Lleyton Hewitt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lleyton Hewitt
Ilustracja
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1981
Adelaide

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1998

Zakończenie kariery

2016

Trener

Peter Smith (1997–1998)
Darren Cahill (1999–2001)
Jason Stoltenberg (2002–2003)
Roger Rasheed (2003–2007)
Scott Draper (2007)
Tony Roche (2007–2009)
Nathan Healey (2009–2010)
Tony Roche (2010–2016)

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

30

Najwyżej w rankingu

1 (19 listopada 2001)

Australian Open

F (2005)

Roland Garros

QF (2001, 2004)

Wimbledon

W (2002)

US Open

W (2001)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

18 (23 października 2000)

Australian Open

QF (2018)

Roland Garros

2R (1999)

Wimbledon

3R (2000, 2012, 2014, 2015)

US Open

W (2000)

Odznaczenia
Order Australii (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Lleyton Glynn Hewitt (ur. 24 lutego 1981 w Adelaide) – australijski tenisista. W latach 2001–2003, przez 80 tygodni był liderem rankingu światowego ATP.

W zawodowym tenisie zadebiutował w styczniu 1997 podczas Australian Open meczem z Sergim Bruguerą. Zwyciężył w dwóch turniejach Wielkiego Szlema: US Open w 2001 oraz Wimbledonie w 2002. Dwukrotnie wygrywał kończący sezon Tennis Masters Cup (2001 i 2002). Pierwsze turniejowe zwycięstwo odniósł w Adelaide w 1998 roku, a ostatnie w lipcu 2014 roku w Newport. W sumie wygrał 30 zawodów z cyklu ATP World Tour w grze pojedynczej. Od połowy listopada 2001 roku do połowy czerwca 2003 roku był liderem rankingu ATP Entry, z wyjątkiem dwóch tygodni, kiedy prowadził Andre Agassi. W grze podwójnej wygrał 3 turnieje ATP World Tour, w tym US Open z 2000 roku.

Australijczyk jest zdobywcą Pucharu Davisa z 1999 i 2003 roku. Był również finalistą rozgrywek w 2000 i 2001 roku. Ponadto zwyciężył w Drużynowym Pucharze Świata w roku 2001 oraz był finalistą mikstowego Pucharu Hopmana z 2003 roku.

W 2021 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Lata juniorskie

[edytuj | edytuj kod]

W gronie juniorów zadebiutował w styczniu roku 1996 podczas Australian Open. Pierwszy turniej w tej kategorii wygrał podczas austriackiego Fischer Junior Open w grze podwójnej[2]. W tym samym roku zwyciężył w Młodzieżowych Mistrzostwach Świata, grając wspólnie z Nathanem Healeyem[2].

W 1997, w deblu odniósł kolejne turniejowe zwycięstwo, tym razem w rozgrywkach 21st Victorian Junior Championships na kortach twardych w Szwajcarii[2]. Partnerem Hewitta był Nathan Healey. W kwietniu, w grze pojedynczej zatriumfował na Filipinach, w turnieju 8th Mitsubishi Lancer Int. Junior Champs of Philippines. W finale pokonał Wesleya Whitehouse’a 6:4, 6:3[2]. W grze podwójnej wygrał (w parze z Healeyem) rozgrywki Japan Open Junior Championships w Tokio[2]. W lipcu wygrał brytyjski LTA Int. Junior Championships, East Molesey w grze podwójnej[2].

Australijczyk najwyżej sklasyfikowany był w juniorskim rankingu singlistów na 17. pozycji (31 grudnia 1997), a klasyfikacji deblistów na 13. miejscu (31 grudnia 1997)[2].

Sezony 1997–1998

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy start Australijczyka w zawodowym Tourze miał miejsce podczas wielkoszlemowego Australian Open. Miał wtedy niespełna 17. lat i tym samym został najmłodszym tenisistą w historii Wielkiego Szlema. Najpierw przeszedł eliminacje, a w I rundzie zagrał z Sergim Bruguerą, z którym przegrał 3:6, 4:6, 3:6. W tym samym roku osiągnął finał australijskiego turnieju z serii ITF Futures (futures F4).

Pierwszy tytuł rozgrywek ATP World Tour Hewitt wywalczył w rodzinnym Adelaide w styczniu 1998 roku, pokonując po drodze m.in. Andre Agassiego 7:6, 7:6 oraz w finale 3:6, 6:3, 7:6 Jasona Stoltenberga[3]. W Australian Open odpadł jak przed rokiem w I etapie. Tego roku po raz pierwszy wystąpił w turnieju rangi ATP Masters Series, najpierw w Indian Wells, a potem w Miami (przegrywał w I rundach). W październiku doszedł do finału rozgrywek z cyklu ATP Challenger Tour w Hongkongu. Mecz o tytuł oddał walkowerem Danielowi Nestorowi. Na koniec sezonu wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Perth, pokonując w finale Marka Drapera 6:4, 6:4. Sezon ukończył blisko pierwszej setki rankingu światowego – był na 113. miejscu[4]. Wraz z końcem roku szkoleniowcem Hewitta przestał być Peter Smith, a zastąpił go Darren Cahill.

Sezon 1999

[edytuj | edytuj kod]

W nowym sezonie Australijczyk osiągał kolejne sukcesy. Najpierw po raz drugi z rzędu awansował do finału w Adelaide. Pojedynek o tytuł przegrał z Thomasem Enqvistem 6:4, 1:6, 2:6, a podczas Australian Open uzyskał II rundę. Na początku marca awansował do kolejnego finału w sezonie, w Scottsdale. Wcześniej pokonał nr 5. w rankingu, Patricka Raftera. W meczu o tytuł przeciwnikiem Hewitta był Jan-Michael Gambill, który wygrał rywalizację 7:6(2), 4:6, 6:4.

W maju tenisista australijski zdobył swój drugi tytuł, na twardych kortach w Delray Beach, pokonując w finale Xaviera Malisse’a 6:4, 6:7(2), 6:1. Tego roku zadebiutował również w paryskim Roland Garrosie, lecz przegrał w I rundzie z Martínem Rodríguezem 6:4, 4:6, 4:6, 6:4, 4:6.

W przygotowawczym do Wimbledonu turnieju rozgrywanym na kortach Queen’s Clubu Hewitt uzyskał półfinał, w którym nie sprostał trzeciemu zawodnikowi na świecie, Pete’owi Samprasowi. W samym Wimbledonie Hewitt doszedł do III rundy, gdzie uległ Borisowi Beckerowi 1:6, 4:6, 6:7(5)[3]. Ten sam rezultat powtórzył w US Open[3].

Podczas azjatyckiego tournée Australijczyk awansował do półfinału imprezy w Singapurze. Na dywanowych kortach w Lyonie awansował do finału, pokonując po drodze m.in. Rogera Federera. W pojedynku o mistrzostwo nie sprostał Nicolasowi Lapenttiemu przegrywając 3:6, 2:6[5].

Rok 1999 Hewitt skończył na 24. miejscu w rankingu ATP Entry System[4].

Sezon 2000

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2000 Hewitt zaczął wygrywając turniej w Adelaide. W finale zrewanżował się Thomasowi Enqvistowi za porażkę z 1999, zwyciężając 3:6, 6:3, 6:2[6]. Hewitt osiągnął również finał w rozgrywkach deblowych. Będąc w parze z Sandonem Stollem przegrali decydujący o tytule mecz z parą Todd Woodbridge-Mark Woodforde. Drugi w sezonie triumf w singlu Hewitt odniósł w Sydney, wygrywając w finale z Jasonem Stoltenbergiem 6:4, 6:0[7]. Z kolei w deblu ponownie uzyskał finał, ponownie tworząc parę z Sandonem Stollem. W finale po raz kolejny ulegli Woodbridge’owi i Woodforde’owi. W Australian Open doszedł do IV rundy, w której przegrał z Magnusem Normanem. W marcu Hewitt wygrał turniej w Scottsdale, pokonując w finale Tima Henmana 6:4, 7:6. We wcześniejszych etapach rozgrywek zdołał wyeliminować m.in. Marcelo Ríosa i Juana Carlosa Ferrero. Pierwszy półfinał turnieju kategorii ATP Masters Series Australijczyk osiągnął w Miami. Pojedynek o finał przegrał z Pete’em Samprasem.

Okres gry na nawierzchni ceglanej Hewitt rozpoczął od awansu do półfinału w Rzymie (porażka z Magnusem Normanem). We French Open dotarł do IV rundy, gdzie uległ Albertowi Coscie.

W czerwcu Hewitt wygrał turniej na kortach londyńskiego Queen’s Clubu, gdzie w finale pokonał Pete’a Samprasa 6:4, 6:4[8]. Po tym triumfie Australijczyk przystąpił do Wimbledonu, jednak odpadł już w I rundzie, po porażce 3:6, 2:6, 5:7 z Janem-Michaelem Gambillem.

Podczas cyklu US Open Series Hewitt dotarł do półfinału rozgrywek w Indianapolis, gdzie w pojedynku o finał uległ Gustavo Kuertenowi. Australijczyk wystartował również w konkurencji debla i odniósł wraz Sandonem Stollem swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo w karierze. W finale australijska para pokonała duet Jonas Björkman-Maks Mirny. Ostatni wielkoszlemowy turniej, US Open rozpoczął od zwycięstwa w czterech setach nad Andreasem Vinciguerrą. Przez dalsze etapy imprezy przechodził nie tracąc seta. W półfinale zmierzył się z Samprasem, który wynikiem 7:6(7), 6:4, 7:6(5) pokonał Australijczyka[9]. Razem z Maksem Mirnym Hewitt wziął udział również w grze podwójnej i odniósł zwycięstwo w zawodach, pokonując w finałowym pojedynku 6:4, 5:7, 7:6(5) parę Ellis Ferreira-Rick Leach[10].

Pod koniec października Hewitt doszedł do półfinału rozgrywek w Bazylei (porażka z Federerem), a w listopadzie dotarł do finału turnieju halowego z serii ATP Masters Series w Stuttgarcie, gdzie przegrał z Wayne’em Ferreirą po pięciosetowej setowej walce 6:7(6), 6:3, 7:6(5), 6:7(2), 2:6[11].

Na koniec sezonu Hewitt zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup, w którym gra ośmiu tenisistów z najwyższym rankingiem w sezonie. Australijczyk został rozlosowany w grupie tzw. „Round Robin” z Maratem Safinem, Pete’em Samprasem oraz Àlexem Corretją. Australijczyk wygrał jedno spotkanie (z Safinem), a dwa pozostałe przegrał. Tym samym odpadł z rywalizacji w fazie grupowej[12].

Sezon Hewitt zakończył na 7. miejscu w rankingu Entry System[4].

Sezon 2001

[edytuj | edytuj kod]

Nowy sezon Hewitt rozpoczął od awansu ćwierćfinału w Adelaide (porażka z Tommym Haasem). W Sydney Australijczyk obronił tytuł, pokonując w finale Magnusa Normana 6:4, 6:1[13]. W Australian Open Hewitt doszedł do III rundy, eliminując wcześniej m.in. Haasa. Pojedynek o IV fazę przegrał 6:4, 1:6, 7:5, 2:6, 5:7 z Carlosem Moyą.

Na początku marca Australijczyk osiągnął półfinał imprezy w Scottsdale (porażka z Francisco Clavetem). W Indian Wells osiągnął półfinał, jednak w meczu o finał uległ Andre Agassiemu. W Miami powtórzył wynik z wcześniejszego sezonu docierając do półfinału, eliminując m.in. Nicolasa Lapenttiego oraz rozpoczynającego wówczas karierę Andy’ego Roddicka. O finał zagrał z Janem-Michaelem Gambillem, który wygrał rywalizację 7:5, 6:4.

