Walter Röhrl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Walter Röhrl

Państwo	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1947 Ratyzbona
Sezon 1973–1987
Seria	Rajdowe mistrzostwa świata
Zespół	Opel, Fiat, Lancia, Audi
Sukcesy
1974 – Rajdowe Mistrzostwa Europy (mistrzostwo) 1980 – Rajdowe mistrzostwa świata (mistrzostwo) 1982 – Rajdowe mistrzostwa świata (mistrzostwo) 1982 – Rajdowe Mistrzostwa Afryki (mistrzostwo) 1983 – Rajdowe mistrzostwa świata (wicemistrzostwo) 1985 – Rajdowe mistrzostwa świata (3. miejsce)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Walter Röhrl (ur. 7 marca 1947 w Ratyzbonie) – niemiecki kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem zespołów: Opel, Fiat, Lancia i Audi. Jeździł z takimi pilotami jak: Jochen Berger, Peter-Willi Pitz czy Christian Geistdörfer. Nosi przydomek „Montemeister” („Mistrz Monte”), gdyż jako pierwszy kierowca wygrał Rajd Monte Carlo jadąc czterema różnymi samochodami rajdowymi^[1].

Swoją karierę rajdową Röhrl rozpoczął 1968 roku, a jego pierwszym samochodem był Fiat 850 Coupé. W styczniu 1973 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Opel Commodore GS/E. Debiutancki Rajd Monte Carlo ukończył na 45. miejscu. W 1974 roku został rajdowym mistrzem Europy. W maju 1975 roku podczas Rajdu Grecji po raz pierwszy odniósł zwycięstwo w mistrzostwach świata. W 1980 roku wywalczył swoje pierwsze mistrzostwo świata. W 1982 roku ponownie został mistrzem świata, a także sięgnął po mistrzostwo Afryki. W 1983 roku wywalczył wicemistrzostwo. W rajdach jeździł do 1987 roku.

Röhrl wziął udział w 75 rajdach w mistrzostwach świata. Wygrał 14 z nich i 31 razy stawał na podium. Zdobył w sumie 494 punktów. Wygrał 439 odcinków specjalnych^[1].

We Włoszech i Francji Röhrl został wybrany „Najlepszym Kierowcą Rajdowym XX wieku”. Z kolei 100 niezależnych ekspertów związanych z rajdami wybrało go „Najlepszym Kierowcą Rajdowym Wszech Czasów”^[2].

Röhrl urodził się w mieście Ratyzbona^[3]. Swoją karierę rajdową rozpoczął w 1968 roku. W tamtym czasie pracował w administracji kościelnej oraz uczył się na instruktora narciarskiego. Początkowo startował jednak w ukryciu przed rodzicami, gdyż kilka lat wcześniej jego brat zginął w wypadku samochodowym^[1]. Pierwszym rajdowym samochodem Röhrla był Fiat 850 Coupé, którym wystartował w Rajdzie Bawarii wraz ze swoim przyjacielem jako pilotem Herbergiem Mareskiem. Rajd ten ukończył na drugim miejscu, jednak jego wynik nie był liczony, gdyż przypadkowo ominął jeden z punktów pomiaru czasu^[4].

W 1971 roku Röhrl został członkiem rajdowego zespołu Forda^[1]. Rozpoczął wówczas starty samochodem Ford Capri 2600. W marcu pojechał w swoim pierwszym rajdzie mistrzostw Europy w karierze, Rajdzie Lyon-Charbonnières-Stuttgart-Solitude. Zajął w nim 16. miejsce^[5]. W maju pojechał w kolejnym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie Wiesbaden i wygrał go. Na podium rajdu stanął obok Achima Warmbolda i Petera Brinka^[6].

W 1972 roku Röhrl pojechał w trzech rajdach mistrzostw Europy. W lipcowym Rajdzie Polski był drugi ze stratą 6:42 minuty do Włocha Raffaele Pinto^[7]. W sierpniu pojechał w Rajdzie Olympia, jednak nie ukończył go^[8]. Z kolei we wrześniu zwyciężył w Rajdzie Sachs Baltic. Na podium tego rajdu stanął obok Sobiesława Zasady i Olufa Kristensena^[9].

