Caproni Ca.310 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Caproni Ca.310 Libeccio

Caproni Ca.310 w barwach lotnictwa chorwackiego
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Caproni
Typ	samolot transportowy, rozpoznawczy i lekki bombowiec
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne chowane w locie
Załoga	3–4 osoby
Historia
Data oblotu	9 kwietnia 1937
Wycofanie ze służby	1948
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe Piaggio P.VIII C.35
Moc	470 KM (350kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	16,20 m
Długość	12,20 m
Wysokość	3,52 m
Powierzchnia nośna	38,70 m²
Masa
Własna	3050 kg
Startowa	4650 kg
Osiągi
Prędkość maks.	347 km/h (samoloty seryjne) 365 km/h (prototyp)
Prędkość przelotowa	305 km/h
Pułap	7000 m
Zasięg	1690 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w nasadzie skrzydeł 1 km kal. 7,7 mm w wieżyczce grzbietowej do 400 kg bomb
Użytkownicy
Włochy, Norwegia, Jugosławia, Chorwacja Węgry, Peru
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Caproni Ca.310 Libeccio – włoski samolot rozpoznawczy i lekki bombowiec używany przez Regia Aeronautica w początkowym okresie II wojny światowej.

Caproni Ca.310 powstał jako rozwinięcie poprzedniej konstrukcji inż. Cesare Pallaviciniego, głównego konstruktora firmy Caproni Aeronautica Bergamasca, Ca.309 Ghibli. Podobnie jak poprzednik, otrzymał nazwę związaną z wiatrem (libeccio oznacza wiatr południowo-zachodni, wiejący od strony Libii^[1]). Główną nowością były: chowane podwozie i zastosowanie silników gwiazdowych w miejsce rzędowych.

Prototyp oblatano 9 kwietnia 1937 roku. Pięć cywilnych, nieuzbrojonych samolotów Ca.310 wzięło udział w Rajdzie Saharyjskim w lutym 1938 roku. Trzy z nich, pilotowane przez U. Maddalena, I. de Vittembeschi i G. Parodiego zajęły trzy pierwsze miejsca. Jednak podstawową wersją produkcyjną Libeccio był samolot przeznaczony dla wojska. 16 maszyn wzięło udział w wojnie domowej w Hiszpanii, służąc w Aviazione Legionaria jako samoloty rozpoznawczo-bombowe.

Dobre osiągi prototypu spowodowały zainteresowanie konstrukcją wśród odbiorców zagranicznych. Niewielką liczbę zamówiło lotnictwo wojskowe Peru. Wzięły one udział w walkach podczas wojny granicznej z Ekwadorem w 1941 roku^[2]. Ponadto Jugosławia zamówiła 12 samolotów (później jeszcze dodatkowe 12 w wersji Ca.310 bis z oszklonym nosem kadłuba), Norwegia 24 a Węgry 36 maszyn.

Jednak wkrótce okazało się, że osiągi samolotów seryjnych są znacznie gorsze od prototypów. W związku z tym Norwegowie, po otrzymaniu czterech pierwszych egzemplarzy, zrezygnowali z kolejnych dostaw, zamawiając w zamian 12 maszyn Ca.312 z mocniejszymi silnikami. Jednak, w związku z agresją III Rzeszy na Norwegię, samoloty te zostały przejęte przez Regia Aeronautica i służyły w Afryce Północnej do 1942 roku. Egzemplarze pozostałe w Norwegii wzięły udział w walkach w 1940 roku, działając w składzie dywizjonu bombowego operującego z Sola^[3].

Także lotnictwo węgierskie nie było zadowolone ze swoich samolotów. W 1939 roku aż 33 z dostarczonych maszyn zostało zwrócone wytwórni w związku z poważną wadą produkcyjną. Po remoncie jednak żadna z nich nie powróciła na Węgry, zostały przejęte przez lotnictwo włoskie.

Regia Aeronautica używała Libeccio głównie na froncie afrykańskim, gdzie wobec problemów z samolotami szturmowymi typu Breda Ba.65 udzielały wsparcia wojskom lądowym. Jednak Ca.310 były do tego typu zadań zbyt powolne i słabo uzbrojone. Z czasem zostały przesunięte do zadań rozpoznawczych i transportowych.

Po upadku Jugosławii siedem ocalałych Ca.310 (6 w wersji podstawowej i 1 Ca.310 bis^[4]) były przez pewien czas używane przez lotnictwo Chorwacji.

Warto zaznaczyć, że również Royal Air Force było zainteresowane zakupem Libeccio. Po konferencji w Monachium Wielka Brytania planowała wzmocnienie swojego lotnictwa i potrzebowała samolotów treningowych dla szkół lotniczych. W negocjacjach z wytwórnią, trwających do końca 1939 roku, rząd brytyjski deklarował zakup 200 egzemplarzy Ca.310. Jednak nie najlepsze osiągi samolotu i rozpoczęcie produkcji jego następcy, Ca.311, spowodowały przeniesienie uwagi Brytyjczyków na nową konstrukcję. Ostatecznie rozmowy zostały zerwane po przystąpieniu Włoch do wojny po stronie III Rzeszy w czerwcu 1940 roku.

Caproni Ca.310 był dwusilnikowym samolotem rozpoznawczo-bombowym konstrukcji mieszanej, o kadłubie z rurek stalowych krytym blachą i częściowo płótnem oraz skrzydłach konstrukcji drewnianej. Podwozie było klasyczne, trójpodporowe, chowane w locie. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Piaggio P.VII C.35 o mocy 470 KM każdy, umieszczone w gondolach silnikowych na skrzydłach. Samolot był uzbrojony w dwa karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w przykadłubowych częściach skrzydeł i jeden ruchomy karabin maszynowy tego samego kalibru w obracanej ręcznie wieżyczce strzeleckiej na grzbiecie kadłuba. Mógł przenosić do 400 kg bomb lotniczych małego kalibru lub aparaty fotograficzne w wersji rozpoznawczej.

• WiesławW. Bączkowski WiesławW., Włoskie samoloty wojskowe 1936 - 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809 . Brak numerów stron w książce
• Comando Supremo [dostęp 30 kwietnia 2009]
• Virtual Aircraft Museum [dostęp 30 kwietnia 2009]
• www.aircraftaces.com [dostęp 30 kwietnia 2009]