Sezon gry na kortach ceglanych Hewitt zaczął od III rundy w Rzymie. Następnie awansował do półfinału rozgrywek w Hamburgu (porażka z Albertem Portasem). Wielkoszlemowy Roland Garros zakończył na ćwierćfinale, w którym lepszym od Australijczyka okazał się Juan Carlos Ferrero.

W czerwcu Hewitt wygrał dwa turnieje rangi ATP International Series, najpierw w Queen’s Clubie, pokonując w finale Tima Henmana 7:6(3), 7:6(3) (w półfinale był lepszy od Samprasa). Potem zwyciężył w holenderskim ’s-Hertogenbosch wygrywając w finale z Guillermo Cañasem 6:3, 6:4. Wimbledon Australijczyk ukończył na 1/8 finału przegrywając 6:4, 4:6, 3:6, 6:4, 4:6 z Nicolasem Escudé.

US Open Series Hewitt rozpoczął od II rundy w Monteralu, natomiast w Cincinnati uzyskał półfinał, w którym nie sprostał Patrickowi Rafterowi. Podczas US Open Hewitt wywalczył swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł w singlu. Najpierw w trzech setach pokonał Magnusa Gustafssona, a w II rundzie stoczył pięciosetowy pojedynek z Jamesem Blakiem zakończony wynikiem 6:4, 3:6, 2:6, 6:3, 6:0. W dalszej fazie rozgrywek wyeliminował Alberta Portasa i Tommy’ego Haasa. W ćwierćfinale rozegrał kolejny pięciosetowy mecz, tym razem z Andym Roddickiem wygrywając 6:7(5), 6:3, 6:4, 3:6, 6:4, a w półfinale okazał się być lepszy od Jewgienija Kafielnikowa[14]. W finałowym pojedynku Hewitt po raz kolejny w roku zmierzył się z Samprasem. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Hewitta 7:6(4), 6:1, 6:1[15]. Po tym meczu Sampras powiedział o Hewicie:

„Ten dzieciak jest niewiarygodnie szybki. Żałuję mam już nogi starego człowieka. Przegrałem z wielkim mistrzem. Będziecie widzieć teraz Lleytona takim przez najbliższe 10 lat jakim widzieliście mnie[15].

Na początku października Australijczyk osiągnął finał turnieju Tokio. W meczu o tytuł pokonał Szwajcara Michela Kratochvila 6:4, 6:2[16].

Tegoż sezonu Hewitt po raz drugi zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup. W etapie zasadniczym zmierzył się z Andre Agassim, Patrickiem Rafterem i Sébastienem Grosjeanem, wygrywając wszystkie mecze. W półfinale wyeliminował Juana Carlosa Ferrero 6:4, 6:3, a w finale ponownie spotkał się z Grosjeanem, zwyciężając 6:3, 6:3, 6:4[17]. Tym samym Hewitt jako pierwszy Australijczyk w historii wygrał te rozgrywki (wcześniej, w 1970 roku, w finale był jego rodak Rod Laver).

Dnia 19 listopada 2001 roku Hewitt został sklasyfikowany na 1. miejscu w rankingu światowym. Na szczycie listy znajdował się przez kolejne 75 tygodni[18]. Po zakończeniu sezonu, w grudniu Hewitt zakończył współpracę z Darrenem Cahillem[19], a w jego miejsce funkcję trenera Australijczyka objął Jason Stoltenberg.

Sezon 2002

[edytuj | edytuj kod]

Nowy sezon Hewitt rozpoczął od porażki w I rundzie Australian open z Alberto Martínem. Pod koniec lutego zwyciężył w San José. W półfinale pokonał Jana-Michaela Gambilla, a w finale Andre Agassiego 4:6, 7:6(6), 7:6(4)[20]. Kolejny triumf Australijczyk odniósł podczas turnieju ATP Masters Series w Indian Wells. Po drodze zdołał pokonać m.in. Gambilla, Enqvista, Samprasa, a w meczu finałowym 6:1, 6:2 Henmana[21]. Podczas turnieju w Miami Hewitt osiągnął półfinał, w którym musiał uznać wyższość Rogera Federera.

Na ceglanych kortach w Monte Carlo Australijczyk odpadł z rywalizacji w I etapie. Podczas turnieju kategorii ATP International Series Gold w Barcelonie uzyskał półfinał, w którym uległ późniejszemu zwycięzcy imprezy, Gastónowi Gaudio. W Hamburgu Hewitt doszedł do ćwierćfinału (porażka z Maratem Safinem). Paryski French Open ukończył na 1/8 finału, gdzie przegrał z 17. tenisistą świata, Guillermo Cañasem.

Na nawierzchni trawiastej Hewitt raz trzeci z rzędu wygrał rozgrywki w Queen’s Clubie pokonując w finale 4:6, 6:1, 6:4 Tima Henmana[22]. Drugi wielkoszlemowy tytuł Hewitt zdobył podczas Wimbledonu. Przez pierwsze cztery rundy przeszedł bez straty seta. W ćwierćfinale wygrał 6:2, 6:2, 6:7(5), 1:6, 7:5 ze Sjengiem Schalkenem, a w półfinale pokonał 7:5, 6:1, 7:5 Tima Henmana[23]. W decydującym o mistrzostwie meczu przeciwnikiem Australijczyka był David Nalbandian. Spotkanie zakończyło się wynikiem 6:1, 6:3, 6:2 dla Hewitta[24]. Tym samym został pierwszym Australijczykiem, który wygrał rozgrywki wielkoszlemowe na kortach trawiastych od czasów Pata Casha, który triumfował w 1987 roku[24]. W trakcie wręczania pucharu Hewitt oświadczył:

„To niesamowite uczucie. Kiedy dorastałem jako dziecko w Australii zawsze marzyłem że któregoś dnia będę grał o ten puchar i widziałem Pata Casha robiącego to 15 lat temu i w końcu wykorzystującego szansę dokonania tego. Nie mogę uwierzyć jak grałem przez te dwa tygodnie[24].

Na twardych kortach w Cincinnati Australijczyk doszedł do finału. Po drodze pokonał m.in. Robby’ego Ginepriego bez straty gema (6:0, 6:0), Andre Agassiiego oraz Fernando Gonzáleza. W meczu o tytuł nie sprostał Carlosowi Moyi przegrywając 5:7, 6:7(5)[25]. Ostatni w sezonie wielkoszlemowy turniej, US Open, Hewitt zaczął od zwycięstwa w trzech setach nad Nicolasem Coutelotem. W III rundzie pokonał Jamesa Blake’a po pięciosetowym meczu 6:7(5), 6:3, 6:4, 3:6, 6:3. W podobnym stylu wyeliminował Junusa al-Ajnawiego. W półfinale zmierzył się po raz kolejny w sezonie z Agassim. Tym razem lepszy okazał się być Amerykanin, który wygrał pojedynek 6:4, 7:6(5), 6:7(1), 6:2[26]. Do końca sezonu Australijczyk doszedł jeszcze do finału turnieju ATP Masters Series w Paryżu, w którym nie sprostał Maratowi Safinowi[27].

W listopadzie Hewitt po raz drugi wygrał turniej Tennis Masters Cup. W grupie rywalizował z Maratem Safinem oraz Carlosem Moyą i Albertem Costą. Swój mecz przeciwko Moyi przegrał, ale pozostałe zakończył zwycięstwem. W półfinale pokonał 7:5, 5:7, 7:5 Rogera Federera, a w meczu o tytuł Juana Carlosa Ferrero wynikiem 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4[28].

Sezon 2003

[edytuj | edytuj kod]

Kolejny zawodowy sezon Hewitt rozpoczął od 1/8 finału w Melbourne. Po drodze pokonał m.in. Radka Štěpánka, ale w meczu o ćwierćfinał nie sprostał Junusowi al-Ajnawiemu przegrywając 7:6(4), 6:7(4), 6:7(5), 4:6. Na początku marca wystartował w Scottsdale, gdzie osiągnął finał zarówno w singlu, jak i deblu. W grze pojedynczej pokonał w finałowym pojedynku Marka Philippoussisa, natomiast w grze podwójnej razem z Philippoussisem przegrali decydujący pojedynek z parą James Blake-Mark Merklein[29]. Drugi tytuł w sezonie wywalczył w tym samym miesiącu na kortach w Indian Wells. Po drodze wyeliminował m.in. Junusa al-Ajnawiego i Jewgienija Kafielnikowa, a w samym finale byłego lidera światowego rankingu, Gustavo Kuertena[30].

Na nawierzchni ziemnej w Hamburgu Australijczyk doszedł do III rundy, a w wielkoszlemowym French Open osiągnął ten sam rezultat. Walkę o dalszą fazę turnieju przegrał 6:4, 6:1, 3:6, 2:6, 3:6 z Tommym Robredo.

Tuż przed sezonem na kortach trawiastych Jason Stoltenberg przestał być trenerem Hewitta[31]. Jego miejsce zajął Francuz Roger Rasheed. Zmagania o czwarty z rzędu tytuł w prestiżowym Queen’s Clubie Hewitt zakończył na ćwierćfinale, po porażce z Sébastienem Grosjeanem. Jako obrońca tytułu na kortach Wimbledonu uległ w I rundzie kwalifikantowi Ivo Karloviciowi[32]. Został w ten sposób pierwszym obrońcą wimbledońskiego tytułu, który w następnym roku odpadł w pierwszej rundzie. Przed 2003 rokiem w całej historii Wimbledonu tylko raz zawodnik broniący tytułu odpadł w pierwszej rundzie – w 1967 Manuel Santana uległ Charliemu Pasarellowi[32].

Pod koniec lipca Hewitt doszedł do finału rozgrywek w Los Angeles, jednak w finale nie sprostał Wayne’owi Ferreirze[33]. W US Open Australijczyk uzyskał ćwierćfinał. Wcześniej zwyciężył nr 11. w rankingu singlistów, Paradorna Srichaphana. Mecz o półfinał przegrał z późniejszym finalistą imprezy, nr 3. w klasyfikacji generalnej, Juanem Carlosem Ferrero 6:4, 3:6, 6:7(5), 1:6. Był to ostatni rozegrany przez Hewitta turniej ATP World Tour w sezonie.

Na koniec roku Australijczyk uplasował się na 17. pozycji w rankingu ATP Entry[34]. W całym sezonie wygrał dwa turnieje (w Scottsdale i Indian Wells). Dnia 28 kwietnia 2003 stracił prowadzenie w klasyfikacji na rzecz Andre Agassiego. Po dwóch tygodniach powrócił na szczyt listy (12 maja 2003), jednak cztery tygodnie później – 16 czerwca 2003 został ponownie wyprzedzony przez Agassiego[35]. Wtedy to po raz ostatni Hewitt zajmował pozycję lidera w zestawieniu najlepszych tenisistów.

Sezon 2004

[edytuj | edytuj kod]
Lleyton Hewitt podczas Wimbledonu, 2004

Siódmy sezon w profesjonalnym Tourze Hewitt zainaugurował od zwycięstwa w turnieju na twardych kortach w Sydney. W finale pokonał Carlosa Moyę. Przy stanie 4:3 w pierwszym secie dla Australijczyka Moyà poddał mecz z powodu kontuzji. W Australian Open Australijczyk odpadł z rywalizacji w 1/8 finału po porażce z późniejszym triumfatorem imprezy, Rogerem Federerem. W połowie lutego Hewitt wygrał turniej ATP International Series Gold w Rotterdamie. W drodze po tytuł wyeliminował kolejno Fernando Gonzáleza, Thomasa Johanssona, Rainera Schüttlera, Tima Henmana, a w finale Juana Carlosa Ferrero[36].

Okres gry na nawierzchni ceglanej Hewitt zaczął od turnieju w Hamburgu, gdzie doszedł do półfinału. W pojedynku o finał uległ liderowi światowego rankingu, Rogerowi Federerowi. We French Open wyrównał swój najlepszy jak dotąd wynik – ćwierćfinał, który osiągnął wcześniej w roku 2001. Mecz, którego stawką był półfinał przegrał ze zwycięzcą całych rozgrywek, Gastónem Gaudio 3:6, 2:6, 2:6[37].