W styczniu 1973 roku Röhrl zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc samochodem Opel Commodore GS/E z pilotem Jochenem Bergetem wziął udział w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak z powodu awarii półosi^[10]. W marcu jechał już Oplem Asconą 1.9 SR. Pojechał nim w swoim pierwszym rajdzie mistrzostw Europy w sezonie, Rajdzie Stuttgart-Lyon-Charbonnières-Solitude, w którym zajął 11. miejsce^[11]. Na przełomie maja i czerwca stanął na podium w austriackim Rajdzie Semperit. Był w nim drugi ze stratą 39 sekund do Austriaka Klausa Russlinga^[12]. W lipcu Röhrl zwyciężył w czechosłowackim Rajdzie Wełtawy. Na podium rajdu stanął obok Sandra Munariego i Jana Carneborna^[13]. W tym samym miesiącu wygrał także rumuński Rajd Dunaju wyprzedzając o 1:16 minuty drugiego Sergia Barbasio i o 2:20 minuty Sandra Munariego^[14]. We wrześniu pojechał w swoim drugim rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Austrii. Nie ukończył go jednak z powodu awarii dyferencjału^[15]. We wrześniu Röhrl wygrał swój trzeci rajd w mistrzostwach Europy w 1973 roku, Rajd Monachium-Wiedeń-Budapeszt^[16]. W listopadzie ponownie pojechał w rajdzie odbywającym się w ramach mistrzostw świata, Rajdzie Wielkiej Brytanii. 26. odcinek specjalny tego rajdu, Clocaenog 2, był pierwszym wygranym odcinkiem Röhrla w mistrzostwach świata^[1]. Rajdu Wielkiej Brytanii Niemiec jednak nie ukończył na skutek awarii pompy paliwa^[17].

Rok 1974 Röhrl rozpoczął od startu w fińskim Rajdzie Arktycznym, którego nie ukończył^[18]. Następnie w marcu wziął udział w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Portugalii. Na 16. odcinku specjalnym tego rajdu wycofał się na skutek awarii silnika w jego Oplu Asconie^[19]. Następnie Röhrl wygrał swój pierwszy rajd w 1974 roku. Triumfował w marcowym hiszpańskim Rajdzie Firestone^[20]. W kwietniu ponownie zwyciężył. W Rajdzie Tulipanów stanął na najwyższym stopniu podium obok Szweda Larsa Carlssona i Portugalczyka Antónia Borgesa^[21]. Z kolei w maju wygrał Rajd Hesji, w którym na podium stanął obok Larsa Carlssona i Ove Anderssona^[22]. W czerwcu Röhrl nie ukończył Rajdu Złotych Piasków, a w Rajdzie Ypres był ósmy. Kolejne trzy rajdy mistrzostw Europy Röhrl jednak wygrał, dzięki czemu został rajdowym mistrzem kontynentu^[23]. Na podium Rajdu Wełtawy 1974 stanął obok Jana Carneborna i Karela Šimka^[24], w Rajdzie Dunaju — obok Dorina Motoca i Jordana Topłodołskiego^[25], a w Rajdzie Lugano — obok Roberta Cambiaghiego i Carla Bianchiego^[26]. Rok 1974 zakończył startem w mistrzostwach świata, w Rajdzie Wielkiej Brytanii. Wygrał w nim jeden odcinek specjalny, a w klasyfikacji generalnej zajął 5. miejsce^[27].

Rok 1975 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Na 7. odcinku specjalnym wycofał się z niego z powodu awarii silnika w jego Oplu Asconie 1.9 SR^[28]. Następnie w lutym wystartował w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Costa Brava. Zajął w nim 4. pozycję. Z kolei w kwietniu wziął udział w Rajdzie Elby, którego nie ukończył^[23]. W maju Niemiec wystartował w mistrzostwach świata, w Rajdzie Grecji. Dzięki wygranym czternastu odcinkom specjalnym zwyciężył w tym rajdzie odnosząc swoje pierwsze w karierze zwycięstwo w mistrzostwach świata. Na podium greckiego rajdu stanął obok dwóch greckich kierowców, Tasosa Liwieratosa i Michalisa Koumasa^[29]. W 1975 roku Röhrl wystartował jeszcze w czterech rajdach mistrzostw świata, jednak żadnego z nich nie ukończył. Rajdu Maroka nie ukończył na skutek uszkodzenia zawieszenia, w Rajdzie Portugalii miał awarię układu elektrycznego. W Rajdzie San Remo miał awarię półosi, a z Rajdu Wielkiej Brytanii wycofał się na skutek awarii skrzyni biegów^[23].

