux	19 września 1991	30	7[h]	67	12	[65]
Nicolas Mayer	6 października 1990	26	7[h]	39	12	[66]
Holandia[23] (1)
Thomas de Wit	12 sierpnia 1991	71	–	63	–	[67]
Japonia[18][23][25] (5)
Shūta Hirabayashi	14 stycznia 1990	–		27	–	[68]
Shōtarō Hosoda	2 grudnia 1991	–		29	5	[69]
Kenshirō Itō	8 stycznia 1990	12	2[i]	12	5	[70]
Kento Sakuyama	3 lipca 1990	–		–	5	[71]
Shōhei Tochimoto	21 grudnia 1989	2	3[i]	2	5	[72]
Kazachstan[23][25] (4)
Jewgienij Charłow	3 stycznia 1990	–		69	14	[73]
Roman Kuriawskij	27 stycznia 1991	–		57	14	[74]
Jewgienij Lowkin	14 października 1992	–		64	14	[75]
Aleksiej Pczelincew	18 kwietnia 1991	69	–	44	14	[76]
Niemcy[18][23][25] (5)
Pascal Bodmer	4 stycznia 1991	18	4[j]	11	1	[77]
Severin Freund	11 maja 1988	–		31	1	[78]
Christoph Hänel	21 lipca 1989	–		–	–	[79]
Felix Schoft	6 lipca 1990	13	4[j]	21	1	[80]
Andreas Wank	18 lutego 1988	8	4[j]	1	1	[81]
Norwegia[18][23][25] (5)
Kenneth Gangnes	15 maja 1989	–		5	4	[82]
Kim René Elverum Sorsell	6 października 1988	21	5[k]	6	4	[83]
Eirik Kjelstrup	21 listopada 1989	33	5[k]	16	4	[84]
Atle Pedersen Rønsen	13 sierpnia 1988	–		20	4	[85]
Andreas Stjernen	30 lipca 1988	44	5[k]	–	–	[86]
Polska[23][25][87] (6)
Maciej Kot	9 czerwca 1991	15	6[l]	7	3	[88]
Dawid Kowal	17 grudnia 1988	–		36	3	[89]
Dawid Kubacki	12 marca 1990	–		–	–	[90]
Grzegorz Miętus	20 lutego 1993	–		–	–	[91]
Krzysztof Miętus	8 marca 1991	27	6[l]	40	3	[92]
Łukasz Rutkowski	22 stycznia 1988	31	6[l]	4	3	[93]
Rosja[23][25] (5)
Pawieł Karielin	27 kwietnia 1990	33	10[m]	7	11	[94]
Ilmir Chazietdinow	28 października 1991	36	10[m]	35	11	[95]
Aleksandr Sardyko	8 maja 1990	–		–	11	[96]
Iwan Sawwatiejew	14 października 1989	49	10[m]	22	11	[97]
Dmitrij Sporynin	1 czerwca 1989	–		58	–	[98]
Rumunia[23] (3)
Mihai Damian	2 lutego 1990	67	–	49	–	[99]
Szilveszter Kozma	27 lutego 1992	–		52	–	[100]
Remus Tudor	17 marca 1993	–		DSQ	–	[101]
Słowacja[23][25] (5)
Róbert Kartík	29 marca 1989	–	12[n]	–	15	[102]
Matúš Mistrík	6 sierpnia 1991	–		DSQ	–	[103]
Mojmír Nosáľ	3 maja 1991	64	12[n]	65	15	[104]
Denis Šindler	3 marca 1992	–		68	15	[105]
Tomáš Zmoray	26 lipca 1989	45	12[n]	58	15	[106]
Słowenia[23][25] (4)
Matic Kramaršič	2 lutego 1990	–		58	6	[107]
Rok Mandl	18 lipca 1988	–		23	6	[108]
Mitja Mežnar	30 czerwca 1988	4	1[o]	13	6	[109]
Primož Roglič	29 października 1989	5	1[o]	28	6	[110]
Stany Zjednoczone[18][23][25] (5)
Nicholas Alexander	24 sierpnia 1988	–		56	8	[111]
Buck Bailey	15 września 1989	–		–	–	[112]
Nicholas Fairall	6 lipca 1989	52	14[p]	41	8	[113]
Christopher Lamb	21 czerwca 1989	57	–	32	8	[114]
Anders Johnson	23 kwietnia 1989	43	14[p]	17	8	[115]
Szwajcaria[18][23][25] (4)
Gregor Deschwanden	27 lutego 1991	–		38	10	[116]
Pascal Egloff	8 sierpnia 1992	–		43	10	[117]
Rémi Français	24 marca 1989	50	–	33	10	[118]
Adrian Schuler	28 października 1992	–		25	10	[119]
Ukraina[23] (1)
Wołodymyr Werediuk	7 kwietnia 1993	56	13[q]	61	–	[120]
Węgry[23] (2)
Ármin Csukovics	12 lipca 1992	–		74	–	[121]
István Pungor	13 lipca 1991	–		75	–	[122]
Włochy[18][23][25] (5)