Sezon na kortach trawiastych Australijczyk zaczął od startu w Queen’s, gdzie uzyskał półfinał, w którym przegrał z Andym Roddickiem. Na trawiastych kortach Wimbledonu osiągnął ćwierćfinał, gdzie po raz kolejny w sezonie nie sprostał Federerowi. Spotkanie zakończyło się rezultatem 6:1, 6:7(1), 6:0, 6:4 dla Szwajcara.

Podczas cyklu turniejów wchodzących w skład US Open Series Hewitt wygrał dwa turnieje. Pierwsze zwycięstwo odniósł w Waszyngtonie, pokonując w finale 6:3, 6:4 Gilles’a Müllera[38]. Drugi tytuł wywalczył w Long Island, gdzie w spotkaniu o tytuł wygrał z Luisem Horną 6:3, 6:1[39]. Ponadto Australijczyk awansował do finału turnieju ATP Masters Series w Cincinnati, lecz w pojedynku o mistrzostwo nie sprostał Andre Agassiemu[40]. W wielkoszlemowym US Open Hewitt uzyskał finał, nie tracąc po drodze seta. W decydującym spotkaniu zmierzył się z Rogerem Federerem. Pierwszego seta Hewitt przegrał do zera. W drugiej partii o końcowym wyniku seta zadecydował tie-break wygrany przez Federera 7:6(3). W trzecim, jak się okazało ostatnim secie Australijczyk ponownie przegrał do zera. Końcowy wynik konfrontacji to 6:0, 7:6(3), 6:0 dla Szwajcara[41]. W Tokio Hewitt doszedł do półfinału, w którym uległ Jiříemu Novákowi, a w turnieju ATP Masters Series w Paryżu odpadł w ćwierćfinale z trzykrotnym zwycięzcą tych rozgrywek, Maratem Safinem.

Po roku nieobecności Hewitt wystąpił w zawodach Tennis Masters Cup. W meczach grupowych pokonał Carlosa Moyę i Gastóna Gaudio, a przegrał z Rogerem Federerem. W 1/2 finału wygrał pojedynek 6:3, 6:2 z Andym Roddickiem. Finałowe spotkanie rozegrał z Federerem, który wynikiem 6:3, 6:2 pokonał Australijczyka[42].

We wrześniu Hewitt powrócił do czołowej trójki światowego rankingu tenisistów. Plasował się tuż za Rogerem Federerem i Andym Roddickiem i tę pozycję utrzymał do końca sezonu[34].

Sezon 2005

[edytuj | edytuj kod]
Lleyton Hewitt w turnieju US Open, 2005

Nowy sezon Hewitt rozpoczął od ćwierćfinału w Adelaide(porażka z Taylorem Dentem). W Sydney wygrał po raz czwarty w karierze. W finale zwyciężył z Ivo Minářem 7:5, 6:0[43]. W Australian Open doszedł po raz pierwszy w karierze do finału. Najpierw pokonał w trzech setach Arnauda Clémenta. W kolejnej fazie wyeliminował Jamesa Blake’a, a w III rundzie Juana Ignacio Chelę. W 1/8 finału wygrał 7:5, 3:6, 1:6, 7:6(3), 6:2 z zajmującym wówczas 56. miejsce w rankingu ATP, Rafaelem Nadalem, a w ćwierćfinale pokonał 9. tenisistę świata, Davida Nalbandiana 6:3, 6:2, 1:6, 3:6, 10:8[44]. W kolejnym etapie rozgrywek zmierzył się z rozstawionym z nr 2. Andym Roddickiem. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Hewitta 3:6, 7:6(3), 7:6(4), 6:1. Tym samym po 17 latach Australijczycy doczekali się swojego reprezentanta w finale turnieju. Ostatnim przedstawicielem gospodarzy w tej fazie rozgrywek był w roku 1988 Pat Cash, który przegrał wtedy z Matsem Wilanderem[44]. Rywalem Hewitta w walce o mistrzostwo był Marat Safin. Mecz zakończył się wynikiem 1:6, 6:3, 6:4, 6:4 dla Safina[45]. W marcu Hewitt awansował do finału imprezy w Indian Wells. Zanim doszedł do tej fazy rozgrywek, stoczył zwycięski pojedynek z Roddickiem, zakończony wynikiem 7:6(2), 6:7(3), 7:6(4). Mecz trwał ponad dwie i pół godziny, a główną przyczyną, dzięki której Hewitt okazał się być lepszy była skuteczność wygrywania piłek przy drugim serwisie – Australijczyk wygrał 63% piłek, przy 46% Roddicka[46]. Finałowym przeciwnikiem Australijczyka był Roger Federer, który wygrał spotkanie w stosunku 6:2, 6:4, 6:4.

Z powodu kontuzji żebra Hewitt nie wystąpił we French Open[47]. Do gry powrócił podczas turnieju na nawierzchni trawiastej w Queen’s Clubie, gdzie doszedł do ćwierćfinału, w którym zmierzył się z Ivo Karloviciem, z którym przegrał 6:7(4), 3:6. W Wimbledonie Hewitt awansował do półfinału, eliminując m.in. Taylora Denta oraz Feliciano Lópeza. W pojedynku o finał spotkał się z Federerem, który w trzech setach 6:3, 6:4, 7:6(4) pokonał Hewitta.

Na betonowej nawierzchni w Cincinnati Australijczyk osiągnął kolejny półfinał w sezonie, pokonując m.in. będącego na 7. miejscu w rankingu, Nikołaja Dawydienkę. W pojedynku o finał uległ Roddickowi 4:6, 6:7(4). US Open rozpoczął od wygranej w trzech setach nad Albertem Costą. W tym samym stosunku pokonał José Acasuso, a w kolejnym etapie zwyciężył w pięciu setach nad Taylorem Dentem. W 1/8 finału pokonał Dominika Hrbatego, a w ćwierćfinale stoczył kolejny pięciosetowy pojedynek zakończony zwycięstwem nad Jarkko Nieminenem. W półfinale spotkał się z Federerem, który wynikiem 6:3, 7:6, 4:6, 6:3 zapewnił sobie grę w półfinale. Ostatni turniej w jakim Hewitt brał udział sezonie miał miejsce w Bangkoku. Doszedł tam do ćwierćfinału, jednak uraz pachwiny spowodował rezygnację Australijczyka z kontynuowania rywalizacji w zawodach[48].

Od 31 stycznia do 18 lipca Hewitt był wiceliderem rankingu ATP, jednak ostatecznie sezon zakończył na 4. miejscu[34].

Sezon 2006

[edytuj | edytuj kod]

Na początku nowego sezonu Hewitt uzyskał ćwierćfinał w Sydney (porażka z Andreasem Seppim). W Australian Open nie obronił punktów wywalczonych sprzed roku, odpadając w II rundzie z Juanem Ignacio Chelą. W lutym awansował do dwóch finałów rozgrywek ATP International Series, najpierw w San José, gdzie uległ Andy’emu Murrayowi 6:2, 1:6, 6:7(3), a potem w Las Vegas, przegrywając w decydującym pojedynku z Jamesem Blakiem 5:7, 6:2, 3:6[49][50].

Turniej im. Rolanda Garrosa Hewitt zakończył na IV rundzie, po porażce z Rafaelem Nadalem 2:6, 7:5, 4:6, 2:6.

Pierwszy turniej jaki Hewitt wygrał w sezonie odbył się w Queen’s Clubie. W drodze po tytuł pokonał odpowiednio w trzech setach Fernando Vicente, Maksa Mirnego. W ćwierćfinale okazał się być lepszy od nr 2. w zestawieniu najlepszych tenisistów, Rafaela Nadala. W półfinale wygrał z Timem Henmanem, a w finale pokonał nr 7. na świecie, Jamesa Blake’a 6:4, 6:4[51]. Wimbledon Australijczyk rozpoczął od pokonania Filippo Volandriego. W II rundzie stoczył blisko czterogodzinny pojedynek z będącym wówczas na 102. miejscu w rankingu ATP, Lee Hyungiem-taikiem, zakończony zwycięstwem Australijczyka 6:7(4), 6:2, 7:6(6), 6:7(5), 6:4. W kolejnym etapie wygrał z Olivierem Rochusem, a w IV rundzie z Davidem Ferrerem. W ćwierćfinale przeciwnikiem Hewitta był Markos Pagdatis, który rezultatem 6:1, 5:7, 7:6(5), 6:2 zapewnił sobie udział w dalszej fazie rozgrywek.

Zawody w Waszyngtonie Hewitt ukończył na ćwierćfinale po porażce z Arnaudem Clémentem. Występ Hewitta w wielkoszlemowym US Open był niepewny z powodu kontuzji kolana jakiej doznał po turnieju w Waszyngtonie, jednak ostatecznie zdecydował się wziąć udział w imprezie[52]. Dotarł tam do ćwierćfinału, w którym uległ Andy’emu Roddickowi 3:6, 5:7, 4:6. Jak się okazało był to ostatni w sezonie turniej ATP World Tour w jakim wystartował.

Sezon Hewitt zakończył na 20. miejscu w klasyfikacji generalnej[34].

Sezon 2007

[edytuj | edytuj kod]
Lleyton Hewitt w Cincinnati, 2007

Na początku roku doszło do zmiany trenera w sztabie Australijczyka[53]. Rogera Rasheeda zastąpił na tym stanowisku Scott Draper[54]. Rok 2007 Hewitt rozpoczął od III rundy w Melbourne, pokonując Michaela Russella oraz Franka Dancevica, a przegrywając z Fernando Gonzálezem. Pierwsze w sezonie zwycięstwo odniósł na twardych kortach w Las Vegas, eliminując odpowiednio Vinca Spadeę, Thomasa Johanssona, Feliciano Lópeza, Marata Safina i w finale Jürgena Melzera[55].

W turnieju Masters Series Hamburg, rozgrywanym na nawierzchni ceglanej w Hamburgu Australijczyk doszedł do półfinału, pokonując m.in. nr 3. w światowym rankingu, Nikołaja Dawydienkę. Przeciwnikiem Hewitta w meczu o finał był drugi tenisista świata, Rafael Nadal, który wynikiem 2:6, 6:3, 7:5 pokonał Australijczyka. Kolejny półfinał Hewitt osiągnął w austriackim Pörtschach (porażka z Gaëlem Monfilsem). W wielkoszlemowym Roland Garrosie doszedł do 1/8 finału, gdzie na jego drodze ponownie stanął Nadal. Hiszpan wygrał rywalizację 6:3, 6:1, 7:6(5).

Podczas Wimbledonu Australijczyk osiągnął 1/8 finału. Pogromcą Hewitta w walce o dalszy etap rozgrywek był Novak Đoković, który wynikiem 7:6(8), 7:6(2), 4:6, 7:6(5) wygrał rywalizację[56].

W połowie lipca ponownie doszło do zmiany trenera Australijczyka. Piątym szkoleniowcem Hewitta w karierze został Tony Roche[57]. US Open Series Hewitt zaczął od awansu do ćwierćfinału w Montrealu (porażka z Federerem). W Cincinnati doszedł do półfinału, jednak po raz kolejny na drodze Hewitta stanął Federer, który okazał się być lepszy od Australijczyka, zwyciężając 6:3, 6:4. Na kortach Flushing Meadows w I rundzie pokonał w trzech setach Amera Delicia. W kolejnym etapie zmierzył się z Agustínem Callerim, który wygrał pojedynek rezultatem 4:6, 6:4, 6:4, 6:2. Do końca sezonu Hewitt zagrał w dwóch ćwierćfinałach, najpierw w Mumbaju (porażka z Rainerem Schüttlerem), a potem w Tokio (porażka z Ivo Karloviciem).

Na koniec sezonu zajmował 21. pozycję w światowym rankingu ATP Entry[34].