Przez cały rok 1976 Röhrl jechał samochodem Opel Kadett GT/E^[23]. Rok ten rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo, odbywającym się w styczniu. Zajął w nim 4. pozycję^[30]. W marcu pojechał w Rajdzie Portugalii. Wycofał się z niego już na 1. odcinku specjalnym z powodu awarii skrzyni biegów^[31]. Kwietniowego Rajdu Safari także nie ukończył, a powodem jego wycofania się z kenijskiego rajdu był wypadek na drodze dojazdowej do jednego z odcinków specjalnych^[32]. Następnie Röhrl wziął udział w trzech rajdach mistrzostw Europy. W rodzimym Rajdzie Hesji był drugi za Walterem Smolejem^[33]. Z kolei w czerwcu zwyciężył w belgijskim Rajdzie Ypres. Na podium tego rajdu stanął obok Hiszpana Salvadora Cañellasa i Szweda Larsa Carlssona^[34]. Z kolei we wrześniu był piąty we włoskim Rajdzie San Martino di Castrozza^[35]. W mistrzostwach Europy Röhrl zajął 4. miejsce^[36]. W 1976 roku wziął jeszcze udział w trzech rajdach mistrzostw świata. Żadnego z nich nie ukończył. W Rajdzie San Remo miał awarię silnika, w Rajdzie Korsyki — awarię paska klinowego, a w Rajdzie Wielkiej Brytanii uszkodził tylną oś^[23].

Pierwszym rajdem sezonu 1977, w którym Röhrl wystartował, był Rajd Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek awarii silnika^[37]. Następnie jechał w dwóch rajdach mistrzostw Europy, Rajdzie Elby i Rajdzie Walii, który ukończył na 4. miejscu^[23]. Odbywającego się na przełomie maja i czerwca Rajdu Grecji Niemiec nie ukończył. Powodem wycofania się była awaria uszczelki głowicy silnika^[38]. Jeszcze w czerwcu pojechał w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Szkocji. Uległ w nim wypadkowi^[39]. We wrześniu, w innym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie San Martino di Castrozza, Röhrl był piąty. Pojechał w nim nowym samochodem, Fiatem 131 Abarth^[40]. W 1977 roku Röhrl pojechał jeszcze w trzech rajdach mistrzostw świata. Z Rajdu Kanady wycofał się z powodu awarii silnika, podobnie jak z Rajdu Wielkiej Brytanii, a w Rajdzie San Remo miał wypadek^[23].

W 1978 roku Röhrl został członkiem fabrycznego zespołu Fiata^[2]. Swój pierwszy rajd, jako członek nowego zespołu, pojechał w styczniu 1978. Był to Rajd Monte Carlo. Wygrał w nim najwięcej, bo 8 odcinków specjalnych, jednak nie stanął na podium. Zajął w nim 4. miejsce, a do trzeciego Guya Fréquelina stracił 27 sekund^[41]. Następnie wystartował w dwóch rodzimych rajdach mistrzostw Europy samochodem Lancia Stratos HF. Zimowego Rajdu Saksonii nie ukończył z powodu uszkodzenia zawieszenia, a w Rajdzie Saarland zwyciężył^[23]. Kwietniowego Rajdu Portugalii nie ukończył, pomimo wygrania pięciu odcinków specjalnych. Powodem wycofania się z niego była awaria sprzęgła^[42]. W odbywającym się na przełomie maja i czerwca Rajdzie Grecji Röhrl wygrał najwięcej, bo 21 odcinków specjalnych, dzięki czemu zwyciężył w tym rajdzie. Na mecie rajdu wyprzedził o 10:04 minuty drugiego Fina Markku Aléna i o 22:46 minuty Kenijczyka Shekhara Mehtę^[42]. W lipcu wygrał rajd mistrzostw Europy, Rajd Hunsrück, w którym stanął na podium obok Attilia Bettegi i Achima Warmbolda^[43]. We wrześniu ponownie zwyciężył, tym razem w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Kanady. Wygrał 7 odcinków specjalnych, a na mecie tego rajdu wyprzedził o 8:33 minuty drugiego Markku Aléna i o 18:23 minuty Andreasa Kullänga^[44]. Październikowego Rajdu San Remo nie ukończył. Wygrał 9 odcinków specjalnych, jednak na 37. odcinku specjalnym uległ wypadkowi^[45]. W listopadzie Röhrl wystartował w ostatnim rajdzie sezonu 1978, Rajdzie Wielkiej Brytanii. Wygrał w nim 3 odcinki specjalne, a metę rajdu osiągnął jako szósty zawodnik w klasyfikacji generalnej^[46]. Mistrzostwa świata 1978 ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji^[47].

