Goplana LUX – Wikipedia, wolna encyklopedia

Goplana LUX[1]
Typ

lampowy, monofoniczny

Producent

ZRK

Państwo

 Polska

Lata produkcji

1966[2]

Dane techniczne
Zakresy fal
Fale długie

150–285 kHz

Fale średnie

525–1605 kHz

Fale krótkie

5,95–16 MHz

UKF

64,5–73 MHz

Czułość użytkowa
Fale długie

150 μV

Fale średnie

150 μV

Fale krótkie

200 μV

UKF

30 μV

Inne
Moc wzmacniacza

1,7 W przy h≤10%

Napięcie zasilania

220 V

Pobór mocy (sieć)

ok. 60 VA

Wymiary

660 x 265 x 170 mm[2]

Goplana LUX – polski monofoniczny, średniej klasy radioodbiornik, zaprezentowany na Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1966 r. Wytwarzany w Zakładach Radiowych im. Kasprzaka. Dostosowany do odbioru stacji na falach długich, średnich, krótkich i UKF.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Układ odbiornika (superheterodynowy) o siedmiu obwodach strojonych, zawiera 5 lamp elektronowych (ECC85, ECH81, EBF89, ECL86 i EM84) i 2 diody germanowe (DOG-53).

Zakresy zmienia się przy pomocy przełącznika klawiszowego[3]. Zastosowano klawiszową, skokową, regulację tonów niskich i wysokich przy pomocy klawiszy znajdujących się po skrajnych stronach przełącznika. Odbiornik może być używany jako wzmacniacz z gramofonem jako zewnętrznym źródłem sygnału.

Posiada antenę ferrytową, dwa gniazda antenowe (dla zewnętrznej anteny dla zakresów DSK oraz dla anteny dipolowej na zakres UKF o impedancji 300 omów), gniazdo uziemienia, gniazdo DIN wspólne dla magnetofonu i gramofonu, a także gniazdo dla dodatkowego głośnika zewnętrznego[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Radio i telewizja, WNT, Warszawa 1971
  2. a b Karta katalogowa nr 357. Stare Radjo. Katalog starej radiotechniki. [dostęp 2022-08-28]. (pol.).
  3. a b Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 135, kol. lewa, seria: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]