Sezon 2008

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2008 Hewitt zainaugurował od startu w Adelaide, gdzie uzyskał ćwierćfinał (porażka z Jo-Wilfriedem Tsongą). W Australian Open w I rundzie pokonał Steve’a Darcisa. W dalszej fazie wyeliminował Denisa Istomina, oraz finalistę z 2006 roku, Markosa Pagdatisa. W meczu 1/8 finału zagrał z Novakiem Đokoviciem, który wygrał spotkanie 7:5, 6:3, 6:3 i jak się później okazało cały turniej. W marcu Hewitt awansował do IV rundy imprezy w Indian Wells (porażka z Mardym Fishem).

Drugi w sezonie wielkoszlemowy turniej, French Open, zaczął od zwycięstw w trzech setach nad Nicolasem Mahutem oraz Mardym Fishem, jednak w III rundzie przegrał 2:6, 6:3, 6:3, 3:6, 4:6 z Davidem Ferrerem.

W czerwcu wystartował w zawodach na trawiastych kortach Queen’s Clubu dochodząc do ćwierćfinału. W meczu o półfinał rozstawiony z nr 11. Hewitt zagrał z Novakiem Đokoviciem, który w dwóch setach 6:2, 6:2 wyeliminował Australijczyka. Podczas Wimbledonu Hewitt w I rundzie stoczył pięciosetowy pojedynek z Robinem Haasem, zakończony zwycięstwem Australijczyka 6:7(4), 6:3, 6:3, 6:7(1), 6:2. W II i III etapie w trzech setach wyeliminował Alberta Montañésa i Simone Bolelliego. W 1/8 finału przegrał z Rogerem Federerem.

Tego roku wystąpił również w igrzyskach olimpijskich w Pekinie. W I fazie pokonał Jonasa Björkmana, natomiast w II rundzie uległ Rafaelowi Nadalowi. Okazało się, że był to ostatni w sezonie turniej Hewitta. Doznał kontuzji biodra, która była na tyle poważna, że tenisista poddał się operacji[58].

Ostatecznie sezon zakończył na 67. miejscu w klasyfikacji generalnej[34].

Sezon 2009

[edytuj | edytuj kod]
Hewitt podczas US Open, 2009

Nowy rok Australijczyk zaczął od turnieju w Sydney osiągając ćwierćfinał (porażka z Davidem Nalbandianem). W Australian Open przegrał swoje spotkanie w I rundzie z Fernando Gonzálezem 7:5, 2:6, 2:6, 6:3, 3:6. W połowie lutego Hewitt wziął udział w rozgrywkach na twardych kortach w Memphis. W I rundzie pokonał Jamesa Blake’a, w II fazie swojego rodaka Chrisa Guccione’a, a w ćwierćfinale Belga Christophe Rochusa. Mecz o finał przegrał z Andym Roddickiem 6:2, 6:7(4), 4:6. Podczas turniejów ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i Miami odpadał z rywalizacji w II fazie.

Na początku kwietnia Hewitt wygrał swój 27 zawodowy turniej ATP World Tour, na ceglanych kortach w Houston nie tracąc seta. Po drodze pokonał odpowiednio Diego Junqueirę, Sergio Roitmana, Guillermo Garcíę Lópeza, Jewgienija Korolowa oraz w finale Wayne’a Odesnika[59]. W Monachium uzyskał ćwierćfinał (porażka z Tomášem Berdychem). We French Open doszedł do III rundy. W I etapie po pięciosetowej walce pokonał Ivo Karlovicia 6:7(1), 6:7(4), 7:6(4), 6:4, 6:3, który w tym meczu zaserwował 55 asów[60]. W II rundzie pokonał Andrieja Gołubiewa, jednak w dalszym etapie nie sprostał Rafaelowi Nadalowi (nr 1. na świecie), przegrywając 1:6, 3:6, 1:6.

Rozgrywki inaugurujące okres gry na nawierzchni trawiastej w Queen’s Clubie rozpoczął od zwycięstwa nad Eduardo Schwankiem. W II rundzie pokonał Frederico Gila, lecz w III rundzie uległ Andy’emu Roddickowi. Podczas wielkoszlemowego Wimbledonu Australijczyk pokonał w I rundzie Robby’ego Ginepriego. W dalszej fazie wyeliminował piątego zawodnika na świecie, Juana Martína del Potro[61] oraz również w trzech setach Philippa Petzschnera. W 1/8 finału pokonał Radka Štěpánka (mimo że przegrywał w setach 0:2). W ćwierćfinale zmierzył się z dwukrotnym finalistą rozgrywek Andym Roddickiem. Trwający 3 godziny i 50 minut mecz zakończył się zwycięstwem Amerykanina 6:3, 6:7(10), 7:6(1), 4:6, 6:4[62].

W sierpniu Australijczyk nawiązał współpracę z Nathanem Healeyem i zarazem kończąc z Tonym Rochem[63]. Cykl turniejów US Open Series Hewitt zaczął od występu na kortach w Waszyngtonie, dochodząc do III rundy (porażka z Juanem Martínem del Potro). W Montrealu przegrał w I rundzie z Juanem Carlosem Ferrero, natomiast w Cincinnati awansował do ćwierćfinału, w którym przegrał z Rogerem Federerem. Na kortach Flushing Meadows najpierw pokonał 6:0, 6:3, 6:4 Brazylijczyka Thiaga Alvesa, a w następnym etapie Juana Ignacio Chelę 6:3, 6:3, 6:4. W III fazie ponownie zagrał przeciwko Federerowi, przegrywając 6:4, 3:6, 5:7, 4:6.

Podczas azjatyckiego tournée Hewitt osiągnął półfinał rozgrywek ATP World Tour 500 w Tokio, gdzie nie sprostał Michaiłowi Jużnemu. Ostatni w sezonie turniej rozegrał w imprezie rangi ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, eliminując w I rundzie Johna Isnera, a w kolejnej przegrywając z Gaëlem Monfilsem.

Rok zakończył na 22. pozycji w światowym rankingu tenisistów[34].

Sezon 2010

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2010 Hewitt rozpoczął od turnieju w Sydney. W I rundzie rozgrywek miał wolny los i bezpośrednio przeszedł do dalszej fazy. W II rundzie wyeliminował Andreasa Seppiego. Mecz ćwierćfinałowy przegrał z Markosem Pagdatisem 6:4, 2:6, 3:6. W rozpoczynającym się w połowie stycznia Australian Open został rozstawiony z nr 22. W I, II i III rundzie pokonał bez straty seta Ricardo Hocevara, Donalda Younga oraz Markosa Pagdatisa. W meczu o ćwierćfinał spotkał się z Federerem. Spotkanie zakończyło się porażką Hewitta w trzech setach 2:6, 3:6, 4:6. Po turnieju w Melbourne Hewitt przeszedł operację biodra, podobną do tej z roku 2008[64].

Do gry powrócił na początku kwietnia, na rozgrywki w Houston, gdzie bronił tytułu wywalczonego z 2009 roku[65]. Rozstawiony z nr 4. Hewitt doszedł do ćwierćfinału mając w I rundzie wolny los, a w kolejnej fazie pokonując Somdeva Devvarmana. Pojedynek o półfinał przegrał z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Juanem Ignacio Chelą. Kolejny start z udziałem Australijczyka miał miejsce w Barcelonie. Hewitt doszedł do II rundy, gdzie przegrał z Eduardo Schwankiem. Australijczyk wziął udział również w zawodach deblowych. Wraz z Markiem Knowlesem doszli do finału, w którym przegrali wynikiem 6:4, 3:6, 6-10 z liderami rankingu deblowego, Danielem Nestorem i Nenadem Zimonjiciem[66]. W turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000 w Rzymie Hewitt osiągnął II rundę po pokonaniu Michaiła Jużnego; przegrał z Guillermo Garcíą Lópezem. Wielkoszlemowy Roland Garros Hewitt rozpoczął od pokonania w trzech setach Jérémy’ego Chardy’ego. W II rundzie po pięciosetowym pojedynku wyeliminował Denisa Istomina, a w meczu o 1/8 finału zmierzył się z Rafaelem Nadalem, który wygrał spotkanie wynikiem 3:6, 4:6, 3:6.

Sezon gry na kortach trawiastych Hewitt rozpoczął od swojego premierowego występu w Halle. Hewitt rozstawiony z nr 8. osiągnął swój pierwszy w sezonie singlowy finał, eliminując odpowiednio bez straty seta Petera Luczaka, Thiemo de Bakkera, Andreasa Becka. W półfinale po trzysetowym meczu pokonał Benjamina Beckera, a w finale Rogera Federera wynikiem 3:6, 7:6(4), 6:4[67]. Było to pierwsze zwycięstwo Australijczyka nad Federerem z ich ostatnich piętnastu meczów. Po meczu Australijczyk powiedział:

„To fantastyczne uczucie. Kiedy byś nie grał z Rogerem to gra jest niezwykle trudna. Miałem szczęście że dziś tego dokonałem. Jestem wzruszony że tu jestem i wygrałem kolejny tytuł w swojej karierze tego roku.”

W wielkoszlemowym Wimbledonie Hewitt został rozstawiony z nr 15. Australijczyk doszedł do IV rundy, gdzie uległ Novakowi Đokoviciowi 5:7, 4:6, 6:3, 4:6.

Po Wimbledonie Hewitt wystartował w Atlancie, gdzie przegrał swój pojedynek już w II rundzie z Lukášem Lacko. Następnie Australijczyk zagrał w Waszyngtonie, odpadając z rywalizacji również na II etapie, po porażce z Alejandro Fallą. W trakcie meczu z Fallą Hewitt doznał urazu łydki, która wykluczyła go ze startu w Toronto. Podczas zawodów w Cincinnati Australijczyk doszedł do II rundy. W I fazie wyeliminował Lu Yen-hsuna, natomiast w kolejnym etapie turnieju przegrał w trzech setach z Robinem Söderlingiem. Na kortach Flushing Meadows rozstawiony z nr 32. Hewitt przegrał w I rundzie z Paulem-Henrim Mathieu. Jak się później okazało był to ostatni w sezonie turniej Australijczyka, ponieważ niebawem doznał kolejnej kontuzji, urazu prawej ręki[68].

Sezon ukończył będąc na 54. miejscu w zestawieniu ATP[34].

Sezon 2011

[edytuj | edytuj kod]

Pomiędzy 2010 a 2011 rokiem w sztabie Australijczyka zaszła zmiana – w miejsce Nathana Healeya nowym szkoleniowcem został Tony Roche, który już po raz drugi trenuje Hewitta[69]. Wcześniej współpracowali ze sobą od lipca 2007 do sierpnia 2009 roku. W połowie stycznia Hewitt wziął udział w Australian Open. W I rundzie zmierzył się z rozstawionym z nr 27. Davidem Nalbandianem. Mecz trwający ponad 4.30 godz. zakończył się porażką Hewitta 6:3, 4:6, 6:3, 6:7(1), 7:9, który w piątym secie nie wykorzystał dwóch piłek meczowych. W lutym doszedł do ćwierćfinału turnieju w San José. Będąc rozstawionym z nr 7. Hewitt pokonał w dwóch pierwszych rundach najpierw Björna Phau i Briana Dabula, a w meczu o półfinał przegrał z Juanem Martínem del Potro. Tego samego miesiąca Australijczyk uzyskał jeszcze jeden ćwierćfinał, w Memphis. Wyeliminował odpowiednio Lu Yen-hsuna oraz Adriana Mannarino; przegrał z Andym Roddickiem.

W marcu, w trakcie trwania turnieju ATP World Tour Masters 1000, w Indian Wells Hewitt odpadł w I rundzie po porażce z Lu Yen-hsunem. Po tych zawodach Hewitt przeszedł operację stopy, a powrót do gry zapowiedział na Roland Garrosa[70], jednak i na paryskich kortach nie wystąpił, ponieważ doznał kontuzji kostki, na dzień przed rozpoczęciem zawodów[71].

