شمس‌الدین نواجی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شمس‌الدین نواجی (۱۳۸۶-۱۴۵۵) (نسب کامل:شمس‌الدین محمد بن حسن بن عثمان نواجی) ادیب و شاعر مصری بود.^[۱][۲] در قاهره زاده شد و در ادبیات و شعر سرآمد بود؛ او دوست ابن حجه حموی بود.^[۳]

نواجی زادهٔ ۱۳۸۶/ ۷۸۸ق در قاهره بود و اصالتاً از روستا نَواج (استان غربیه، مصر) بوده‌است. فقه را نزد کمال‌الدین محمد بن موسی دمیری خواند که دمیری خود مدرس الازهر بود، سپس در مدرسه حسینیه و جمالیه، تا اینکه درگذشت. نواجی دو بار به حج رفت، سال‌های ۱۴۱۷/ ۷۸۸ق و ۱۴۲۹/ ۸۳۳ق. به نشست‌های صوفیانه رفت‌وآمد داشت (ذِکر) و دوست ابن حجة حموی بود. نواجی در ۲۵ جمادی‌الاول ۸۵۹/۲۲ مه ۱۴۵۵ احتمالاً در قاهره درگذشت. آثار بسیاری از او به‌جا مانده‌است.^[۴][۵][۶]

• دهخدا

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شمس‌الدین نواجی موجود است.