Turandot (radioodbiornik) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Turandot – polski monofoniczny radioodbiornik średniej klasy^[2] produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich, krótkich i UKF. Posiada 8 obwodów strojonych (9 dla UKF), wbudowaną antenę ferrytową, pojemnościową i dipolową, regulatory barwy tonów (klawiszowe i dwa obrotowe), oraz gniazda antenowe, gramofonowo-magnetofonowe i głośnikowe. Układ odbiornika (superheterodynowy), zmontowany jest na płytce drukowanej. Elementami aktywnymi jest 6 lamp elektronowych nowalowych (ECC 85 – głowica UKF, ECH 81 – heterodyna i mieszacz dla zakresów fal DSK, EBF 89 – wzmacniacz p.cz. dla toru AM i FM oraz detektor w torze AM i ARW w torze AM i FM, ECC 83 – wzmacniacz napięciowy m.cz., EL 84 – wzmacniacz mocy m.cz. i EM 80 – elektronowy wskaźnik dostrojenia). Układ elektroniczny zawiera również 2 diody germanowe (DOG 53 – detektor stosunkowy FM) i prostownik selenowy mostkowy (SPS-6B-250/100)^[2].

Głowica UKF jest typu znormalizowanego o symetrycznych obwodach wejściowych dla anteny o impedancji 300 omów i z heterodyną w układzie generatora Meissnera^[2]. W obudowie zamontowano dwa głośniki^[2].

• Zdjęcia radioodbiornika Turandot w serwisie oldradio.pl

• Radioodbiornik TURANDOT. „Radioamator i Krótkofalowiec”, s. 89, 4 1966.