Lotus 25 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lotus 25
Ilustracja
Richard Attwood w Lotusie 25 podczas Grand Prix Niemiec 1965
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Lotus

Projektant

Colin Chapman

Dane techniczne
Nadwozie

monocoque z aluminium

Zawieszenie
przednie

podwójne wahacze, wewnątrz sprężyny śrubowe/amortyzatory

Zawieszenie
tylne

wahacze z drążkiem reakcyjnym, na zewnątrz sprężyny śrubowe/amortyzatory

Silnik

Climax 1.5 V8
BRM 1.5 V8
BRM 1.9 V8
BRM 2.0 V8

Skrzynia biegów

ZF 5DS10, ręczna, 5 biegów + wsteczny

Paliwo

Esso

Opony

Dunlop
Firestone

Historia
Debiut

Grand Prix Holandii 1962

Kierowcy

Jim Clark
Trevor Taylor
Mike Spence
Chris Amon
Mike Hailwood
Richard Attwood

Używany

19621967

Mistrzostwa
Kierowców

1963Jim Clark
1965 – Jim Clark

Konstruktorów

1963, 1965

Wyścigi
Wyścigi

49

Wygrane

14

Pole position

18

Najszybsze okrążenie

14

Lotus 24 Lotus 33

Lotus 25 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Colina Chapmana dla Team Lotus w 1962 roku[1]. Pierwszy samochód Formuły 1 wykorzystujący monocoque. Dzięki temu modelowi Lotus dwukrotnie zdobył tytuł mistrza świata w klasyfikacji kierowców i konstruktorów.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Lotus 25 był pierwszym w Formule 1 samochodem wykorzystującym nadwozie monocoque. Ta idea jest wykorzystywana w Formule 1 do dzisiaj. W samochodzie układ rur zastąpiony został płaszczyznami z blachy aluminiowej wzmocnionymi stalowymi przegrodami, które miały jednocześnie służyć jako punkty mocowania zawieszenia i silnika. Takie rozwiązanie spowodowało znacznie większą sztywność nadwozia (25 był trzy razy sztywniejszy niż Lotus 21) oraz jego mniejszą masę (450 kg)[2]. W rezultacie samochód był bardzo niski i wąski.

25 w wyścigach

[edytuj | edytuj kod]

Niektóre prywatne zespoły kupujące samochody Lotus były niezadowolone z faktu, że Chapman odmówił udostępnienia im modelu 25, oferując w zamian Lotusa 24. Kiedy 25 zadebiutował w Grand Prix Holandii 1962, John Cooper spytał się Chapmana, gdzie ten umieścił podwozie.

Samochód dał Jimowi Clarkowi pierwsze zwycięstwo w Grand Prix Belgii. Następnie Clark triumfował w Wielkiej Brytanii i USA. Clark był jednym z pretendentów do tytułu, ale w 1962 zepsuł mu się silnik i mistrzem został Graham Hill.

W 1963 roku Clark został mistrzem świata, wygrywając siedem wyścigów: w Belgii, Francji, Holandii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, RPA i Meksyku. Ponadto Lotus zdobył swój pierwszy tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Co więcej, 25 został wystawiony do wyścigu Indianapolis 500. 25 był używany także w sezonie 1964, a Clark wygrał nim trzy wyścigi. W ostatnim wyścigu, o Grand Prix Meksyku, silnik Climax zepsuł się Clarkowi na ostatnim okrążeniu i tytuł zdobył John Surtees.

Ostatnim wyścigiem modelu dla fabrycznego zespołu było Grand Prix Francji 1965, zanim został on zastąpiony Lotusem 33. W sumie samochód wygrał 14 wyścigów[3].

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Pkt. Msc.
1962 Team Lotus Climax V8 D NLD MCO BEL FRA GBR DEU ITA USA ZAF 36* 2
Wielka Brytania Jim Clark 9 NU 1 NU 1 4 NU 1 NU
Wielka Brytania Trevor Taylor 8 NU 12 NU
1963 Team Lotus Climax V8 D MCO BEL NLD FRA GBR DEU ITA USA MEX ZAF 54 1
Wielka Brytania Jim Clark 8 1 1 1 1 2 1 3 1 1
Wielka Brytania Trevor Taylor 6 NU 10 13 DK 8 NU NU 8
Wielka Brytania Mike Spence 13
Meksyk Pedro Rodríguez NU NU
Brabham Racing Organisation Australia Jack Brabham 9
1964 Team Lotus Climax V8 D MCO NLD BEL FRA GBR DEU AUT ITA USA MEX 37 3
Wielka Brytania Jim Clark 4 1 1 NU 1 NU NU
Wielka Brytania Peter Arundell 3 3 9 4
Wielka Brytania Mike Spence 9 NU 4
Niemcy Gerhard Mitter 9
Reg Parnell Racing BRM V8 Wielka Brytania Mike Hailwood 6 12 8 NU NU 8 NU 8 16 3 8
Nowa Zelandia Chris Amon NZ 5 NU 10 NU NU NU NU NU
Stany Zjednoczone Peter Revson DK NW
1965 Team Lotus Climax V8 D ZAF MCO BEL FRA GBR NLD DEU ITA USA MEX 54** 1
Wielka Brytania Jim Clark 1
Wielka Brytania Mike Spence 8
Niemcy Gerhard Mitter NU
Meksyk Moisés Solana 12 NU
Reg Parnell Racing BRM V8 Tony Maggs 11 2 8
Wielka Brytania Richard Attwood NU 14 13 12 NU 6 10 6
Wielka Brytania Mike Hailwood NU
Wielka Brytania Innes Ireland 13 NU NU 10 9 NU
Nowa Zelandia Chris Amon NU NU
Stany Zjednoczone Bob Bondurant NU
1966 Reg Parnell Racing BRM V8 F MCO BEL FRA GBR NLD DEU ITA USA MEX 13*** 5
Wielka Brytania Mike Spence NU NU NU NU 5 NU 5 NU NW
Phil Hill Climax V8 Stany Zjednoczone Phil Hill NW 8**** 6
1967 Reg Parnell Racing BRM V8 F ZAF MCO NLD BEL FRA GBR DEU CND ITA USA MEX 6**** 8
Wielka Brytania Piers Courage NU
Wielka Brytania Chris Irwin 7

* 6 punktów zdobył Lotus 24.
** 45 punktów zdobył Lotus 33.
*** 9 punktów zdobył Team Lotus.
**** Wszystkie punkty zdobył Team Lotus.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leo Breevoort, Mattijs Diepraam: Grand Prix car designers. forix.autosport.com. [dostęp 2012-03-08]. (ang.).
  2. Lotus-Climax 25. f1ultra.pl. [dostęp 2012-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (pol.).
  3. Lotus 25. chicanef1.com. [dostęp 2012-03-08]. (ang.).