207 Pułk Piechoty (1939) – Wikipedia, wolna encyklopedia

207 Pułk Piechoty (207 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego. 207 pułk piechoty nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego.

Na podstawie prowadzonych prac koncepcyjnych w Sztabie Głównym WP, w ramach rozbudowy Sił Zbrojnych II RP o nowe związki taktyczne, podjęto decyzję utworzeniu nowej dywizji piechoty w oparciu o bataliony marszowe typu specjalnego przewidziane dla Obozu Warownego „Wilno” (tak zwane bataliony specjalne wileńskie) oraz przez bataliony „Krasne”, „Budsław” i „Iwieniec” Korpusu Ochrony Pogranicza. Z zasobów tych zaplanowano i przygotowano rozwinięcie nowej 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej^[1].Z zasobów tych zaplanowano i przygotowano rozwinięcie nowej 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej^[1]. Opracowanie dotyczące jej mobilizacji weszło w życie 28 lipca 1939^[2].

207 pułk piechoty został sformowany w I rzucie mobilizacji powszechnej, w dniach 31 sierpnia – 4 września 1939. Jednostkami mobilizującymi były bataliony i dowództwo pułku „Wilejka” Korpusu Ochrony Pogranicza:

Batalion KOP „Budsław”:

• I batalion 207 pułku piechoty,
• kompania zwiadowcza 207 pułku piechoty^[3].

Batalion KOP „Iwieniec”:

• III batalion 207 pułku piechoty^[4].

Batalion KOP „Krasne”:

• dowództwo 207 pułku piechoty, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych,
• kompanie: gospodarcza, przeciwpancerna typ II,
• pluton łączności^[4].

Dowództwo pułku KOP „Wilejka”:

• pluton pionierów 207 pułku piechoty,
• pluton przeciwgazowy 207 pułku piechoty^[5].

Pułk był organiczną jednostką rezerwowej 35 Dywizji Piechoty^[6]. Dowódcą pułku został dotychczasowy dowódca pułku KOP „Wołożyn” płk piech. Władysław Mikołajczak^[7].

207 pułk piechoty posiadał dużą obsadę oficerów służby stałej w postaci: oficerów dowództwa pułku, dowódców batalionów i oficerów dowództw batalionów, dowódców kompanii i po jednym dowódcy plutonów. Oficerowie rezerwy obsadzili stanowiska w większości dowódców pozostałych plutonów w kompaniach. Kadra podoficerska w 30% z KOP, 70% rezerwiści. Szeregowcy w 10% służby czynnej, 90% rezerwiści. Broń i wyposażenie pułku zgodne z tabelami należności. Pułk nie posiadał hełmów, broń z użytku bieżącego, armaty przeciwpancerne nowe w ilości 6 sztuk^[8].

35 Dywizja Piechoty zajęła pozycje na północnym odcinku Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” w rejonie Tolcze – Turośl – Postoły – Dojlidy. W związku z niekorzystną sytuacją na południu kraju, dywizja została przydzielona do Armii „Małopolska” i skierowana do Lwowa. 207 pułk piechoty płk. Władysława Mikołajczaka w nocy z 9 na 10 września na stacji Czeremcha został załadowany do transportów kolejowych i dotarł do Lwowa w niepełnym składzie w dniach 15–16 września^[9]. Rejon załadowczy 35 DP rez. w Bielsku Podlaskim ubezpieczał I batalion 207 pp wzmocniony kompanią zwiadowców 207 pp. Dla pułku przygotowano 4 transporty kolejowe. Jako pierwszy odjechał II batalion, za nim III batalion i dowództwo 207 pp wraz pododdziałami specjalnymi pułkowymi, za wyjątkiem kompanii zwiadowców. Do Lwowa dotarły II/207 pp w nocy 17/18 września i III/207 pp w nocy 15/16 września. Natomiast transport z dowództwem pułku i pododdziałami specjalnymi pułku 15 września dotarł do stacji Rudnia Poczajowska przed Radziwiłłowem, dalsza jazda była niemożliwa z uwagi na zablokowanie torów innymi transportami. Po wyładowaniu transportu pod dowództwem kwatermistrza pułku został skierowany do Lwowa marszem pieszym, do którego nie dotarł. Pododdziały pułkowe 207 pp znalazły się w rejonie Złoczowa 15 września wieczorem we wsi Woronienki. Pododdziały te miały utracić około 25% stanów osobowych. Pododdziały te miały bronić Złoczowa, przed działaniami dywersyjnymi. Po agresji sowieckiej dowódca pułku z oficerami sztabu przekroczył granicę rumuńską^[10]. Pozostawiony w Bielsku Podlaskim I/207 pp w nocy 11/12 września został zluzowany przez kompanię policji i otrzymał rozkaz przejścia do Hajnówki, którą osiągnął 12 września o świcie. Wieczorem załadował się do transportu kolejowego i odjechał trasą na Baranowicze, Z powodu zatoru pod Sarnami zatrzymał się 15 września na stacji Strzelsk, gdzie został zbombardowany. 16 września dotarł do Sarn, gdzie stał cały dzień. Wieczorem 16 września wyruszył w kierunku Równego. Po agresji sowieckiej I batalion wyładował się z transportu i wyruszył na zachód w kierunku Kołek. 18 września I/207 pp dołączył do Zgrupowania płk. Zdzisława Zajączkowskiego z 3 pułku piechoty KOP. 19 września wraz z nim wziął udział w natarciu na Kołki^[11]. 20 września I/207 pp walczył pod Bednarką, gdzie ranny został ppłk Eugenius Juruś. Resztki batalionu dołączyły do 3 pp KOP, a 21 września wraz całym zgrupowaniem dostał się do niewoli sowieckiej^[12]. Bataliony II i III 207 pp 18 września zostały włączone przez dowódcę 35 DP rez. do 205 pułku piechoty, w którego szeregach walczyły w obronie Lwowa^[13].

