Toleman – Wikipedia, wolna encyklopedia

Toleman
Ilustracja
Logo zespołu
Pełna nazwa

Toleman Motorsport

Aktywna

19811985

Siedziba

Witney, Oxfordshire

Ważni ludzie
Założyciel

Ted Toleman

Kierowcy

Stefan Johansson
Ayrton Senna
Derek Warwick

Inne
Debiut

Grand Prix San Marino 1981

Ostatni wyścig

Grand Prix Australii 1985

Toleman TG184

Toleman – zespół wyścigowy startujący w Formule 1 w latach 19811985.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

W 1977 roku Ted Toleman, biznesmen i fan sportów motorowych, wystawił swój zespół wyścigowy, Toleman Motorsport do rywalizacji w Brytyjskiej Formule Ford 2000. W 1978 zespół przystąpił do Brytyjskiej Formuły 2, używając bolidów March z silnikiem BMW (kierowcą został Rad Dougall z RPA). Pod koniec roku Toleman zatrudnił projektanta Rory Byrne'a (obecnie konsultant zespołu Ferrari), jednak w kolejnym sezonie, po przejściu do Europejskiej Formuły 2, zespół nie przygotował własnego bolidu. Korzystano z samochodów Ralt RT2[1] z silnikiem Hart. Dougall podczas trzeciej rundy sezonu zdobył pierwsze zwycięstwo dla zespołu, natomiast drugi kierowca, Brian Henton, w dalszej części sezonu zwyciężył kolejne dwa razy. Henton w klasyfikacji generalnej zajął drugie miejsce, ze stratą dwóch punktów do mistrza, Marca Surera (Henton stracił mistrzostwo na rzecz Szwajcara w ostatnim wyścigu sezonu, kiedy to wpadł w poślizg na dwa okrążenia przed metą[2]). Na kolejny rok Rory Byrne i John Gentry skonstruowali pierwszy samochód Tolemana – TG280. Bolid, zasilany ponownie przez silnik Hart i wyposażony w opony Pirelli, zdominował rywalizację w tym sezonie. Brian Henton i Derek Warwick zdobyli łącznie cztery zwycięstwa, sześć pole position oraz siedem najszybszych okrążeń, a mistrzostwa ukończyli odpowiednio na pierwszym i drugim miejscu[3].

1981: Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 1980 menadżer zespołu Alex Hawkridge ogłosił, iż w przyszłym sezonie Toleman zamierza wystartować w Formule 1. Prowadzono dyskusje z Lancią na temat wykorzystania silnika ich produkcji, jednak ostatecznie zdecydowano się na użycie turbodoładowanej wersji silnika Hart z poprzedniego sezonu Formuły 2. Skład kierowców pozostał bez zmian, a nowym sponsorem została firma Candy. Skonstruowany przez Byrne'a bolid TG181 okazał się zbyt ciężki i miał niewystarczającą moc silnika, przez co obaj kierowcy stale nie kwalifikowali się do kolejnych Grand Prix. Złą passę przełamał w trzynastej rundzie sezonu Henton, kwalifikując się do GP Włoch i kończąc wyścig na 10. miejscu, jednak był to jego jedyny występ w tym sezonie. Derek Warwick również zdołał zakwalifikować się tylko do jednego wyścigu (finałowa eliminacja sezonu w Las Vegas), lecz z powodu awarii skrzyni biegów został zmuszony do wycofania się po przejechaniu 43 okrążeń[4].

W sezonie 1982 Warwick i nowy kierowca zespołu, Teo Fabi korzystali ze zmodyfikowanych bolidów TG181, dopóki nie ukończono prac nad nowym samochodem, TG183 o konstrukcji z włókien węglowych i kompozytów (wziął udział w dwóch ostatnich wyścigach sezonu). Bolid na kolejny rok, TG183B okazał się bardziej udanym projektem i umożliwił Tolemanowi zdobycie pierwszych punktów w Formule 1 (za czwarte miejsce Dereka Warwicka w GP Holandii). W trzech kolejnych wyścigach zespół również punktował, dzięki czemu po raz pierwszy został uwzględniony w końcowej klasyfikacji konstruktorów (na 9. miejscu z dorobkiem dziesięciu punktów).

1984: debiut Ayrtona Senny

[edytuj | edytuj kod]
Johnny Cecotto (Toleman TG184)

Na sezon 1984 całkowicie zmieniono skład kierowców – zatrudnieni zostali Johnny Cecotto oraz debiutant i przyszły trzykrotny mistrz świata, Ayrton Senna. Podczas Grand Prix Monako Senna osiągnął najlepszy rezultat w historii zespołu – startując z trzynastego pola zajął drugie miejsce (ustanowił również najszybsze okrążenie wyścigu)[5]. Za ten sukces zdobył jednak tylko połowę punktów, ponieważ wyścig został przerwany po 31 okrążeniach z powodu niesprzyjających warunków atmosferycznych[6].

Podczas sesji treningowej przed GP Wielkiej Brytanii Cecotto miał poważny wypadek, w którym złamał obie nogi. Zespół został zmuszony do korzystania tylko z jednego samochodu przez kolejne trzy wyścigi. Bolid został odbudowany na Grand Prix Włoch, gdzie korzystał z niego Pierluigi Martini. Senna został ukarany przez zespół wykluczeniem z tego Grand Prix, ponieważ podpisał kontrakt na przyszły rok z Lotusem bez wcześniejszego poinformowania Tolemana. Zastąpił go Stefan Johansson, zajmując czwarte miejsce w wyścigu (startował z 17. pozycji). Dobry wynik sprawił, iż w pozostałych eliminacjach sezonu towarzyszył Sennie jako drugi kierowca zespołu.

Na początku sezonu 1985 Toleman miał problemy ze znalezieniem dostawcy opon, przez co nie mógł wystartować w trzech pierwszych Grand Prix. Ponowne starty umożliwiło wykupienie kontraktu z firmą Pirelli od odchodzącego z Formuły 1 zespołu Spirit. W maju 1985 zespół pozyskał nowego sponsora, koncern odzieżowy Benetton, który wcześniej sponsorował Tyrrella i Alfę Romeo. Pod koniec roku Benetton zdecydował się na wykupienie Tolemana i przekształcenie go w zespół Benetton Formula.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rainer Nyberg: SuperHen's egg hatches too early. forix.com, 1999. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).
  2. Mattijs Diepraam, Felix Muelas: The last of the non-championship races. forix.com, 2000. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).
  3. Constructors: Toleman Motorsport. grandprix.com. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).
  4. 1981 Las Vegas Grand Prix. formula1.com. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).
  5. 1984 Monaco Grand Prix. formula1.com. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).
  6. History of Monaco Grand Prix. redeyeevents.co.uk. [dostęp 2008-12-30]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]