B-1 (szybowiec) – Wikipedia, wolna encyklopedia

B-1
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa

Konstruktor

Michał Blaicher

Typ

Warsztaty Szybowcowe ZASPL

Konstrukcja

drewniana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

29 maja 1934

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

12,7 m

Wydłużenie

9,1

Długość

7,18 m

Wysokość

1,5 m

Powierzchnia nośna

17,7 m²

Masa
Własna

130 kg

Użyteczna

75 kg

Startowa

205 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

41 km/h

Prędkość ekonomiczna

45 km/h

Prędkość optymalna

50 km/h

Prędkość holowania

70 km/h

Prędkość min. opadania

0,9 m/s przy 45 km/h

Doskonałość maks.

15,5

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

B-1 – polski szybowiec szkolny zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Inżynier Michał Blaicher zaprojektował B-1 jako szybowiec przeznaczony do szkolenia pilotów w lotach żaglowych i na holu. Budowę prototypu prowadziły Warsztaty Szybowcowe ZASPL we Lwowie[1]. Szybowiec otrzymał numer fabryczny 137[2].

W konstrukcji szybowca przewidziano możliwość wykonywania lotów przez pilota ze spadochronem lub bez. Umożliwiało to brezentowe, regulowane oparcie fotela pilota. Dodatkową nowością było zamontowanie w szybowcu przyrządu wskazującego prądy wznoszące, będącego autorskim pomysłem konstruktora.

Oblot prototypu został wykonany 29 maja 1934 roku na lotnisku w Skniłowie. Pilotami-oblatywaczami byli: Michał Blaicher, Franciszek Kotowski, Piotr Mynarski oraz Zbigniew Żabski[3].

W 1934 roku szybowiec został przetransportowany do szkoły szybowcowej w Bezmiechowej, gdzie prowadzono dalsze badania. Wykazały one, że szybowiec jest trudny w pilotażu, jego osiągi były gorsze od zbudowanej w tym samym czasie Sroki. Również przyrząd do wskazywania noszeń nie spełnił oczekiwań. Podjęto decyzję o zaprzestaniu projektu, szybowiec został zdemontowany i później skasowany.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Jednomiejscowy szybowiec szkolny w układzie zastrzałowego górnopłatu o konstrukcji drewnianej[3][2].

Kadłub o konstrukcji półskorupowej o przekroju sześciokątnym. Przód kryty sklejką, część środkowa płótnem, kratownicowa część ogonowa kryta również sklejką. Kabina pilota otwarta, osłonięta wiatrochronem. Fotel pilota regulowany. Z przodu kadłuba znajdował się zaczep do startu z lin gumowych i lotów na holu. Statecznik pionowy wykonany jako integralna część kadłuba.

Płat dwudzielny o obrysie prostokątnym, zwężony na końcach, podparty dwoma parami zastrzałów dodatkowo usztywnionych skrzyżowanymi linkami. Płat jednodźwigarowy z dźwigarem pomocniczym, wyposażony w lotki, kryty do dźwigara sklejką, dalej płótnem.

Usterzenie krzyżowe, statecznik poziomy jednoczęściowy, podparty zastrzałami. Stateczniki kryte sklejką, powierzchnie sterowe płótnem.

Podwozie jednotorowe złożone z amortyzowanej podkadłubowej płozy głównej i płozy ogonowej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]