Po wyleczeniu urazu Hewitt na początku czerwca wystąpił w Halle. Australijczyk doszedł do ćwierćfinału zawodów po wyeliminowaniu Leonardo Mayera i Andreasa Seppiego. Pojedynek o półfinał zakończył się porażką Hewitta z Philippem Kohlschreiberem. Podczas turnieju w Eastbourne Hewitt w meczu I rundy z Olivierem Rochusem poddał mecz przy stanie 6:2, 3:0 dla Rochusa, z powodu urazu stopy[72]. Wimbledon Australijczyk rozpoczął od zwycięskiego pojedynku z Japończykiem Keim Nishikorim. W II rundzie Hewitt zmierzył się z Robinem Söderlingiem, z którym przegrał w pięciu setach.

W połowie lipca Australijczyk zagrał w Atlancie, odpadając z rywalizacji w II rundzie po porażce z Rajeevem Ramem. Później Hewitt wycofał się z planowanego startu w Waszyngtonie z powodu urazu stopy. Pod koniec sierpnia Australijczyk zagrał w Winston-Salem, przegrywając w I rundzie z Blažem Kavčiciem. Po tych zawodach Hewitt wycofał się z US Open, podając jako przyczynę przewlekającą się kontuzję stopy[73]. Jak się później okazało, był to również ostatni rozegrany przez Hewitta turniej w sezonie, a rok 2011 zakończył na 186. miejscu w zestawieniu ATP[34].

Sezon 2012

[edytuj | edytuj kod]
Hewitt podczas igrzysk olimpijskich, 2012

Rok 2012 Hewitt rozpoczął od turnieju w Sydney, gdzie został pokonany w I rundzie przez Viktora Troickiego. Następnie Australijczyk wystartował z dziką kartą w Australian Open, dochodząc do IV rundy, po wyeliminowaniu m.in. Andy’ego Roddicka, z którym nie wygrał od 2005 roku, a także w III rundzie pokonał Milosa Raonicia[74]. Pojedynek o awans do ćwierćfinału zawodów zakończył się porażką Hewitta z Novakiem Đokoviciem 1:6, 3:6, 6:4, 3:6. Po zakończeniu turnieju Hewitt przeszedł operację stopy, która wykluczyła jego starty aż do sezonu połowy sezonu. Sam zawodnik przyznał, że zabieg był niezbędny z powodu bólu jaki doskwierał przy każdym meczu przez ponad dwa lata. Operacja polegała na wstawieniu metalowej płytki na dużego palca u lewej stopy[75][76].

Pod koniec maja Hewitt po czteromiesięcznej przerwie wystartował w rozgrywkach ATP World Tour, otrzymując dziką kartę do turnieju Rolanda Garrosa. Australijczyk odpadł jednak z rywalizacji w I rundzie przegrywając w czterech setach z Blažem Kavčiciem.

Rywalizację na kortach trawiastych Hewitt rozpoczął od występu w londyńskim Queen’s Clubie, gdzie odpadł w I rundzie po porażce z Ivo Karloviciem. Na Wimbledonie Australijczyk również poniósł porażkę w I rundzie, a pokonał go Jo-Wilfried Tsonga. W lipcu, jako zawodnik z dziką kartą, Hewitt awansował do finału turnieju w Newport. Był to pierwszy finał Australijczyka po ponad dwóch i pół roku. Pojedynek o mistrzostwo zakończył się przegraną Hewitta z Johnem Isnerem 6:7(1), 3:6[77].

Tego roku odbyły się również igrzyska olimpijskie w Londynie. Hewitt zagrał w singlu, dochodząc do III rundy. Wyeliminował po drodze Serhija Stachowskiego oraz Marina Čilicia, a odpadł z Novakiem Đokoviciem. We wrześniu, na US Open Australijczyk osiągnął III rundę, po pokonaniu Tobiasa Kamke oraz po pięciosetowym zwycięstwie z Gilles’em Müllerem. Spotkanie o awans do dalszej rundy Hewitt przegrał z Davidem Ferrerem.

W połowie października Hewitt doszedł do ćwierćfinału w Sztokholmie ponosząc porażkę z Nicolásem Almagro. Ostatni w sezonie turniej z udziałem Australijczyka odbył się w Walencji, gdzie pokonał w I rundzie Juana Mónaco. W dalszej rundzie uległ Ivanowi Dodigowi.

Sezon 2012 Australijczyk zakończył będąc na 83. miejscu w klasyfikacji singlowej[34].

Sezon 2013

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy turniej w 2013 roku Hewitt zagrał w Brisbane, dochodząc do II rundy. Najpierw pokonał Igora Kunicyna, a w następnej rundzie nie sprostał Denisowi Istominowi. Na Australian Open Hewitt został wyeliminowany w I rundzie, po trzysetowej porażce, przez Janko Tipsarevicia. W połowie lutego zawodnik zagrał w San José awansując do finału gry podwójnej, w parze z Marinko Matoševiciem. W ćwierćfinale wygrali z czołowym deblem w rankingu, Bobem i Mikiem Bryanami, jednak w finale ulegli 0:6, 7:6(5), 4-10 Xavierowi Malisse i Frankowi Moserowi[78].

Podczas wielkoszlemowego Rolanda Garrosa zawodnik australijski został wyeliminowany w I rundzie przez Gilles’a Simona po porażce 6:3, 6:1, 4:6, 1:6, 5:7.

Na nawierzchni trawiastej pierwszy w sezonie turniej Hewitt zagrał w Londynie (Queen’s). Australijczyk odniósł w zawodach cztery zwycięskie pojedynki, m.in. w ćwierćfinałowym meczu 6:2, 2:6, 6:2 z Juanem Martínem del Potro i osiągnął półfinał, w którym zmierzył się z Marinem Čiliciem[79]. Spotkanie, przerywane przez opady deszczu, wygrał Čilić 6:4, 4:6, 6:2[80]. Wimbledon tenisista australijski rozpoczął od zwycięstwa nad Stanislasem Wawrinką. W dalszej rundzie zmierzył się z Dustinem Brownem ponosząc porażkę w czterech setach. Po tych zawodach Hewitt zagrał w Newport, dochodząc po raz drugi z rzędu do finału. Wyeliminował m.in. w półfinale Johna Isnera, natomiast w finale nie sprostał Nicolasowi Mahutowi przegrywając 7:5, 5:7, 3:6[81].

US Open Series Hewitt zaczął od występu w Atlancie, gdzie doszedł do półfinału, w którym przegrał z Johnem Isnerem. Na US Open Hewitt dotarł do IV rundy. Odniósł zwycięstwa z Brianem Bakerem, Juanem Martínem del Potro i Jewgienijem Donskojem. Odpadł po porażce 3:6, 6:3, 7:6(3), 4:6, 5:7 z Michaiłem Jużnym[82].

Rok 2013 Australijczyk zakończył jako 60. tenisista na świecie[34].

Sezon 2014

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze zawody w sezonie Hewitt zagrał w Brisbane, odnosząc 29 zwycięstwo turniejowe w karierze, a pierwsze w Australii od 2005 roku, gdy był najlepszy w Sydney. W drodze po trofeum wyeliminował m.in. Feliciano Lópeza, Keiego Nishikoriiego oraz w finale Rogera Federera. Dla Hewitta była to 9 wygrana nad Federerem z rozegranych 27 meczów[83]. Z turnieju wielkoszlemowego w Melbourne odpadł w I rundzie pokonany 6:7(4), 3:6, 7:5, 7:5, 5:7 przez Andreasa Seppiego.

W połowie lutego Australijczyk doszedł do ćwierćfinału w Memphis, a wyeliminował go Michael Russell. Z zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i w Miami Hewitt odpadał w II rundach.

Na kortach ziemnych tenisista australijski podczas Rolanda Garrosa przegrał w I rundzie 6:3, 2:6, 1:6, 4:6 z Carlosem Berlocqiem.

Na nawierzchni trawiastej Hewitt osiągnął drugą rundę Wimbledonu w grze pojedynczej, w której przegrał z Jerzym Janowiczem 5:7, 4:6, 7:6(7), 6:4, 3:6. W grze podwójnej awansował do trzeciej rundy. Na kortach w Newport po raz trzeci z rzędu awansował do finału gry pojedynczej, tym razem zwyciężył w nim z Ivo Karloviciem 6:3, 6:7(4), 7:6(3). Odniósł też triumf w rywalizacji deblowej, razem z Chrisem Guccione pokonując debel Jonatan Erlich–Rajeev Ram wynikiem 7:5, 6:4[84].

Ostatni w sezonie turniej Hewitt zagrał podczas US Open odpadając w I rundzie po porażce z Tomášem Berdychem.

Sezony 2015 i 2016

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu Hewitt zagrał w Brisbane i Melbourne przegrywając odpowiednio w I i II rundzie. Po turnieju Australian Open Hewitt ogłosił, że jego ostatni start w karierze będzie miał miejsce podczas Australian Open 2016[85]. Hewitt także od sezonu 2016 ma objąć posadę kapitana reprezentacji Australii w Pucharze Davisa[86].

Z udziału w turniejach rozgrywanych na podłożu ziemnym Australijczyk zrezygnował, a na nawierzchni trawiastej wystąpił w ’s-Hertogenbosch, Londynie (Queen’s) i Wimbledonie ponosząc porażki w I rundach.

W sierpniu Hewitt został trenerem-konsultantem Nicka Kyrgiosa i Thanasiego Kokkinakisa[87].

Na Australian Open w 2016 awansował do II rundy singla i III rundy debla. Jednak nie był to ostatni turniej z udziałem Hewitta. Zagrał jeszcze na Wimbledonie w deblu i doszedł do II rundy wspólnie z Jordanem Thompsonem. Australijski debel najpierw pokonał 6:7(6), 6:4, 19–17 parę Nicolás Almagro–David Marrero broniąc 8 piłek meczowych[88]. W II rundzie Hewitt i Thompson ulegli 4:6, 4:6 Vaskowi Pospisilowi i Jackowi Sockowi.

Rozgrywki międzypaństwowe

[edytuj | edytuj kod]

(Puchar Davisa, Drużynowy Puchar Świata w tenisie ziemnym, Puchar Hopmana)

Do reprezentacji daviscupowej po raz pierwszy Hewitt otrzymał powołanie w lipcu 1999 roku na mecze ćwierćfinałowe przeciwko zespołowi USA. W swoim debiutanckim spotkaniu pokonał 6:4, 6:7(1), 6:3, 6:0 Todd Martina, a w kolejnym Alexa O’Briena 7:5, 6:4. W 1/2 finału rywalami Australijczyków byli Rosjanie. Hewitt wygrał oba swoje spotkania (z Maratem Safinem i Jewgienijem Kafielnikowem), a jego drużyna wygrała konfrontację 4:1. W finale Australia pokonała Francję 3:2, zdobywając tym samym pierwszy raz od roku 1986 tytuł. Oba swoje pojedynki Hewitt przegrał, najpierw z Cédricem Pioline, a potem z Sébastienem Grosjeanem[89].

W edycji z roku 2000 awansował z reprezentacją do finału eliminując Szwajcarię, Niemcy i Brazylię. W finałowej rundzie przeciwnikami Australijczyków byli Hiszpanie. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem tenisistów z Półwyspu Iberyjskiego 3:1, a jedyny punkt dla swojej drużyny zdobył Hewitt, pokonując 3:6, 6:1, 2:6, 6:4, 6:4 Alberta Costę.

W 2001 roku Hewitt i jego zespół doszli po raz kolejny do finału rozgrywek. Australijczycy wyeliminowali odpowiednio Ekwador, Brazylię przeciwko której Hewitt wystąpił po raz pierwszy w deblu oraz Szwecję. W finale, przeciwko Francji, pokonał Sébastiena Grosjeana 6:3, 6:2, 6:3, a przegrał z Nicolasem Escudé oraz w grze podwójnej (w parze z Patrickem Rafterem) z duetem Cédric Pioline-Fabrice Santoro. Ostatecznie Francuzi wygrali 3:2.

