28 Dywizja Piechoty Armii Krajowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

28 Dywizja Piechoty AK im. Stefana Okrzei
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polskie Państwo Podziemne

Sformowanie

20 września 1944

Rozformowanie

5 października 1944

Patron

Stefan Okrzeja

Tradycje
Rodowód

28 Dywizja Piechoty 1921 - 1939

Dowódcy
Pierwszy

płk. Franciszek Pfeiffer „Radwan”

Działania zbrojne
II wojna światowa (Powstanie warszawskie)
Organizacja
Rodzaj wojsk

wojska lądowe

Podległość

Warszawski Korpus AK

Skład

15 Pułk Piechoty „Wilków” AK
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej AK
72 Pułk Piechoty AK

28 Dywizja Piechoty Armii Krajowej im. Stefana Okrzei (28 DP AK) – wielka jednostka piechoty Armii Krajowej działająca od 20 września do 5 października 1944 w trakcie powstania warszawskiego. Patronem dywizji był Stefan Okrzeja, członek Polskiej Partii Socjalistycznej i Organizacji Bojowej PPS, uczestnik rewolucji 1905 roku, stracony za zamach na oficera policji.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

28 DP AK zorganizowana została w czasie powstania warszawskiego z oddziałów powstańczych walczących w ramach Obwodu I Śródmieście. Dywizja została utworzona rozkazem Komendanta Armii Krajowej L.dz.7/III z 20 września 1944, oraz rozkazem organizacyjnym nr 32 Komendanta Okręgu Warszawskiego z 21 września 1944[1].

Dywizja pod dowództwem płk. piech. Franciszka Edwarda Pfeiffera, weszła w skład Warszawskiego Korpusu AK. Zdaniem historyka Krzysztofa Komorowskiego nowa struktura:

miała na celu wystąpienie w formie regularnego wojska na czas wkroczenia Armii Czerwonej, a na wypadek niewoli niemieckiej uznanie praw kombatanckich[2]

W dniach 4–5 października w wyniku kapitulacji oddziały dywizji wymaszerowały do niewoli.

Skład

[edytuj | edytuj kod]

Na mocy rozkazu dowódcy okręgu Armii Krajowej w skład dywizji wchodziły:

  • 28 pułk artylerii lekkiej - brak danych o jego organizacji;

W ramach dywizji działały również struktury 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy” AK, pod dowództwem ppłk. Stanisława Kamińskiego „Daniel” w skład którego weszły:

Według rozkazu Komendanta Okręgu AK z 3 października 1944, oddziały dywizji poszły do niewoli w następującej kolejności:

  • 4 października o godz. 9.00 wymaszerował 21 pułk piechoty pod dowództwem ppłk. Stanisława Kamińskiego „Daniel”;
  • 5 października ze Śródmieścia Południowego wymaszerował 72 pułk piechoty pod dowództwem ppłk. Jana Szczurek-Cergowskiego „Sławbor”. Do kolumny pułku dołączyła Komenda Główna AK, Komenda Obszaru Warszawskiego, dowództwo 10 dywizji oraz oddziały NSZ; Tego samego dnia ze Śródmieścia Północnego wymaszerował 36 pułk piechoty, do którego dołączyły Komenda Okręgu oraz dowództwo i sztab 28 dywizji, oraz 15 pułk piechoty[4];.

Z oddziałów dywizji wyłączono batalion ochronny (asystencyjny) w składzie 3 kompanii, pod dowództwem ppłk. Franciszka Packa „Mścisław”, dla utrzymania porządku, zachowania bezpieczeństwa oraz ewakuacji szpitali. W skład batalionu weszły kompanie:

Batalion pełnił swe funkcje do 9 października 1944.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Komorowski Krzysztof: Bitwa o Warszawę`44. Militarne aspekty Powstania Warszawskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, s. 538–539.
  2. Komorowski Krzysztof: Bitwa o Warszawę`44. Militarne aspekty Powstania Warszawskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, s. 261.
  3. Strok Marek: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, s. 496.
  4. Komorowski Krzysztof: Bitwa o Warszawę`44. Militarne aspekty Powstania Warszawskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004, s. 564.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Struktura Organizacyjna Armii Krajowej, Marek Ney-Krwawicz w: Mówią Wieki nr 9/1986.
  • Grzegorz Jasiński, Z drugiej strony lustra, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (223), Warszawa 2008, ISSN 1640-6281, s. 192.