Ć – Wikipedia, wolna encyklopedia

C z kreską

Majuskuła i minuskuła litery
Informacje podstawowe
Majuskuła	Ć
Minuskuła	ć
Podstawowy alfabet	łaciński
Pochodzenie
Oparty na grafemie	c
Znak diakrytyczny	akcent ostry
Multimedia w Wikimedia Commons
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.

Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.

Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego^[1].

Ć

Wymowa litery ć w języku polskim

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]).

W łacince białoruskiej oznacza dźwięk [ʦʲ]. Litera odpowiada digrafowi cyrylicznemu Ць^[2].

W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].

W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.

• Znaki diakrytyczne
• Č

Zobacz hasło ć w Wikisłowniku