Drugi triumf w rozgrywkach Hewitt odniósł w 2003 roku, nie przegrywając w drodze po tytuł żadnego meczu. Jego reprezentacja pokonała Wielką Brytanię, Szwecję, Szwajcarię, a w finale Hiszpanię, przeciwko, której Hewitt pokonał Juana Carlosa Ferrero 3:6, 6:3, 3:6, 7:6(0) 6:2[90].

W sezonie 2004 australijska drużyna przegrała w I rundzie ze Szwecją 1:4. Swój pojedynek Hewitt zakończył zwycięstwem nad Robinem Söderlingiem. Aby utrzymać się w tzw. grupie światowej Australijczycy musieli wygrać w play-offach z Marokiem. Hewitt pokonał w trzech setach Mehdiego Tahiriego, a jego zespół ostatecznie wygrał 4:1.

Podczas rozgrywek w 2005 roku doszedł do ćwierćfinału, w którym Australia uległa Argentynie 1:4. Hewitt rozegrał trzy spotkania, najpierw pokonując Guillermo Corię, a potem przegrywając z Davidem Nalbandianem i w grze podwójnej z parą David Nalbandian-Mariano Puerta. W kolejnym roku osiągnął półfinał, gdzie ponownie lepsi okazali się być Argentyńczycy, wygrywając konfrontację 5:0 (Hewitt przegrał mecz z José Acasuso).

W edycji z 2007 roku Australijczycy przegrali w I rundzie z Belgią 2:3 (Hewitt pokonał w singlu Oliviera Rochusa oraz w deblu parę Olivier Rochus-Kristof Vliegen, a przegrał mecz singlowy z Kristofem Vliegenem). W play-offach o utrzymanie w gronie najlepszych drużyn, reprezentacja Australii nie sprostała Serbii, przegrywając 1:4. Tym samym zespół Hewitta spadł do niższej klasy rozgrywek, Strefy Azja/Oceania.

W roku 2008 Hewitt awansował do ćwierćfinału Strefy Azja/Oceania, pokonując Chińskie Tajpej 4:1 oraz Tajlandię 5:0. W dalszej fazie rozgrywek nie wystąpił z powodu kontuzji biodra.

W 2010 roku Australia wraz z Hewittem była bliska powrotu do grupy światowej, po wcześniejszym zwycięstwie nad Tajlandią 5:0. W play-offach o awans do najwyższej klasy rozgrywek Australijczycy zmierzyli się z Belgią, z którą jednak przegrali 2:3. Hewitt w swoim singlowym meczu pokonał Rubena Bemelmansa, a w deblu razem z Paulem Hanleyem parę Olivier Rochus-Ruben Bemelmans.

W połowie lipca 2011 roku Hewitt wystartował w Pucharze Davisa przeciwko Chinom, prowadząc zespół do wygrania zmagań 3:1. W połowie września Australijczycy zmierzyli się ze Szwajcarią w barażach o awans do grupy światowej. Hewitt najpierw zmierzył się z Rogerem Federerem, ponosząc porażkę w czterech setach. Następnie zagrał w zwycięskim spotkaniu deblowym razem z Chrisem Guccionem przeciwko Rogerowi Federerowi i Stanislasowi Wawrince. Ostatni pojedynek, który miał wyłonić zwycięzcę rywalizacji zakończył się porażką Hewitta w pięciu setach ze Stanislasem Wawrinką[91].

W 2012 roku Hewitt w lutym zagrał przeciwko Chinom zdobywając dla drużyny dwa punkty w zwycięskiej rywalizacji 5:0. We wrześniu Australia zagrała w barażach o awans do grupy światowej przeciwko Niemcom, którzy triumfowali 3:2. Hewitt poniósł dwie porażki singlowe, z Florianem Mayerem i Cedrikiem-Marcelem Stebe, a w deblu zdobył w parze z Chrisem Guccionem punkt po wygranej nad Benjaminem Beckerem i Philippem Petzschnerem.

Podczas edycji turnieju z 2013 Hewitt i reprezentacja Australii wywalczyła awans do grupy światowej eliminując Tajwan, Uzbekistan i w play-off Polskę. Hewitt zagrał łącznie w 4 zwycięskich meczach, 2 w singlu i 2 w deblu.

W 2014 Australia przegrała rywalizację I rundy grupy światowej z Francją, a Hewitt poniósł 2 porażki, po 1 w singlu i deblu. W play-off o utrzymanie w elicie Australia pokonała Uzbekistan, natomiast Hewitt zdobył po punkcie w grze pojedynczej i grze podwójnej.

W sezonie 2015 Australia osiągnęła półfinał Pucharu Davisa. W ćwierćfinale przeciwko Kazachstanowi Hewitt zdobył decydujący punkt o awansie pokonując Ołeksandra Nedowiesowa[92]. Półfinałową rundę z Wielką Brytanią Australia przegrała 2:3, a Hewitt zagrał w zakończonym porażką meczu gry podwójnej.

Po raz ostatni Hewitt zagrał w turnieju o Puchar Davisa w meczu gry podwójnej I rundy grupy światowej przeciwko Stanom Zjednoczonym, już jako kapitan reprezentacji. Wspólnie z Johnem Peersem przegrał z Bobem i Mikiem Bryanami 3:6, 3:6, 6:4, 6:4, 3:6, a do kolejnej rundy przeszli Amerykanie po zwycięstwie 3:1.

W Drużynowym pucharze świata zatriumfował w 2001 roku, będąc w zespole ze Scottem Draperem, Wayne’em Arthursem oraz Patrickiem Rafterem. W finale Australijczycy pokonali reprezentację Rosji 2:1.

W Pucharze Hopmana, turnieju uznawanego za nieoficjalne mistrzostwa świata zespołów mieszanych, Hewitt doszedł do finału w roku 2003, grając w parze z Alicią Molik, eliminując Czechy, Włochy i Słowację. W finale rywalami Hewitta i Molik byli Amerykanie, Serena Williams i James Blake. Rywalizacja zakończyła się wynikiem 3:0 dla USA. Hewitt przegrał 3:6, 4:6 z Blakiem, Molik z Sereną Williams, a w deblu para amerykańska okazała się być lepsza od Australijczyków[93].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Bec Cartwright

Jest synem Cherilyn Rumball i Glynna Hewittow. Matka była nauczycielką wychowania fizycznego, a ojciec – piłkarzem. Ma młodszą siostrę, Jaslyn. Po raz pierwszy zetknął się z tenisem w wieku trzech lat. Prócz sukcesów na kortach tenisowych aktywnie wspiera osoby poszkodowane. m.in. Charles J. Lyons, wyróżnił kilku graczy (również Hewitta), którzy poprzez występ w turnieju gwiazd nazwanym „Gramy o lepsze jutro”, przeznaczyli dochód finansowy na pomoc ofiarom Tsunami[94].

W przeszłości związany był z tenisistką belgijską, Kim Clijsters. Poznali się na przyjęciu u Patricka Raftera w 2000. Rozstali się jesienią 2004, krótko przed planowanym ślubem, który miał się odbyć w lutym 2005[95].

Krótko po rozłące z Clijsters zaczął spotykać się z australijską aktorką Bec Cartwright. 31 stycznia 2005 para zaręczyła się[96], a 21 lipca 2005 wzięli ślub w Sydney Opera House[97]. Mają troje dzieci, Mię Rebeckę (ur. 2005)[98], Cruza Lleytona (ur. 2008)[99] i Avę Sydney (ur. 2010)[100].

W wolnym czasie lubi grać golfa oraz oglądać Futbol australijski (jego ulubiony zespół to Adelaide Crows). Ponadto chętnie biega po wydmach piaskowych oraz jest fanem filmów z udziałem Sylvestra Stallone, grającego pięściarza, Rocky'ego Balboę[101].

W 2016 został nagrodzony Orderem Australii za „zasługi w tenisie”[102].

Na kortach tenisowych łącznie zarobił 20 787 586 dolarów amerykańskich[103].

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Finały turniejów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 2001 US Open Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:6(4), 6:1, 6:1
Zwycięzca 2002 Wimbledon Trawiasta Argentyna David Nalbandian 6:1, 6:3, 6:2
Finalista 2004 US Open Twarda Szwajcaria Roger Federer 0:6, 6:7(3), 0:6
Finalista 2005 Australian Open Twarda Rosja Marat Safin 6:1, 3:6, 4:6, 4:6

Gra podwójna (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Zwycięzca 2000 US Open Twarda Białoruś Maks Mirny Południowa Afryka Ellis Ferreira
Stany Zjednoczone Rick Leach 		6:4, 5:7, 7:6(5)

Finały turnieju Tennis Masters Cup

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 2001 Sydney Twarda (hala) Francja Sébastien Grosjean 6:3, 6:3, 6:4
Zwycięzca 2002 Szanghaj Twarda (hala) Hiszpania Juan Carlos Ferrero 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4
Finalista 2004 Houston Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 2:6

Finały turniejów ATP World Tour Masters 1000

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–5)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 2000 Stuttgart Twarda (hala) Południowa Afryka Wayne Ferreira 6:7(6), 6:3, 7:6(5), 6:7(2), 2:6
Zwycięzca 2002 Indian Wells (1) Twarda Wielka Brytania Tim Henman 6:1, 6:2
Finalista 2002 Cincinnati Twarda Hiszpania Carlos Moyá 5:7, 6:7(5)
Finalista 2002 Paryż Dywanowa (hala) Rosja Marat Safin 6:7(4), 0:6, 4:6
Zwycięzca 2003 Indian Wells (2) Twarda Brazylia Gustavo Kuerten 6:1, 6:1
Finalista 2004 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 3:6, 6:3, 2:6
Finalista 2005 Indian Wells Twarda Szwajcaria Roger Federer 2:6, 4:6, 4:6

