ابوالحسن علی واحدی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابوالحسن علی واحدی همچنین شهرت‌یافته به واحدی نیشابوری (؟ - ۱۰۷۶) محدث، مفسر، زبان‌شناس، ادیب عربی ایرانی در سدهٔ پنجم هجری بود که بیش از هرچیز، برای تفاسیر قرآنش شناخته می‌شود.^[۱]

واحدی را از نویسندگان مهم و امام عصر خود در ادبیات، تفسیر، حدیث، فقه و نحو دانسته‌اند. وی همانند معمول همان زمان برای آموزش به شهرهای عراق، شام و حجاز مسافرت داشته‌است. او دانش تفسیر قرآن از ابواسحاق احمد بن محمد بن ابراهیم ثعلبی یادگرفت. از ابوطاهر بن محمش و قاضی ابوبکر حیری بن کندی عیسی بن یحیی گوش دراز و ابوابراهیم اسماعیل بن ابراهیم واعظ و محمد بن ابراهیم مزکی و عبدالرحمان بن حمدان نصروی و احمد بن ابراهیم نجار و دیگران حدیث شنید. ابوالحسن واحدی در سال ۴۶۸ یا ۴۶۹ هجری قمری در نیشابور درگذشت.

آثار او به زبان عربی است.

• تفاسیر سه‌گانهٔ قرآنی: «البسیط»، «الوسیط» و «الوجیز» که به «الحاوی لجمیع المعانی» موسوم و به «تفسیر واحدی» معروف است؛
• « اسباب النزول» یا «اسباب التنزیل»؛
• «الدعوات والمحصول»؛
• «المغازی»؛
• شرح «دیوان» متنبی؛
• «الاغراب فی الاعراب» یا «الاعراب فی علم الاعراب»، در دانش نحو؛
• «تفسیر النبی (ص)»
• «نفی التحریف عن القرآن الشریف»
• «التحبیر فی شرح الاسماء الحسنی» یا «التنجیز فی شرح اسماء اللَّه الحسنی».

• دانشنامه تاریخ ادبیات عربی، از عمر فروخ، چاپ قاهره جلد ۳
• معجم‌المؤلفین (۲۷–۲۶/ ۷)
• تاریخ ادبیات در ایران (۲۶۰/ ۲)