94 Pułk Piechoty (II RP) – Wikipedia, wolna encyklopedia

94 Pułk Piechoty
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Bolesław Gancarz

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

Grupa „Sandomierz”

94 Pułk Piechoty (94 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.

Pułk nie występował w organizacji pokojowej wojska.

94 pp w kampanii wrześniowej

[edytuj | edytuj kod]

Mobilizacja

[edytuj | edytuj kod]

Został zmobilizowany, zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w pierwszych dniach września 1939 roku, w II rzucie mobilizacji powszechnej.

Jednostkami mobilizującymi były:

2 pułk piechoty Legionów w Sandomierzu mobilizował:

  • dowództwo 94 pp, w czasie X+4
  • I batalion, w czasie X+3,
  • pododdziały specjalne i kompanię gospodarczą, w czasie X+4[1].

3 Batalion Strzelców w Rembertowie mobilizował:

  • II batalion 94 pp, w czasie X+3[2].

9 pułk piechoty Legionów w Zamościu mobilizował:

  • III batalion 94 pp, w czasie X+3[3].

Działania bojowe

[edytuj | edytuj kod]

Pułk miał wejść w skład rezerwowej 39 Dywizji Piechoty, lecz w czasie kampanii wrześniowej jego dowództwo, pododdziały specjalne i I batalion walczyły w składzie Grupy „Sandomierz”. II batalion majora Kazimierza Mazurkiewicza walczył w obronie Warszawy, natomiast III batalion kpt. Bronisława Pardo wszedł w skład 94 pułku piechoty improwizowany.

Obsada personalna pułku

[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo

Ppłk Bolesław Gancarz (przed 1936)
  • dowódca pułku – ppłk Bolesław Ksawery Gancarz (pokojowy I zastępca dowódcy 2 pp Leg.)
  • I adiutant – kpt. Michał Miller
  • II adiutant – kpt. Stefan Bogusiewicz
  • oficer łączności – por. Stanisław Sykut
  • kwatermistrz – mjr piech. Wiktor Feist[4]
  • naczelny lekarz – kpt. rez. dr med. Feliks Milbert
  • kompania zwiadowcza – ppor. Zygmunt Jerzy Mikusiński

I batalion

  • dowódca batalionu – mjr Władysław Symonowicz
  • dowódca 1 kompanii – por. Stanisław Józef Ciaś
  • dowódca 2 kompanii – ppor. Włodzimierz Stanisław Karolak
  • dowódca 3 kompanii – ppor. Franciszek Leonard Baumgart
  • dowódca 1 kompanii ckm – ppor. Władysław Taracha

II batalion (poza pułkiem, w 1 pp Obrony Pragi)[5]

  • dowódca batalionu – mjr Kazimierz II Mazurkiewicz
  • adiutant batalionu – por. rez. Czesław Strykowski
  • dowódca plutonu łączności – ppor. rez. Tadeusz Żebrowski
  • dowódca 4 kompanii strzeleckiej – kpt. Mikołaj Bagiński
  • dowódca 5 kompanii strzeleckiej – kpt. Ireneusz Marian Czernik
  • dowódca 6 kompanii strzeleckiej – por. Marceli Jan Kowalski
  • dowódca 2 kompanii ckm – por. Bohdan Hubert Pełczyński

III batalion (poza pułkiem, w składzie 94 pp improwizowanego)

  • dowódca III batalionu 94 pp – kpt. Bronisław Prado (+ do 19 IX 1939), mjr Leon Ast
    • dowódca 7 kompanii strzeleckiej – NN
    • dowódca 8 kompanii strzeleckiej – NN
    • dowódca 9 kompanii strzeleckiej – NN
    • dowódca 3 kompanii ckm – por. Eustachiusz Waszków

II batalion (improwizowany)[a]

IV batalion[b] – kpt. żand. Tadeusz Szymczykiewicz

  1. II/94 pp został improwizowany w Ośrodku Zapasowym 15 DP.
  2. IV/94 pp został improwizowany w Ośrodku Zapasowym Żandarmerii w Staszowie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 41.
  2. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 154.
  3. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 51.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25, 549, mjr piech. Wiktor Feist był „pokojowym” II zastępcą dowódcy 2 pp Leg..
  5. Głowacki 1985 ↓, s. 321-323.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.