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (30–16)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (2–2)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (2–1)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (2–5)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (2–0)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (22–10)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (20–12)
Ceglana (2–0)
Trawiasta (8–2)
Dywanowa (0–2)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 12 stycznia 1998 Adelaide (1) Twarda Australia Jason Stoltenberg 3:6, 6:3, 7:6(4)
Finalista 1. 11 stycznia 1999 Adelaide Twarda Szwecja Thomas Enqvist 6:4, 1:6, 2:6
Finalista 2. 8 marca 1999 Scottsdale Twarda Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill 6:7(2), 6:4, 4:6
Zwycięzca 2. 9 maja 1999 Delray Beach Ceglana Belgia Xavier Malisse 6:4, 6:7(2), 6:1
Finalista 3. 25 października 1999 Lyon Dywanowa (hala) Ekwador Nicolás Lapentti 3:6, 2:6
Zwycięzca 3. 10 stycznia 2000 Adelaide (2) Twarda Szwecja Thomas Enqvist 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 4. 16 stycznia 2000 Sydney (1) Twarda Australia Jason Stoltenberg 6:4, 6:0
Zwycięzca 5. 13 marca 2000 Scottsdale (1) Twarda Wielka Brytania Tim Henman 6:4, 7:6(2)
Zwycięzca 6. 18 czerwca 2000 Londyn (Queen’s) (1) Trawiasta Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:4, 6:4
Finalista 4. 5 listopada 2000 Stuttgart Twarda (hala) Południowa Afryka Wayne Ferreira 6:7(6), 6:3, 7:6(5), 6:7(2), 2:6
Zwycięzca 7. 14 stycznia 2001 Sydney (2) Twarda Szwecja Magnus Norman 6:4, 6:1
Zwycięzca 8. 17 czerwca 2001 Londyn (Queen’s) (2) Trawiasta Wielka Brytania Tim Henman 7:6(3), 7:6(3)
Zwycięzca 9. 24 czerwca 2001 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Argentyna Guillermo Cañas 6:3, 6:4
Zwycięzca 10. 9 września 2001 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:6(4), 6:1, 6:1
Zwycięzca 11. 7 października 2001 Tokio Twarda Szwajcaria Michel Kratochvil 6:4, 6:2
Zwycięzca 12. 18 listopada 2001 Tennis Masters Cup, Sydney (1) Twarda (hala) Francja Sébastien Grosjean 6:3, 6:3, 6:4
Zwycięzca 13. 3 marca 2002 San José Twarda (hala) Stany Zjednoczone Andre Agassi 4:6, 7:6(6), 7:6(4)
Zwycięzca 14. 17 marca 2002 Indian Wells (1) Twarda Wielka Brytania Tim Henman 6:1, 6:2
Zwycięzca 15. 16 czerwca 2002 Londyn (Queen’s) (3) Trawiasta Wielka Brytania Tim Henman 4:6, 6:1, 6:4
Zwycięzca 16. 7 lipca 2002 Wimbledon, Londyn Trawiasta Argentyna David Nalbandian 6:1, 6:3, 6:2
Finalista 5. 11 sierpnia 2002 Cincinnati Twarda Hiszpania Carlos Moyá 5:7, 6:7(5)
Finalista 6. 3 listopada 2002 Paryż Dywanowa (hala) Rosja Marat Safin 6:7(4), 0:6, 4:6
Zwycięzca 17. 17 listopada 2002 Tennis Masters Cup, Szanghaj (2) Twarda (hala) Hiszpania Juan Carlos Ferrero 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4
Zwycięzca 18. 9 marca 2003 Scottsdale (2) Twarda Australia Mark Philippoussis 6:4, 6:4
Zwycięzca 19. 16 marca 2003 Indian Wells (2) Twarda Brazylia Gustavo Kuerten 6:1, 6:1
Finalista 7. 3 sierpnia 2003 Los Angeles Twarda Południowa Afryka Wayne Ferreira 3:6, 6:5, 5:7
Zwycięzca 20. 18 stycznia 2004 Sydney (3) Twarda Hiszpania Carlos Moyá 4:3 krecz
Zwycięzca 21. 22 lutego 2004 Rotterdam Twarda (hala) Hiszpania Juan Carlos Ferrero 6:7(1), 7:5, 6:4
Finalista 8. 8 sierpnia 2004 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 3:6, 6:3, 2:6
Zwycięzca 22. 22 sierpnia 2004 Waszyngton Twarda Luksemburg Gilles Müller 6:3, 6:4
Zwycięzca 23. 29 sierpnia 2004 Long Island Twarda Peru Luis Horna 6:3, 6:1
Finalista 9. 12 września 2004 US Open, Nowy Jork Twarda Szwajcaria Roger Federer 0:6, 6:7(3), 0:6
Finalista 10. 21 listopada 2004 Tennis Masters Cup, Houston Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 2:6
Zwycięzca 24. 16 stycznia 2005 Sydney (4) Twarda Czechy Ivo Minář 7:5, 6:0
Finalista 11. 30 stycznia 2005 Australian Open, Melbourne Twarda Rosja Marat Safin 6:1, 3:6, 4:6, 4:6
Finalista 12. 20 marca 2005 Indian Wells Twarda Szwajcaria Roger Federer 2:6, 4:6, 4:6
Finalista 13. 19 lutego 2006 San José Twarda (hala) Wielka Brytania Andy Murray 6:2, 1:6, 6:7(3)
Finalista 14. 5 marca 2006 Las Vegas Twarda Stany Zjednoczone James Blake 5:7, 6:2, 3:6
Zwycięzca 25. 18 czerwca 2006 Londyn (Queen’s) (4) Trawiasta Stany Zjednoczone James Blake 6:4, 6:4
Zwycięzca 26. 4 marca 2007 Las Vegas (3) Twarda Austria Jürgen Melzer 6:4, 7:6(10)
Zwycięzca 27. 12 kwietnia 2009 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Wayne Odesnik 6:2, 7:5
Zwycięzca 28. 13 czerwca 2010 Halle Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 3:6, 7:6(4), 6:4
Finalista 15. 17 lipca 2012 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone John Isner 6:7(1), 3:6
Finalista 16. 14 lipca 2013 Newport Trawiasta Francja Nicolas Mahut 7:5, 5:7, 3:6
Zwycięzca 29. 5 stycznia 2014 Brisbane Twarda Szwajcaria Roger Federer 6:1, 4:6, 6:3
Zwycięzca 30. 13 lipca 2014 Newport Trawiasta Chorwacja Ivo Karlović 6:3, 6:7(4), 7:6(3)

