Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego (1813) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dywizja Dąbrowskiego
Historia
Państwo

 Księstwo Warszawskie

Sformowanie

1813

Dowódcy
Pierwszy

Jan Henryk Dąbrowski

Działania zbrojne
Bitwa narodów
Organizacja
Podległość

VIII Korpus WA

Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego – polska formacja wojskowa okresu napoleońskiego.

Historia dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Mimo totalnej klęski Napoleona w wyprawie moskiewskiej książę Józef Poniatowski przystąpił do odtwarzania armii. Stosując metody kościuszkowskie: intensywny pobór dymowy i wcielając bataliony gwardii narodowej do pułków liniowych uzyskał doskonałe efekty. Stary żołnierz tworzył doskonałe kadry, a rekrut prędko stawał się starym żołnierzem.

Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego tuż przed „bitwą narodów” weszła w skład VIII Korpusu Wielkiej Armii[1].

Skład dywizji

[edytuj | edytuj kod]

W skład dywizji dowodzonej przez Jana Henryka Dąbrowskiego weszły odtworzone pułki: 2 pułk piechoty pod komendą płk. Józefa Szymanowskiego i 14 pułk piechoty płk. Cypriana Zdzitowieckiego. Pułki liczyły po dwa bataliony każdy po 450 żołnierzy[2].

Już w Niemczech Napoleon nakazał utworzyć z resztek 4., 7. i 9 pp nowy 4 pułk piechoty pod dowództwem płk. Michała Cichockiego i z początkiem lipca 1813 roku przyłączył go do Dywizji Jana Henryka Dąbrowskiego[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Wimmer 1978 ↓, s. 447.
  2. Wimmer 1978 ↓, s. 446.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]