SG-28 – Wikipedia, wolna encyklopedia

SG-28
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Warsztaty Szybowcowe w Warszawie

Konstruktor

Szczepan Grzeszczyk

Typ

szybowiec

Konstrukcja

drewniana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

9 lipca 1932

Wycofanie ze służby

1934

Liczba egz.

2

Liczba wypadków
 • w tym katastrof

2
2

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

17,6 m

Wydłużenie

17,4

Długość

6,92 m

Wysokość

1,8 m

Powierzchnia nośna

17,8 m²

Masa
Własna

132 kg

Użyteczna

90 kg

Startowa

222 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

47 km/h

Prędkość ekonomiczna

51 km/h

Prędkość optymalna

54 km/h

Prędkość min. opadania

0,61 m/s przy 54 km/h

Doskonałość maks.

22,5 (przy 54 km/h)

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

SG-28polski szybowiec wyczynowy zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Szczepan Grzeszczyk opracował rozwinięcie swej pierwszej konstrukcji - SG-21 Lwów. Nowy szybowiec od pierwowzoru różnił się zmianami w konstrukcji osłony kabiny, przekonstruowaną tylną częścią kadłuba oraz zwiększoną o 1,2 metra rozpiętością skrzydeł. Został nazwany SG-28, od imienia i nazwiska konstruktora oraz spodziewanej doskonałości[2].

Szybowiec SG-28 podczas zawodów w Rhön

W kwietniu 1932 roku w zakładach PZL w Warszawie rozpoczęto budowę prototypu, która była finansowana ze środków Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Model szybowca został poddany badaniom w tunelu aerodynamicznym Instytutu Aerodynamicznego w Warszawie. Prototyp szybowca otrzymał znaki rejestracyjne SP-012[3] i został oblatany przez konstruktora 9 lipca 1932 roku na lotnisku mokotowskim, a już dzień później został wysłany na Międzynarodowe Zawody Szybowcowe w Rhön rozgrywane na górze Wasserkuppe[4][5].

W dniach 17-31 lipca 1932 roku Szczepan Grzeszczyk startował na tym szybowcu w grupie rekordowej, jednak nie odniósł sukcesów[6].

SG-28 został przekazany do szkoły szybowcowej w Bezmiechowej. 21 października 1932 roku Zygmunt Laskowski wykonywał na nim lot w celu pobicia rekordu Polski w długotrwałości lotu. Nagła zmiana pogody doprowadziła do rozbicia szybowca i śmierci pilota[7].

W 1933 roku został zbudowany w zakładach PZL drugi egzemplarz szybowca. W stosunku do prototypu wprowadzono w nim zmiany konstrukcyjne obejmujące modyfikację centralnej części płata, zmniejszenie rozpiętości lotek, powiększenie statecznika pionowego oraz osłonięcie kabiny pilota stałym wiatrochronem i odejmowaną osłoną. Tak zmodyfikowany szybowiec otrzymał oznaczenie SG-28bis i został przekazany do użytkowania w szkole szybowcowej w Bezmiechowej[3].

Ustanowiono na nim kilka rekordów Polski. W październiku 1934 roku Stanisław Piątkowski rozbił go podczas kolejnego lotu i nie został już odbudowany[7].

Ustanowione rekordy

[edytuj | edytuj kod]

Na szybowcu SG-28bis ustanowiono cztery szybowcowe rekordy Polski[8]:

  • 17 czerwca 1933 roku Włodzimierz Polny ustanowił rekord wysokości wynikiem 910 m,
  • 21 lipca 1933 roku Bolesław Baranowski ustanowił rekord długotrwałości lotu wynikiem 10 godz. 40 min oraz nowy rekord wysokości - 1270 m,
  • 22 lipca 1933 roku Bolesław Baranowski ustanowił rekord odległości wynikiem 106,5 km.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Jednomiejscowy szybowiec wyczynowy w układzie wolnonośnego górnopłatu o konstrukcji drewnianej.

Kadłub o przekroju owalnym i konstrukcji półskorupowej, kryty całkowicie sklejką. Kabina pilota osłonięta osłoną ze sklejki. Fotel pilota dostosowany do spadochronu plecowego. Statecznik pionowy stanowił integralną całość z kadłubem. Na kadłubie był zamontowany hak do startu z lin gumowych i zaczep lotu na holu[3].

Płat dwudzielny, o obrysie prostokątno-trapezowym. W części centralnej miał profil IAW-192 przechodzący w części trapezowej w IAW-248 a w strefie lotkowej w IAW-289. Jednodźwigarowy, do dźwigara kryty sklejką, dalej płótnem; wyposażony w lotki wychylane różnicowo, o napędzie linkowym[7].

Usterzenie klasyczne, krzyżowe. Statecznik poziomy płytowy, napęd sterów linkowy[9].

Podwozie jednotorowe złożone z drewnianej, amortyzowanej krążkami gumowymi płozy podkadłubowej oraz amortyzowanej stalowej płozy ogonowej[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szydłowski (red.) 1986 ↓, s. 144-145.
  2. Glass 1976 ↓, s. 410.
  3. a b c SG-28. piotrp.de. [dostęp 2019-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-12)]. (pol.).
  4. Simons 2014 ↓, s. 209.
  5. Udział Polski w Międzynarodowym Konkursie Szybowców w Rhön. „Skrzydlata Polska”. 7/1932, s. 136, lipiec 1932. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  6. Pierwsza polska wyprawa szybowcowa zagranicę. „Skrzydlata Polska”. 8/1932, s. 159-160, sierpień 1932. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  7. a b c d Glass 1976 ↓, s. 411.
  8. Cynk 1971 ↓, s. 712.
  9. Cynk 1971 ↓, s. 713.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]