Ewa (radioodbiornik) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Przód radioodbiornika | |
Typ | przenośny tranzystorowy |
---|---|
Producent | |
Państwo | |
Lata produkcji | 1968–1974 |
Dane techniczne | |
Zakresy fal | |
Fale długie | 150 - 280 kHz |
Fale średnie | 550 - 1600 kHz |
Fale krótkie | I: 19 - 41 m MHz |
UKF | 65 – 73 MHz |
Inne | |
Pobór mocy (bat.) | 9 W |
Ewa to jeden z pierwszych polskich odbiorników przenośnych z zakresem UKF (wcześniejszym była Izabella). Pierwszą informację o Ewie podało w maju 1969 roku czasopismo „Radioamator i Krótkofalowiec” nr 5/69, w krótkiej notatce pt. Nowy odbiornik turystyczno-samochodowy. W 1969 roku wyprodukowano też pierwszy tysiąc odbiorników. Seryjną produkcję rozpoczęto w roku 1970. Wytwórcą była dzierżoniowska „DIORA”, znana dotychczas z produkcji większych odbiorników domowych. Do roku 1972 fabrykę opuściło łącznie ok. 105 tys. egzemplarzy Ewy.
Obudowa radia wykonana była ze sklejki i płyty pilśniowej, oklejona tworzywem skóropodobnym, zwanym dermą. Wcześniejsze odbiorniki przenośne (np. Eltra MOT-59, Koliber, Guliwer) miały obudowy z tworzywa sztucznego. Układ elektroniczny zmontowano na czterech płytkach drukowanych. Wzmacniacz mocy (2 W) w typowym dla „Diory” układzie zbudowano na parze tranzystorów TG-60 lub AD-162 i dwóch transformatorach. Duży głośnik o mocy 1,5 VA. i masywna obudowa pozwalały na uzyskanie czystego – jak na odbiornik przenośny – dźwięku. Wyjście na głośnik zewnętrzny i wejścia sygnałowe pozwalały na odtwarzanie dźwięku z gramofonu i magnetofonu.
Ewa była odbiornikiem turystyczno-samochodowym, zasilanym z sześciu ogniw R14 lub z akumulatora samochodowego. Do montażu w samochodzie służyło specjalne złącze.
Podstawowe parametry i właściwości
[edytuj | edytuj kod]- układ elektryczny: superheterodyna
- elementy czynne: tranzystory
- zakresy fal: Długie, Średnie, Krótkie, UKF
- zasilanie: napięcie stałe 9 V z sześciu ogniw R14 lub z akumulatora samochodowego
- elementy regulacyjne – wszystkie na górnej płycie:
- – klawiszowy przełącznik zakresów
- – potencjometr siły głosu
- – pokrętło strojenia
- – potencjometr barwy tonu
- – przycisk podświetlenia skali
- gniazda: antena zewnętrzna, gramofon/magnetofon, głośnik dodatkowy, złącze samochodowe
- wymiary: 290 × 175 × 87, masa ok. 3,1 kg
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stare Radio | Diora, Ewa 2B [online], oldradio.pl [dostęp 2024-04-23] .