Organizacja wojenna i obsada personalna 207 pp we wrześniu 1939. W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących^[14][15].

Dowództwo 207 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych 207 pp i kompania gospodarcza 207 pp (batalion KOP „Krasne”)

• dowódca pułku – płk piech. Władysław Mikołajczak
• I adiutant – kpt. Ludwik Skoczowski
• II adiutant – kpt. Wacław Płoszewski
• oficer zwiadowczy – por. Edmund Gójski
• oficer łączności – kpt. łącz. Feliks Dzikielewski
• kwatermistrz – kpt. Jan Szczęsny Łazarewicz^[a]
• naczelny lekarz – mjr dr Władysław Franciszek Smrokowski

I batalion

• dowódca batalionu – ppłk Eugeniusz Sylwester Juruś
• adiutant – por. Witold Józef Witoszyński

II batalion

• dowódca batalionu – mjr Teofil Dąbrowski †1940 Charków^[17]
• adiutant – por. rez. Jerzy Jankowski

III batalion

• dowódca batalionu – mjr Jan Styliński

• adiutant – por. Jan Kulwieć
• oficer płatnik – por. Franciszek Seliga
• dowódca plutonu łączności – por. Walenty Jakub Kucharczyk
• dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Andrzej Filar
• dowódca I plutonu – ppor. rez. Jan Kolendo (ranny IX 1939)
• dowódca II plutonu – ppor. rez. Piotr Ścibor ^[18]
• dowódca III plutonu – ppor. rez. Jabrzykowski (ranny IX 1939)
• dowódca 8 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Karol Kociuba^[b] †1940 Charków^[19]
• dowódca plutonu – ppor. rez. Rościsław Radoman
• dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Zygmunt Kosiaty †1940 Charków^[20]
• dowódca I plutonu – por. Karol Władysław Rawicz-Prószyński
• dowódca II plutonu – por. rez. Edmund Szymański (ranny IX 1939)
• dowódca 3 kompanii ckm – kpt. Stanisław Dzięciołowski (ranny IX 1939)
• dowódca I plutonu – ppor. rez. Bohdan Szczęsny Burzyński (ranny IX 1939)
• dowódca II plutonu – ppor. rez. Czesław Stanisław Barański
• dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Kuryło † IX 1939
• dowódca IV plutonu – ppor. rez. Aleksander Sienkiewicz † IX 1939
• ppor. rez. Jan Stanisław Chrobak (bez ustalonego przydziału)

Pododdziały pozabatalionowe

• dowódca kompanii zwiadowczej – por. Mieczysław Wagner †1940 Charków^[21]
• dowódca kompanii przeciwpancernej typ II – kpt. Władysław Stawowski
• dowódca plutonu łączności -
• dowódca plutonu pionierów -
• dowódca plutonu przeciwgazowego -

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
• Tomasz Głowiński: Zapomniany garnizon. Oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza w Iwieńcu w latach 1924-1939. Wrocław: Wydawnictwo GAJT, 2009. ISBN 978-83-88178-71-9.
• Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
• Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
• Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 3–13, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Andrzej Wesołowski (red.): Obrona Lwowa 1939 tom 1: Dokumenty 1-16 września. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2018. ISBN 978-83-63374-64-8.