Flammpanzer I – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Typ pojazdu | samobieżny miotacz ognia |
Trakcja | gąsienicowa |
Załoga | 2 osoby |
Historia | |
Egzemplarze | 1 egz. |
Dane techniczne | |
Silnik | 4-cylindrowy, gaźnikowy, chłodzony powietrzem silnik w układzie bokser typu Krupp M 305 o pojemności 3460 cm³ |
Transmisja | mechaniczna |
Pancerz | stalowy |
Długość | 1020 mm |
Szerokość | 2060 mm |
Wysokość | 1720 mm |
Masa | bojowa: 5400 kg |
Osiągi | |
Prędkość | 57 km/h |
Zasięg pojazdu | 145 (droga), 115 (teren) |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) | bez przygotowania: 600 mm |
Rowy (szer.) | 1400 mm |
Ściany (wys.) | 370 mm |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x karabin maszynowy MG 13 kal. 7,92 mm | |
Użytkownicy | |
5 pułk pancerny 5 Dywizji Lekkiej Afrika Korps |
Flammpanzer I – niemiecki improwizowany samobieżny miotacz ognia na podwoziu czołgu PzKpfw I Ausf A. Pojazd powstał poprzez zastąpienie jednego karabinu maszynowego MG 13 plecakowym miotaczem ognia Flammenwerfer 40. Przebudowy dokonali żołnierze 5. Dywizji Lekkiej wchodzącej w skład Afrika Korps. Pojazd był używany podczas walk o Tobruk w 1941 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933-1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.