Gra podwójna (3–5)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (1–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000 (0–0)
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500 (1–1)
ATP International Series /
ATP World Tour 250 (1–4)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (2–4)
Ceglana (0–1)
Trawiasta (1–0)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Finalista 1. 10 stycznia 2000 Adelaide Twarda Australia Sandon Stolle Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde 		4:6, 2:6
Finalista 2. 16 stycznia 2000 Sydney Twarda Australia Sandon Stolle Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde 		5:7, 4:6
Zwycięzca 1. 20 sierpnia 2000 Indianapolis Twarda Australia Sandon Stolle Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny 		6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca 2. 8 września 2000 US Open, Nowy Jork Twarda Białoruś Maks Mirny Południowa Afryka Ellis Ferreira
Stany Zjednoczone Rick Leach 		6:4, 5:7, 7:6(5)
Finalista 3. 9 marca 2003 Scottsdale Twarda Australia Mark Philippoussis Stany Zjednoczone James Blake
Bahamy Mark Merklein 		4:6, 7:6(2), 6:7(5)
Finalista 4. 25 kwietnia 2010 Barcelona Ceglana Bahamy Mark Knowles Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić 		6:4, 3:6, 6-10
Finalista 5. 17 lutego 2013 San José Twarda (hala) Australia Marinko Matošević Belgia Xavier Malisse
Niemcy Frank Moser 		0:6, 7:6(5), 4-10
Zwycięzca 3. 13 lipca 2014 Newport Trawiasta Australia Chris Guccione Izrael Jonatan Erlich
Stany Zjednoczone Rajeev Ram 		7:5, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 1R 1R 2R 4R 3R 1R 4R 4R F 2R 3R 4R 1R 4R 1R 4R 1R 1R 2R 1R 0 / 20 31–20
French Open – – 1R 4R QF 4R 3R QF – 4R 4R 3R 3R 3R – 1R 1R 1R – – 0 / 14 28–14
Wimbledon – – 3R 1R 4R W 1R QF SF QF 4R 4R QF 4R 2R 1R 2R 2R 1R – 1 / 17 41–16
US Open – – 3R SF W SF QF F SF QF 2R – 3R 1R – 3R 4R 1R 2R – 1 / 15 47–14
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 1 0 / 4 0 / 4 1 / 4 1 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 2 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 1 2 / 66 N/A
Bilans spotkań 0–1 0–1 5–4 11–4 16–3 15–3 9–4 17–4 16–3 12–4 9–4 8–3 8–4 8–4 1–2 5–4 4–4 1–4 2–3 0–1 N/A 147–64
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals – – – RR W W – F – – – – – – – – – – – – 2 / 4 13–5
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells – 1R 2R 2R SF W W 3R F 3R 2R 4R 2R – 1R – 3R 2R – – 2 / 15 30–15
Miami – 1R 2R SF SF SF 2R 3R – 2R – 2R 2R – – – 2R 2R 1R – 0 / 13 17–13
Monte Carlo – – – – – 1R – 3R – – – – 1R – – – – – – – 0 / 3 2–3
Madryt – – 1R F SF – – – – – – – – – – – – 1R – – 0 / 4 7–4
Rzym – – – SF 3R 2R – 2R – – 1R – – 2R – – – – – – 0 / 6 9–6
Kanada – – – 2R 2R 1R 2R 3R 1R 2R QF – 1R – – – – 1R – – 0 / 10 9–10
Cincinnati – – – 1R SF F 1R F SF – SF – QF 2R – 2R – 2R – – 0 / 11 25–11
Szanghaj Nie ATP Masters Series 2R – – 1R 2R – – – 0 / 3 1–3
Paryż – – 3R – 2R F – QF – – – – – – – – – – – – 0 / 4 8–4
Hamburg – – – 2R SF QF 3R SF – – SF – Nie ATP Masters 1000 0 / 6 18–6
Wygrane turnieje – 0 / 2 0 / 4 0 / 7 0 / 8 1 / 8 1 / 5 0 / 8 0 / 3 0 / 3 0 / 5 0 / 2 0 / 6 0 / 2 0 / 1 0 / 2 0 / 3 0 / 5 0 / 1 0 / 0 2 / 75 N/A
Ranking na koniec sezonu
550 100 24 7 1 1 17 3 4 20 21 67 22 54 186 80 60 50 307 633 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Lleyton Hewitt [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2022-02-13] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Lleyton Hewitt. itftennis.com. [dostęp 2009-11-20]. (ang.).
  3. ↑ a b c Lleyton Hewitt. espn.go.com. [dostęp 2009-12-06]. (ang.).
  4. ↑ a b c South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-11-20]. (ang.).
  5. ↑ Lapentti beats Hewitt to take title. independent.co.uk, 1999-10-23. [dostęp 2022-09-10]. (ang.).
  6. ↑ Hewitt outlasts Enqvist for title. [w:] Reuters [on-line]. independent.co.uk, 9 stycznia 2000. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
  7. ↑ The Associated Press, PLUS: TENNIS -- SYDNEY INTERNATIONAL; Mauresmo Defeats Davenport in Final, „The New York Times”, 16 stycznia 2000, ISSN 0362-4331 [dostęp 2017-06-13] (ang.).
  8. ↑ Sampras falls to Hewitt -- Hewitt is the king at Queen’s. indianexpress.com. [dostęp 2000-06-19]. (ang.).
  9. ↑ US Open 2000 Men’s Singles Championship. protennislive.com. [dostęp 2009-11-20]. (ang.).
  10. ↑ Hewitt/Mirnyi first unseeded team to win doubles title. sportsillustrated.cnn.com. [dostęp 2000-09-08]. (ang.).
  11. ↑ John Parsons: Stuttgart Masters: Ferreira’s experience helps to wear down Hewitt. telegraph.co.uk. [dostęp 2000-11-06]. (ang.).
  12. ↑ Lleyton Hewitt in Tennis Masters Cup. atpworldtour.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  13. ↑ Adidas International: Hingis and Hewitt seal Sydney success. telegraph.co.uk. [dostęp 2001-01-13]. (ang.).
  14. ↑ Kafelnikov: I was trying. bbc.co.uk. [dostęp 2001-09-08]. (ang.).
  15. ↑ a b Aussie disarms Sampras serve, rolls to U.S. Open title. sportsillustrated.cnn.com. [dostęp 2001-09-09]. (ang.).
  16. ↑ Hewitt Captures Title in Japan. nytimes.com. [dostęp 2001-10-08]. (ang.).
  17. ↑ Hewitt Defeats Grosjean for Title. nytimes.com. [dostęp 2001-11-18]. (ang.).
  18. ↑ ATP Tennis Rankings History – The No. 1 Players. tennis-x.com. [dostęp 2009-11-21]. (ang.).
  19. ↑ Neil Harman: How parent power left Hewitt’s coach out in cold. telegraph.co.uk. [dostęp 2001-12-08]. (ang.).
  20. ↑ Hewitt Outlasts Agassi for Title. latimes.com. [dostęp 2002-03-04]. (ang.).
  21. ↑ John Parsons: Hewitt sees off Henman with haste. telegraph.co.uk. [dostęp 2002-03-17]. (ang.).
  22. ↑ Hewitt Defeats Henman for Title. nytimes.com. [dostęp 2002-06-17]. (ang.).
  23. ↑ Stephen Wilson: Top seed Hewitt reaches Wimbledon men’s final. usatoday.com. [dostęp 2002-07-05]. (ang.).
  24. ↑ a b c Hewitt wins Wimbledon final glory. cnn.com. [dostęp 2002-07-08]. (ang.).
  25. ↑ Hewitt humbled by Moya. bbc.co.uk. [dostęp 2002-08-12]. (ang.).
  26. ↑ Gamewatch: Hewitt v Agassi. bbc.co.uk. [dostęp 2002-09-07]. (ang.).
  27. ↑ Safin slays Hewitt in Paris Masters final. archives.dawn.co. [dostęp 2002-11-04]. (ang.).
  28. ↑ Champion Hewitt proves his class. bbc.co.uk. [dostęp 2002-11-17]. (ang.).
  29. ↑ Hewitt Tops Philippoussis. nytimes.com. [dostęp 2003-03-10]. (ang.).
  30. ↑ Hewitt and Clijsters Win at Indian Wells. nytimes.com. [dostęp 2003-03-17]. (ang.).
  31. ↑ Barry Flatman: Hewitt appoints another coach. telegraph.co.uk. [dostęp 2003-06-09]. (ang.).
  32. ↑ a b Hewitt crashes out. bbc.co.uk. [dostęp 2003-06-23]. (ang.).
  33. ↑ Lisa Dillman: Ferreira Surprises Even Himself in L.A. Final. latimes.com. [dostęp 2003-08-04]. (ang.).
  34. ↑ a b c d e f g h i j k South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-11-22]. (ang.).
  35. ↑ ATP Tennis Rankings History – The No. 1 Players. tennis-x.com. [dostęp 2009-11-22]. (ang.).
  36. ↑ Hewitt claims Rotterdam crown. abc.net.au. [dostęp 2004-02-23]. (ang.).
  37. ↑ Linda Pearce: Hewitt out of the French Open. theage.com.au. [dostęp 2004-06-03]. (ang.).
  38. ↑ Hewitt wins Washington title. sports.ndtv.com. [dostęp 2004-08-23]. (ang.).
  39. ↑ Hewitt hungry for more – ‘I feel like my game is coming together nicely’. telegraphindia.com. [dostęp 2004-08-31]. (ang.).
  40. ↑ Mark O’Neill-Cummins: Agassi beats Hewitt in Ohio. rte.ie. [dostęp 2004-08-09]. (ang.).
  41. ↑ Awesome Federer takes title. bbc.co.uk. [dostęp 2004-09-12]. (ang.).
  42. ↑ Federer coasts to Masters Cup win. bbc.co.uk. [dostęp 2004-11-22]. (ang.).
  43. ↑ Hewitt and Molik land singles titles. archives.dawn.com. [dostęp 2005-01-16]. (ang.).
  44. ↑ a b Hewitt survives Nalbandian epic. bbc.co.uk. [dostęp 2005-01-26]. (ang.).
  45. ↑ Hewitt tribute to ‘awesome’ Safin. bbc.co.uk. [dostęp 2005-01-30]. (ang.).
  46. ↑ Lleyton Hewitt vs. Andy Roddick in Indian Wells 2005. atpworldtour.com. [dostęp 2009-11-22]. (ang.).
  47. ↑ Rib injury forces Hewitt out of the French Open. independent.co.uk. [dostęp 2005-05-20]. (ang.).
  48. ↑ Injury forces Hewitt into early exit. smh.com.au. [dostęp 2005-10-01]. (ang.).
  49. ↑ Murray beats Hewitt in third-set tiebreak for SAP title. espn.go.com. [dostęp 2006-02-20]. (ang.).
  50. ↑ Blake stuns Hewitt in Las Vegas. bbc.co.uk. [dostęp 2006-03-05]. (ang.).
  51. ↑ Hewitt beats Blake to win fourth Queen’s Club title. usatoday.com. [dostęp 2006-06-18]. (ang.).
  52. ↑ Simon Cambers: Open-Hewitt to play through knee pain. espn.go.com. [dostęp 2006-08-26]. (ang.).
  53. ↑ Leo Schlink: Hewitt, coach split. dailytelegraph.com. [dostęp 2007-01-06]. (ang.).
  54. ↑ Hewitt appoints Draper as new coach. timesofmalta.com. [dostęp 2007-01-09]. (ang.).
  55. ↑ Simon Cambers: Hewitt downs Melzer to win Las Vegas Open title. reuters.com. [dostęp 2007-03-04]. (ang.).
  56. ↑ Djokovic tames Hewitt in four-set thriller. chinadaily.com.cn. [dostęp 2007-07-06]. (ang.).
  57. ↑ Hewitt hires Roche as new coach. bbc.co.uk. [dostęp 2007-07-18]. (ang.).
  58. ↑ TheAustralian, Lleyton Hewitt withdraws from US Open [online], 19 sierpnia 2008 [dostęp 2017-06-13].
  59. ↑ Hewitt Wins in Houston. [w:] THE ASSOCIATED PRESS [on-line]. nytimes.com, 13 kwietnia 2009. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
  60. ↑ Christopher Clarey: Houston – Hewitt Shrugs Off 55 Aces to Beat Karlovic. nytimes.com. [dostęp 2009-05-24]. (ang.).
  61. ↑ Hewitt, Murray, Roddick advance. espn.go.com. [dostęp 2009-06-25]. (ang.).
  62. ↑ Richard Hinds: Roddick ends Hewitt’s Wimbledon bid. smh.com.au. [dostęp 2009-07-02]. (ang.).
  63. ↑ The fall and rise of Lleyton Hewitt. [w:] News [on-line]. smh.com.au, 28 grudnia 2009. [dostęp 2017-01-10]. (ang.).
  64. ↑ Hewitt undergoes second hip operation. abc.net.au, 30 stycznia 2010. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
  65. ↑ Hewitt returns to circuit after hip surgery. brisbanetimes.com.au. [dostęp 2010-04-05]. (ang.).
  66. ↑ Nestor and Zimonjic Defend Barcelona Title. tennisconnected.com. [dostęp 2010-04-25]. (ang.).
  67. ↑ Hewitt overcomes Federer in Halle [online], 13 czerwca 2010 [dostęp 2018-05-26] (ang.).
  68. ↑ Leo Schlink: Hand injury puts Lleyton Hewitt out of Malaysia, Japan, Shanghai titles. heraldsun.com. [dostęp 2010-09-24]. (ang.).
  69. ↑ Roche to coach Lleyton Hewitt. smh.com.au. [dostęp 2010-11-26]. (ang.).
  70. ↑ Krzysztof Straszak: Hewitt może wrócić dopiero na Roland Garros. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2011-03-23]. (pol.).
  71. ↑ Former No. 1 Hewitt pulls out of Roland Garros. tennis.com. [dostęp 2011-05-22]. (ang.).
  72. ↑ Hewitt pulls out of Eastbourne with foot injury. uk.reuters.com. [dostęp 2011-06-14]. (ang.).
  73. ↑ Former Champion Hewitt Out Of US Open. atpworldtour.com. [dostęp 2011-08-23]. (ang.).
  74. ↑ Lleyton Hewitt defeats injured Andy Roddick. theaustralian.com, 20 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-24]. (ang.).
  75. ↑ My new left foot: Lleyton Hewitt’s radical surgery revealed. theaustralian.com.au, 26 maja 2012. [dostęp 2012-07-15]. (ang.).
  76. ↑ Leo Schlink: Lleyton Hewitt sidelined until Queen’s event in June after foot surgery. perthnow.com.au, 23 lutego 2012. [dostęp 2012-07-15]. (ang.).
  77. ↑ Isner Stops Hewitt To Retain Newport Title. atpworldtour.com. [dostęp 2012-07-15]. (ang.).
  78. ↑ MALISSE/MOSER HOLD OFF AUSSIES FOR SAN JOSE CROWN. atpworldtour.com. [dostęp 2012-07-18]. (ang.).
  79. ↑ ATP Londyn: Murray z Tsongą w półfinale, Hewitt wyeliminował Del Potro. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
  80. ↑ ATP Londyn: Murray i Cilić wygrali z pogodą i przeciwnikami w półfinale. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
  81. ↑ ATP Newport: Mahut jak Murray, drugi wygrany turniej na trawie Francuza w sezonie. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2013-07-15]. (pol.).
  82. ↑ YOUZHNY PIPS HEWITT IN THRILLER. atpworldtour.com. [dostęp 2013-09-05]. (pol.).
  83. ↑ ATP Brisbane: Federer pokonany, finałowy bój legend dla Hewitta. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2014-01-05]. (pol.).
  84. ↑ Rafał Smoliński: ATP Newport: Jubileuszowe trofeum Lleytona Hewitta. [w:] ATP Newport [on-line]. sportowefakty.wp.pl, 2014-07-13. [dostęp 2014-07-14]. (pol.).
  85. ↑ Michał Pochopień: Lleyton Hewitt: Mam zamiar grać aż do Australian Open 2016. sportowefakty.wp.pl, 2015-01-29. [dostęp 2014-08-15]. (pol.).
  86. ↑ Łukasz Iwanek: Nowa funkcja Lleytona Hewitta, sezon 2015 ostatnim w karierze Australijczyka. sportowefakty.wp.pl, 2014-11-16. [dostęp 2014-08-15]. (pol.).
  87. ↑ Marcin Motyka: Lleyton Hewitt trenerem-konsultantem Nicka Kyrgiosa. sportowefakty.wp.pl, 2015-08-12. [dostęp 2014-08-15]. (pol.).
  88. ↑ Hewitt Comes Out Of Retirement In Style At Wimbledon. [w:] ATP Staff [on-line]. atptour.com, 2016-07-02. [dostęp 2022-09-10]. (ang.).
  89. ↑ Australia Wins Davis Cup. tennis.about.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  90. ↑ Australia win Davis Cup. bbc.co.uk, 30 listopada 2003. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
  91. ↑ Switzerland defeat Australia 3-2 in Davis Cup play-off. sports.ndtv.com, 19 września 2011. [dostęp 2011-12-13]. (ang.).
  92. ↑ Lleyton Hewitt guides Australia to Davis Cup quarter-final win over Kazakhstan in Darwin. [w:] News [on-line]. abc.net.au, 19 lipca 2015. [dostęp 2017-01-10]. (ang.).
  93. ↑ BBC SPORT | Tennis | USA claim decisive doubles win [online], news.bbc.co.uk, 3 stycznia 2003 [dostęp 2017-06-13].
  94. ↑ Rackets, car, tickets up for bid. espn.go.com. [dostęp 2005-01-12]. (ang.).
  95. ↑ Hewitt and Clijsters reveal split. bbc.co.uk. [dostęp 2004-10-22]. (ang.).
  96. ↑ Hewitt się żeni. sport.pl. [dostęp 2005-01-31]. (pol.).
  97. ↑ Rebecca Cartwright. wagrankings.com. [dostęp 2008-05-07]. (ang.).
  98. ↑ Bec Carwright And Lleyton Hewitt – Baby Girl. femalefirst.co.uk, 30 listopada 2005. [dostęp 2012-09-20]. (ang.).
  99. ↑ Lleyton, Bec Hewitt welcome second baby. thaindian.com. [dostęp 2008-12-16]. (ang.).
  100. ↑ Hewitt Family Welcomes Baby Daughter. atpworldtour.com. [dostęp 2010-10-24]. (ang.).
  101. ↑ Personal Interests. itftennis.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  102. ↑ Australia Day: Rod Laver, seven-time ARIA award winner Tina Arena among 829 honourees. [w:] News [on-line]. abc.net.au, 26 stycznia 2016. [dostęp 2017-01-10]. (ang.).
  103. ↑ Lleyton Hewitt. atpworldtour.com. [dostęp 2009-11-20]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Liderzy rankingu ATP singlistów
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Triumfatorzy US Open w grze pojedynczej (XXI wiek)
2001–2010
2011–2020
od 2021
Triumfatorzy Wimbledonu w grze pojedynczej (XXI wiek)
2001–2010
2011–2020
od 2021
Triumfatorzy US Open w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lleyton_Hewitt&oldid=71828148”