Alessio De Crignis	18 maja 1990	54	9[r]	33	9	[123]
Roberto Dellasega	15 czerwca 1990	–		26	9	[124]
Michele Liva	17 marca 1989	24	9[r]	46	–	[125]
Andrea Morassi	30 sierpnia 1988	6	9[r]	48	9	[126]
Simone Morassi	28 listopada 1989	25	9[r]	–	9	[127]
Reprezentacje kobiet
Zawodniczka	Data urodzenia	Miejsca na MŚJ 2007		Miejsca na MŚJ 2008		Źródło
		ind. norm. [128]		ind. norm.
Austria[24] (1)
Jacqueline Seifriedsberger	20 stycznia 1991	6		1		[129]
Czechy[24] (3)
Michaela Doleželová	12 lipca 1994	20		27		[130]
Lucie Míková	21 września 1994	–		34		[131]
Vladěna Pustková	11 lipca 1992	12		35		[132]
Finlandia[24] (1)
Julia Kykkänen	17 kwietnia 1994	–		32		[133]
Francja[24] (2)
Caroline Espiau	29 września 1992	7		17		[134]
Coline Mattel	3 listopada 1995	18		31		[135]
Holandia[24] (2)
Lara Thomae	29 kwietnia 1993	–		21		[136]
Wendy Vuik	25 listopada 1988	29		24		[137]
Japonia[24] (2)
Yūki Itō	10 maja 1994	–		18		[138]
Ayuka Takeda	23 stycznia 1990	21		26		[139]
Kanada[24] (4)
Nata De Leeuw	2 lutego 1991	28		12		[140]
Zoya Lynch	20 lutego 1991	–		25		[141]
Atsuko Tanaka	25 stycznia 1992	–		11		[142]
Katie Willis	1 maja 1991	2		7		[143]
Niemcy[24] (4)
Melanie Faißt	12 lutego 1990	8		4		[144]
Anna Häfele	26 czerwca 1989	–		5		[145]
Lisa Rexhäuser	15 kwietnia 1990	11		28		[146]
Juliane Seyfarth	19 lutego 1990	5		6		[147]
Norwegia[24] (4)
Gyda Enger	14 stycznia 1993	17		23		[148]
Live Frisak	27 czerwca 1989	–		DSQ		[149]
Maren Lundby	7 września 1994	–		30		[150]
Silje Sprakehaug	4 lutego 1991	24		22		[151]
Polska[24] (1)
Joanna Gawron	30 maja 1993	–		37		[152]
Słowenia[24] (4)
Eva Logar	8 marca 1991	15		19		[153]
Manja Pograjc	20 stycznia 1994	–		8		[154]
Katja Požun	7 kwietnia 1993	14		3		[155]
Maja Vtič	27 stycznia 1988	3		15		[156]
Stany Zjednoczone[24] (4)
Avery Ardovino	13 lutego 1992	9		20		[157]
Brenna Ellis	13 marca 1988	23		33		[158]
Karin Friberg	17 listopada 1989	–		29		[159]
Sarah Hendrickson	1 sierpnia 1994	–		16		[160]
Szwajcaria[24] (2)
Salome Fuchs	13 grudnia 1993	16		36		[161]
Bigna Windmüller	27 lutego 1991	–		13		[162]
Włochy[24] (4)
Lisa Demetz	21 maja 1989	1		14		[163]
Evelyn Insam	10 lutego 1994	–		8		[164]
Elena Runggaldier	10 lipca 1990	9		2		[165]
Simona Senoner	13 czerwca 1993	–		10		[166]

Legenda:

q – zawodnik nie zakwalifikował się do konkursu głównego;

DNS – zawodnik nie wystartował w konkursie głównym;

DSQ – dyskwalifikacja;

- – zawodnik nie został zgłoszony do kwalifikacji.

W trakcie konkursów na mistrzostwach świata juniorów w Zakopanem odnotowano trzy nieustane skoki. Dwa takie zdarzenia miały miejsce w trakcie konkursu mężczyzn na skoczni normalnej, a skoczkami, którzy nie ustali skoku byli Mario Innauer i Władimir Zografski^[23]. Jedyną zawodniczką, która nie ustała swojego skoku była Salome Fuchs^[167].

Podczas konkursu drużynowego nie odnotowano żadnego upadku^[25].

• Wyniki konkursów na oficjalnej stronie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej. fis-ski.com. [dostęp 2012-01-29]. (ang.).