Sezon 1979 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. pomimo wygrania dwóch odcinków specjalnych nie ukończył go z powodu awarii silnika^[48]. W lutym wygrał rajd mistrzostw Europy, Zimowy Rajd Saksonii^[49]. W kwietniu wziął udział w Rajdzie Safari. Zajął w nim 8. lokatę^[50]. W lipcu 1979 zwyciężył w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Hunsrück. Na podium tego rajdu wyprzedził Szweda Larsa Carlssona i rodaka Reinharda Hainbacha^[51]. W październiku wystartował w Rajdzie San Remo. Wygrał w nim najwięcej, bo 27 odcinków specjalnych, jednak ostatecznie zajął w nim 2. pozycję. Do zwycięzcy, Włocha Antonia Fassiny stracił 4:14 minuty^[52]. W 1979 roku Röhrl wystartował w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Wielkiej Brytanii. Ukończył go na 8. miejscu^[53].

W styczniu 1980 Röhrl wystartował w pierwszym rajdzie sezonu 1980, Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim najwięcej, bo 11 odcinków specjalnych i dzięki temu odniósł zwycięstwo. Wyprzedził o 10:38 minuty drugiego Bernarda Darniche'a i o 11:28 minuty Björna Waldegårda^[54]. W marcu wygrał swój drugi rajd z rzędu. W Rajdzie Portugalii uzyskał najlepszy czas na 16 odcinkach specjalnych, a na mecie rajdu wyprzedził drugiego Markku Aléna o 14:19 minuty i trzeciego Guya Fréquelina o 30:29 minuty^[55]. W maju wziął udział w Rajdzie Grecji. Wygrał w nim 7 oesów, a w klasyfikacji generalnej tego rajdu zajął 5. pozycję^[56]. Następnie w czerwcu Röhrl pojechał w Rajdzie Hesji w ramach mistrzostw Europy i wygrał go^[57]. W lipcu odniósł kolejne zwycięstwo, tym razem w Rajdzie Argentyny. Wygrał w nim 10 oesów. Na podium tego rajdu stanął obok Fina Hannu Mikkoli (wyprzedził go o 15:59 minuty) i Argentyńczyka Carlosa Reutemanna (wyprzedził go 46:50 minuty)^[58]. W sierpniu wygrał kolejny rajd mistrzostw Europy, rodzimy Rajd Hunsrück^[59]. We wrześniu Röhrl walczył o zwycięstwo w Rajdzie Nowej Zelandii. Wygrał w nim 12 odcinków specjalnych, a w klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 2. lokatę, o 2:41 minuty za Finem Timem Salonenem^[60]. W październiku wziął udział w Rajdzie San Remo. Na 17 odcinkach specjalnych miał najlepszy czas i odniósł zwycięstwo w tym rajdzie. Nad drugim Arim Vatanenem miał przewagę 6:35 minuty, a nad trzecim Hannu Mikkolą 14:10 minuty^[61]. W 1980 roku wystartował jeszcze w październikowym Rajdzie Korsyki. Wygrał w nim 2 odcinki specjalne i zajął 2. miejsce w tym rajdzie ze stratą 10:23 minuty do zwycięzcy Francuza Jeana-Luca Thériera^[62]. Dzięki wygraniu czterech rajdów w sezonie 1980, Röhrl wywalczył mistrzostwo świata, swoje pierwsze w karierze. Zdobył 118 punktów, o 54 więcej niż drugi w klasyfikacji generalnej Hannu Mikkola^[63].

Po zdobyciu tytułu mistrza świata Röhrl chciał odejść z zespołu Fiata do jednego z niemieckich producentów. Jeszcze pod koniec 1980 roku podpisał kontrakt z Mercedesem na starty w sezonie 1981, jednak kilka tygodni później zespół wycofał się ze startu w mistrzostwach świata. Röhrl tym samym pozostał bez zespołu na sezon 1981^[1]. W 1981 roku wziął udział w pojedynczych rajdach mistrzostw Europy i mistrzostw Niemiec. Startował w nich samochodami Porsche, 924 GTS i 911 SC. W ramach mistrzostw Europy zwyciężył w Rajdzie Hesji, a w ramach mistrzostw Niemiec — w Rajdzie Vorderpfalz^[23]. W październiku 1981 zaliczył jedyny start w mistrzostwach świata w sezonie. Był to Rajd San Remo. Pomimo wygrania 5 odcinków specjalnych nie ukończył tego rajdu. Wycofał się z niego na 41. odcinku specjalnym z powodu awarii skrzyni biegów^[64].

