Anna Nehrebecka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anna Nehrebecka
Ilustracja
Anna Nehrebecka (2016)
Imię i nazwisko

Anna Teresa Nehrebecka-Byczewska

Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1947
Bytom

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Gabriel Nehrebecki
Iwo Byczewski

Lata aktywności

od 1967

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Odcisk dłoni w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Anna Teresa Nehrebecka-Byczewska z domu Wojciechowska (ur. 16 grudnia 1947 w Bytomiu) – polska aktorka teatralna i filmowa, działaczka samorządowa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i kariera aktorska

[edytuj | edytuj kod]

W 1969 ukończyła studia w warszawskiej PWST, debiutowała w filmie w 1967 (pod panieńskim nazwiskiem). W 1969 została aktorką Teatru Polskiego w Warszawie. Zagrała liczne role teatralne, filmowe i telewizyjne z repertuaru klasycznego i współczesnego. Popularność przyniosły jej w latach 70. role w serialach telewizyjnych, tj. Droga, Polskie drogi i Rodzina Połanieckich, a także rola w filmie Ziemia obiecana.

Tworzyła programy poetycko-recytatorskie w radiu i telewizji. Cykl ten zapoczątkowany został w latach 70., zawierał m.in. utwory Stanisława Balińskiego, Zofii Bohdanowiczowej, Ryszarda Kiersnowskiego, Beaty Obertyńskiej. W okresie stanu wojennego odmówiła występów w telewizji publicznej; prezentowała natomiast poezję w kościołach i domach prywatnych[1]. W latach 90. występowała z koncertami poetyckimi w Europie, Australii, Nowej Zelandii i USA[1]. Grała w filmach realizowanych we Francji i na Węgrzech. Zagrała też jedną z głównych ról – polską żonę albańskiego oficera – w albańskim filmie Kujtima Çashku Pułkownik Bunkier (1998)[1]. W 2001 zrezygnowała z kariery aktorskiej, wraz z rodziną przeprowadziła się na kilka lat do Brukseli, gdzie jej mąż Iwo Byczewski pełnił funkcję ambasadora RP w Belgii[1]. Po powrocie do Polski w 2007 zaczęła gościnnie występować, zagrała m.in. w sztuce Peer Gynt w Teatrze Dramatycznym w Warszawie[1].

W 2014 została laureatką Orła za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Chce się żyć[2].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

Była członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015[3][4]. Była członkinią Unii Wolności, w 2010 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej[5].

W 2010 uzyskała mandat radnej miasta Warszawy z ramienia Platformy Obywatelskiej[6], w 2014, 2018 i 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję[7][8][9].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 1975 otrzymała Złoty Krzyż Zasługi[2], w 1988 odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, a w 1994 honorową odznakę Polskiego Związku Niewidomych. W 1978 przewodniczący Komitetu do Spraw Radia i Telewizji przyznał jej nagrodę za współudział artystyczny i wybitne wykonawstwo w programach politycznych Polskiego Radia.

W 1999 odznaczona przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[10]. W 2007 prezydent RP Lech Kaczyński, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[11][12]. W tym samym roku minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski nadał jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[13].

W 2013 rada miejska Ostrowa Wielkopolskiego wyróżniła ją tytułem honorowego obywatela miasta[14].

W 2015 prezydent Albanii Bujar Nishani wręczył jej Order Naima Frashëriego za wybitne osiągnięcia artystyczne[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej wujem był poeta i dziennikarz Ryszard Kiersnowski[1]. Dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był aktor Gabriel Nehrebecki[16], drugim mężem został dyplomata Iwo Byczewski[17]. Ma dwie córki: Agatę i Magdalenę[18]. Zamieszkała na warszawskim Powiślu[1].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Justyna Kumanowska: Anna Nehrebecka: „Nie chcę być ideałem”. kobieta.pl, 16 czerwca 2008. [dostęp 2023-02-17].
  2. a b Anna Nehrebecka w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2023-05-08].
  3. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].
  4. Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].
  5. Katarzyna Bosacka: Grzeszki. wysokieobcasy.pl, 11 października 2010. [dostęp 2021-10-10].
  6. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2012-11-28].
  7. Platforma Obywatelska w Warszawie może rządzić samodzielnie. tvn24.pl, 21 listopada 2014. [dostęp 2014-11-22].
  8. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].
  9. Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-08].
  10. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 lutego 1999 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1999 r. nr 20, poz. 277).
  11. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 grudnia 2007 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273).
  12. Prezydent RP odznaczył bohaterów stanu wojennego oraz działaczy ruchu „Polsko-Czesko-Słowackiej Solidarności”. prezydent.pl, 10 grudnia 2007. [dostęp 2012-11-28].
  13. Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  14. Notki biograficzne: Anna Nehrebecka. Urząd Miejski w Ostrowie Wielkopolskim. [dostęp 2019-07-17].
  15. Odznaczenie Pani Anny Nehrebeckiej-Byczewskiej przez Prezydenta Albanii Bujara Nishani. msz.gov.pl, 30 czerwca 2015. [dostęp 2015-07-07].
  16. Anna Nehrebecka: Wciąż niewykorzystany potencjał. wp.pl, 7 listopada 2014. [dostęp 2021-10-10].
  17. Nehrebeckiej dom i reszta. e-teatr.pl, 9 czerwca 2009. [dostęp 2021-10-10].
  18. Delikatna i czarująca Anna Nehrebecka. tvn.pl, 9 stycznia 2013. [dostęp 2023-02-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]