Bitwa pod Radzyminem (1809) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy bitwy z 1809 roku . Zobacz też: Inne bitwy pod Radzyminem.

Bitwa pod Radzyminem (1809)

Wojna polsko-austriacka
Czas	25 kwietnia 1809
Miejsce	Radzymin
Przyczyna	przeciwdziałanie ofensywie austriackiej na prawym brzegu Wisły
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
Księstwo Warszawskie Cesarstwo Austriackie
Dowódcy
gen. Michał Sokolnicki, Piotr Strzyżewski, Jan Kanty Julian Sierawski
Siły
szwadron 3 pułku ułanów, batalion 6 pułku piechoty, 2 działa artylerii konnej 3 bataliony piechoty (do 4000 żołnierzy), huzarzy
Straty
19 zabitych, 27 rannych 2 bataliony piechoty pułku Baillet wzięte do niewoli, w tym 37 oficerów.
Położenie na mapie Radzymina miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
Położenie na mapie województwa mazowieckiego miejsce bitwy
Położenie na mapie powiatu wołomińskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie gminy Radzymin miejsce bitwy
52°25′N 21°11′E/52,416667 21,183333

Bitwa pod Radzyminem (1809) – starcie zbrojne, które miało miejsce 25 kwietnia 1809 roku. Działania militarne w okolicach Radzymina prowadzone były równolegle z działaniami gen. Michała Sokolnickiego w rejonie Twierdzy Praga od strony Grochowa, gdzie tego samego dnia została przeprowadzona skuteczna obrona Pragi.

Nocą 24 kwietnia, Szwadron kawalerii z 3 pułku ułanów pod dowództwem Piotra Strzyżewskiego, batalion piechoty z 6-go pułku pod dowództwem Jana Kantego Juliana Sierawskiego oraz bateria artylerii konnej w sile dwóch armat, na rozkaz gen. Jana Henryka Dąbrowskiego przekroczyły Narew w Serocku i podjęły nocny marsz na Radzymin, zrywając austriackie pikiety, które zawiadomiły Austriaków stojących w Radzyminie. O świcie 25 kwietnia 1809 roku, polskie oddziały dotarły do Radzymina z dwóch stron i podjęły zsynchronizowany atak. Austriacy bronili się w mieście, lecz, po wycofaniu się kawalerii (huzarów), poddali się – wzięto do niewoli 2 bataliony z pułku Baillet z 37 oficerami.

Dla słabo uzbrojonych jednostek polskich była to okazja do dodatkowego dozbrojenia się. Bardziej znaczącym skutkiem zwycięstwa było odparcie jednostek austriackich i praktyczne fiasko pierwszej fazy manewru przekraczania Wisły na wschód. Efekt psychologiczny dla ludności Warszawy oraz spadek morale zakleszczonych w Warszawie, w związku ze służbą garnizonową, Austriaków jest dominującym punktem zwrotnym wojny 1809 roku. Kolejne zwycięstwo pod Ostrówkiem i uniemożliwienie przeprawy po moście łyżwowym zamknęło manewr austriacki niepowodzeniem, a tym samym otworzyło drogę do Galicji dla Wojska Polskiego.

• Andrzej Tyszka, Robert Bielecki, "Dał nam przykład Bonaparte, wspomnienia i relacje żołnierzy polskich 1796–1815", tom I, Wydawnictwo Literackie Kraków, 1984.