W 1982 roku Röhrl podpisał kontrakt z zespołem Opla^[1]. Sezon 1982 rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim największą liczbę odcinków specjalnych (13) spośród wszystkich startujących w rajdzie i odniósł zwycięstwo. W klasyfikacji generalnej rajdu wyprzedził o 3:49 minuty drugiego Hannu Mikkolę oraz o 12:05 minuty trzeciego Jeana-Luca Thériera^[65]. W lutym pojechał w Rajdzie Szwecji. Ukończył go na 3. pozycji i przegrał jedynie z dwoma skandynawskimi kierowcami, zwycięzcą Szwedem Stigiem Blomqvistem i drugim w klasyfikacji, Finem Arim Vatanenem^[66]. W marcowym Rajdzie Portugalii Röhrl wygrał 5 odcinków specjalnych, jednak na 23. odcinku specjalnym odpadł z rywalizacji w rajdzie z powodu wypadku^[67]. W kwietniu po raz trzeci w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Safari był drugi ze stratą 41 minut do Kenijczyka Shekhara Mehty^[68]. W maju zajął 4. pozycję w Rajdzie Korsyki^[69]. Z kolei w czerwcu stanął na podium Rajdzie Grecji. Był drugi ze stratą 13:39 minuty do Francuzki Michèle Mouton. W rajdzie tym wygrał 6 odcinków specjalnych^[70]. Następnie Röhrl zajął 3. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii, w którym zwyciężył na 7 oesach. Przegrał w nim jedynie z dwoma szwedzkimi kierowcami, Björnem Waldegårdem i Perem Eklundem^[71]. W sierpniu ukończył Rajd Brazylii. Był w nim drugi, a do zwyciężczyni Mouton stracił ponad 35 minut^[72]. W październikowym Rajdzie San Remo wygrał 5 odcinków specjalnych, a rajd ten zakończył na podium, na 3. miejscu. Na podium stanął obok Stiga Blomqvista i Hannu Mikkoli^[73]. W październiku wystartował również w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej. Jego główna konkurentka do zdobycia tytułu mistrza świata Michèle Mouton uległa wypadkowi i tym samym Röhrl świętował zdobycie swojego drugiego mistrzostwa w karierze^[1]. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej ukończył na 1. pozycji. Na podium tego rajdu stanął obok Pera Eklunda (wyprzedził go o godzinę i 33 minuty) i Björna Waldegårda (wyprzedził go o 2 godziny i 16 minut)^[74]. W sezonie 1982 zdobył łącznie 109 punktów, o 12 więcej niż druga w klasyfikacji Mouton^[75]. W 1982 roku Röhrl wywalczył również rajdowe mistrzostwo Afryki^[76].

Przed sezonem 1983 Röhrl przeszedł do zespołu Lancii^[1]. Swój debiut w Lancii zaliczył w styczniu 1983. Jadąc Lancią 037 wystartował w Rajdzie Monte Carlo. Na 7. odcinku specjalnym objął prowadzenie i nie oddał go do ostatniego odcinka rajdu. W Rajdzie Monte Carlo wygrał najwięcej, bo 11 odcinków specjalnych. Na mecie tego rajdu wyprzedził o 6:52 minuty drugiego Markku Aléna i o 11:18 minuty trzeciego Stiga Blomqvista^[77]. W marcu walczył o zwycięstwo w Rajdzie Portugalii. Na 10 odcinkach specjalnych osiągnął najlepszy czas, a w klasyfikacji rajdu zajął ostatecznie 3. miejsce, pomimo tego, że od 2. do 18. oesu był liderem rajdu. Na podium rajdu stanął obok Hannu Mikkoli i Michèle Mouton^[78]. W kwietniu pojechał w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Saarland i zajął w nim 2. miejsce^[79]. W maju Röhrl wziął udział w Rajdzie Korsyki. Wygrał w nim 10 oesów, a w rajd ten ukończył na 2. lokacie. do zwycięzcy Markku Aléna stracił 1:49 minuty^[80]. Na przełomie maja i czerwca pojechał w Rajdzie Grecji. Zwyciężył na 5 odcinkach specjalnych, a także w całym rajdzie. Drugiego Markku Aléna wyprzedził o 6:20 minuty, a trzeciego Stiga Blomqvista o 13:56 minuty^[81]. W drugiej połowie czerwca Röhrl ponownie odniósł zwycięstwo. W Rajdzie Nowej Zelandii miał najlepszy czas na 16 odcinkach specjalnych, a metę tego rajdu osiągnął z przewagą 15:58 minuty nad drugim Timem Salonenem i 31:29 minuty nad trzecim Attiliem Bettegą^[82]. W październikowym Rajdzie San Remo zajął 2. pozycję, pomimo wygrania 33 odcinków specjalnych. Do zwycięzcy Markku Aléna stracił 2:09 minuty^[83]. W dwóch ostatnich rajdach sezonu, Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej i Rajdzie Wielkiej Brytanii Röhrl nie startował, przez co nie zdołał wywalczyć tytułu mistrza świata. Ostatecznie został wicemistrzem ze 102 zdobytymi punktami, o 23 mniej niż nowy mistrz Hannu Mikkola^[84].

W 1984 roku Röhrl odszedł z Lancii do zespołu Audi^[1]. W styczniu zaliczył debiut w Audi. Wystartował samochodem Audi Quattro A2 w Rajdzie Monte Carlo. W rajdzie tym wygrał 15 z 30 odcinków specjalnych. Rajd ten wygrał po raz czwarty w karierze, a na jego podium stanął obok innych kierowców Audi, Stiga Blomqvista i Hannu Mikkoli^[85]. W marcu pojechał w Rajdzie Portugalii. Na 6. odcinkach specjalnych tego rajdu uzyskał najlepszy czas, a w klasyfikacji portugalskiego rajdu zajął 6. lokatę^[86]. W maju nie ukończył Rajdu Korsyki. Na 8. odcinku specjalnym w jego Audi awarii uległ silnik^[87]. W maju wziął udział w Rajdzie Grecji. Na 45. odcinku specjalnym wycofał się z rywalizacji z powodu awarii sprzęgła^[88]. W czerwcowym Rajdzie Nowej Zelandii Röhrl wygrał 6 odcinków specjalnych i do końca 8. odcinka specjalnego był liderem rajdu. Jednak po tamtym oesie wycofał się z powodu problemów z zapłonem^[89]. Nie ukończył również następnego rajdu mistrzostw świata, w którym pojechał, Rajdu San Remo. Wygrał w nim 7 oesów, jednak na 49. oesie uległ wypadkowi^[90].

Sezon 1985 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim 5 odcinków specjalnych, a rajd ten ukończył na 2. pozycji ze stratą 5:17 minuty do Ariego Vatanena^[91]. W lutym nie ukończył Rajdu Szwecji. Na 20. odcinku specjalnym w jego Audi doszło do awarii silnika^[92]. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Wygrał w nim najwięcej – 23 odcinki specjalne, a w klasyfikacji rajdu zajął 3. pozycję. Przegrał w nim jedynie z Timem Salonenem i Massimem Biasionem^[93]. Następnych dwóch rajdów Niemiec nie ukończył. Z Rajdu Korsyki wyeliminowała go awaria hamulców, a z Rajdu Grecji wycofał się na skutek uszkodzenia zawieszenia^[23]. W odbywającym się na przełomie czerwca i lipca Rajdzie Nowej Zelandii Röhrl zajął miejsce na podium. Był trzeci za dwoma kierowcami z Finlandii, Timem Salonenem i Arim Vatanenem^[94]. W Rajdzie San Remo wygrał 29 na 45 odcinków specjalnych, dzięki czemu wygrał ten rajd z przewagą 6:29 minuty nad drugim Salonenem i 7:52 minuty nad trzecim Henrim Toivonenem^[95]. W mistrzostwach świata Röhrl wystartował jeszcze w listopadowym Rajdzie Wielkiej Brytanii. Na 15. oesie wypadł z trasy i zakończył udział w tym rajdzie^[96]. W sezonie 1985 zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 59 punktów, o 68 mniej niż mistrz świata Timo Salonen i o 16 mniej niż wicemistrz Stig Blomqvist^[97].

W sezonie 1986 Röhrl pojechał w dwóch rajdach mistrzostw świata^[23]. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo wygrał 8 odcinków specjalnych i ostatecznie zajął w nim 4. pozycję^[98]. Wziął udział również w marcowym Rajdzie Portugalii, jednak wycofał się z niego na 3. odcinku specjalnym^[99].

W styczniu 1987 Röhrl wystartował w Rajdzie Monte Carlo. Na 6 odcinkach specjalnych uzyskał najlepszy czas, a w rajdzie tym stanął na podium. Był trzeci za Massimem Biasionem i Juhą Kankkunenem^[100]. W kwietniu zajął 2. pozycję w Rajdzie Safari. Do zwycięzcy Hannu Mikkoli stracił 17:15 minuty^[101]. Pod koniec maja Röhrl pojechał w swoim ostatnim w karierze rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Grecji. Wygrał w nim jeden odcinek specjalny, a na 35. odcinku specjalnym wycofał się z powodu awarii silnika^[102]. W 1987 roku wziął jeszcze udział w jednym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie Hunsrück, jednak go nie ukończył^[23], a także w wyścigu górskim Pikes Peak International Hill Climb. Wystartował w nim samochodem Audi Quattro S1 E2 i wygrał go z czasem 10:47.850. Został pierwszym kierowcą, który na tej trasie uzyskał czas poniżej 11 minut^[2]. W 1987 roku Röhrl oficjalnie zakończył swoją karierę rajdową^[103].

W 1990 roku Röhrl wziął udział w serii Deutsche Tourenwagen Meisterschaft. Pojechał w niej samochodem Audi V8 Quattro w zespole Schmidt Motorsport Technik. W klasyfikacji generalnej DTM w 1990 roku zajął 11. miejsce. Zdobył 72 punkty^[104]. 1 lipca zaliczył swój debiut w DTM. W pierwszym wyścigu na Norisring zajął 2. miejsce ze stratą 0,45 sekundy do zwycięzcy Hansa-Joachima Stucka. Z kolei w drugim wyścigu zajął 5. miejsce^[105]. 5 sierpnia wystartował w Flugplatzrennen Diepholz na torze Flugplatz Diepholz. W pierwszym wyścigu był dziewiąty, a drugiego nie ukończył^[106]. 3 września wziął udział Großer Preis der Tourenwagen na torze Nürburgring. W pierwszym wyścigu był ósmy. Natomiast w drugim wyścigu odniósł zwycięstwo, pierwsze i jedyne w sezonie 1990. Na mecie drugiego wyścigu wyprzedził o 5,21 sekundy drugiego Steve'a Sopera i o 6,40 sekundy trzeciego Emanuela Pirro^[107]. 14 października wystartował w ADAC-Preis Hockenheim na Hockenheimringu. W pierwszym wyścigu zajął 3. pozycję za Hansem-Joachimem Stuckiem i Frankiem Jelinskim. W drugim wyścigu także był trzeci i przegrał z tymi samymi zawodnikami^[108].

W 1991 roku w Deutsche Tourenwagen Meisterschaft Röhrl zajął 17. miejsce. Zdobył 22 punkty^[109]. Wystartował jedynie w dwóch wyścigach ADAC-Preis Hockenheim na Hockenheimringu. W pierwszym z nich był trzeci za Frankiem Bielą i Frankiem Jelinskim, a w drugim zajął 4. miejsce^[110].

W swojej karierze sportowej Röhrl dwukrotnie wystartował w wyścigu 24h Le Mans. W 1981 roku wystartował w nim po raz pierwszy. Pojechał w nim samochodem Porsche 924 Carrera GTP zespole Porsche System Engineering wraz z Jürgenem Barthem. Niemiecka załoga zajęła w Le Mans 1981 7. miejsce przejeżdżając 323 okrążenia oraz pierwszą pozycję w klasie GTP+3.0^[111]. W 1993 roku po raz drugi wziął udział w wyścigu Le Mans. Pojechał w nim z rodakiem Hansem-Joachimem Stuckiem i Amerykaninem Hurleyem Haywoodem samochodem Porsche 911S LM GT w barwach zespołu Le Mans Porsche Team. Na 79. okrążeniu zespół wycofał się z powodu awarii silnika^[112].

Röhrl startował również w wyścigu 24h Nürburgring. Po raz pierwszy pojechał w nim w 1992 roku. Jadąc Porsche 911 z Hansem-Joachimem Stuckiem był w nim trzeci. Z kolei w 2010 roku wystartował w nim po raz drugi. Pojechał w nim samochodem Porsche 911 GT3 RS wraz z Rolandem Aschem i Patrickiem Simonem, jednak nie ukończył go na skutek kontuzji pleców^[113].

Röhrl w swojej karierze startował również w serii Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. W 1979 roku wystartował w niej po raz pierwszy. Swój debiut w tej serii zaliczył na torze Silverstone Circuit samochodem Lancia Beta Montecarlo wraz z innym kierowcą wyścigowym, Włochem Riccardem Patrese. Zajął 7. miejsce w kwalifikacjach, jednak wyścigu nie ukończył na skutek awarii radiatora. Następnie wystartował w wyścigu na Nürburgringu. Ponownie zajął 7. pozycję w kwalifikacjach, ale wyścigu nie ukończył na skutek zbyt niskiego ciśnienia oleju. W sierpniu wystartował na torze Brands Hatch. Po 5, miejscu w kwalifikacjach zajął 5. miejsce w wyścigu. W 1979 roku wystartował jeszcze w zawodach na torze ACI Vallelunga Circuit we Włoszech. Pojechał w nich w parze z Amerykaninem Eddiem Cheeverem. W kwalifikacjach był ósmy jednak wyścigu nie ukończył na skutek przegrzania silnika^[114].

W 1980 roku Röhrl ponownie wystartował w Lancią Betą Montecarlo w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. W zawodach na torze Brands Hatch, w którym startował z Riccardem Patrese, był drugi kwalifikacjach, a w wyścigu odniósł zwycięstwo. 13 kwietnia wziął udział w parze z Michelem Alboreto na w zawodach na torze Mugello Circuit. W kwalifikacjach był czwarty, a w wyścigu drugi. 27 kwietnia wystartował z Patresem na torze Monza. W kwalifikacjach włosko-niemiecka para zajęła 4. miejsce, a w wyścigu 3. miejsce. 17 sierpnia w zawodach na torze Silverstone Röhrl pojechał w parze z Alboreto. W kwalifikacjach był piąty, a w wyścigu czwarty. W 1980 roku wystartował jeszcze w zawodach na torze Mosport International Raceway w Kanadzie. Wraz z Hansem Heyerem zajął 3. miejsce w kwalifikacjach i 4. w wyścigu^[114].

W 1981 roku Röhrl po raz trzeci wziął udział w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. Tym razem jechał samochodem Porsche 935. 10 maja 1981 jadąc z Dieterem Schornsteinem i Haraldem Grohsem odniósł zwycięstwo na torze Silverstone. Z kolei 24 maja wystartował w zawodach na torze Nürburgring i w wyścigu zajął 7. miejsce^[115].

Röhrl jest żonaty z Moniką i mieszka z nią w Sankt Englmar^[116]. Nie ma dzieci, gdyż jak sam przyznaje, zawód kierowcy rajdowego nie pozwoliłby mu na ich wychowanie^[117]. Wśród kierowców rajdowych Röhrl najbardziej ceni sobie osoby: Markku Aléna, Hannu Mikkoli, Juhy Kankkunena, Stiga Blomqvista i Rauna Aaltonena^[2].

Nr	Rajd	Sezon	Pilot	Samochód
1	22. Rajd Grecji	1975	Jochen Berger	Opel Ascona 1.9 SR
2	25. Rajd Grecji	1978	Christian Geistdörfer	Fiat 131 Abarth
3	6. Rajd Kanady
4	48. Rajd Monte Carlo	1980
5	14. Rajd Portugalii
6	2. Rajd Argentyny
7	22. Rajd San Remo
8	50. Rajd Monte Carlo	1982		Opel Ascona 400
9	14. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej
10	51. Rajd Monte Carlo	1983		Lancia 037 Rally
11	30. Rajd Grecji
12	14. Rajd Nowej Zelandii
13	52. Rajd Monte Carlo	1984		Audi Quattro A2
14	26. Rajd San Remo	1985		Audi Quattro Sport S1

Nr	Rajd	Sezon	Pilot	Samochód
1	Rajd Wiesbaden	1971	Herberg Maresek	Ford Capri 2600
2	Rajd Sachs Baltic	1972	Jochen Berger
3	Rajd Wełtawy	1973		Opel Ascona 1.9 SR
4	Rajd Dunaju	1973
5	// Rajd Monachium-Wiedeń-Budapeszt	1973
6	Rajd Firestone	1974
7	Rajd Tulipanów	1974
8	Rajd Hesji	1974
9	Rajd Wełtawy	1974
10	Rajd Dunaju	1974
11	Rajd Lugano	1974
12	Rajd Ypres	1976	Willi-Peter Pitz	Opel Kadett GT/E
13	Rajd Saarland	1978	Christian Geistdörfer	Lancia Stratos HF
14	Rajd Hunsrück	1978
15	Zimowy Rajd Saksonii	1979		Fiat 131 Abarth
16	Rajd Hunsrück	1979
17	Rajd Hesji	1980
18	Rajd Hunsrück	1980
19	Rajd Hesji	1981		Porsche 924 GTS