پروکاربازین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پروکاربازین

داده‌های بالینی
نام‌های تجاری	Matulane
AHFS/Drugs.com	monograph
مدلاین پلاس	a682094
رده‌بندی داروهای بارداری	AU: D
روش مصرف دارو	Oral (Gel Capsule), تزریق داخل وریدی
کد ATC	L01XB01
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی	℞ (Prescription only)
داده‌های فارماکوکینتیک
زیست فراهمی	?
متابولیسم	کبد, کلیه
نیمه‌عمر حذف	10 minutes
دفع	کلیه
شناسه‌ها
نام آیوپاک N-isopropyl-4-[(2-methylhydrazino)methyl]benzamide
شمارهٔ سی‌ای‌اس	۶۷۱-۱۶-۹ Y
پاب‌کم CID	۴۹۱۵
دراگ‌بنک	DB01168 Y
کم‌اسپایدر	۴۷۴۶ Y
UNII	35S93Y190K
KEGG	D08423 Y
ChEBI	CHEBI:۷۱۴۱۷ N
ChEMBL	ChEMBL۱۳۲۱ Y
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID4021189
ECHA InfoCard	100.010.531
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیایی	C12H19N3O۱
جرم مولی	۲۲۱٫۲۹۹ گرم/مول g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)	Interactive image
SMILES O=C(c1ccc(cc1)CNNC)NC(C)C
InChI InChI=1S/C12H19N3O/c1-9(2)15-12(16)11-6-4-10(5-7-11)8-14-13-3/h4-7,9,13-14H,8H2,1-3H3,(H,۱۵٬۱۶) Y Key:CPTBDICYNRMXFX-UHFFFAOYSA-N Y
NY (این چیست؟)  (صحت‌سنجی)

پروکاربازین (به انگلیسی: Procarbazine)

رده درمانی: داروهای درمان سرطان

اشکال دارویی: کپسول

پروکاربازین در درمان برخی انواع سرطان به خصوص بیماری هوچکین استفاده می‌شود. این دارو در درمان لنفوم هوچکین (در رژیم MOPP)، لنفوم غیر هوچکین، تومورهای مغزی (مانند گلیوم بدخیم)، برخی تومورهای ریه، میلوم مالتیپل و انواع دیگری از سرطان‌ها بکار می‌رود. اصولاً پروکاربازین تقسیم و تکثیر سلول‌های بدخیم را در بدن مهار می‌کند.

پروکاربازین ماده‌ای است که به عنوان عامل اختصاصی برچرخه سلولی روی فازهای تقسیم سلولی اثر می‌کند و سنتز DNA، RNA، پروتئین را مهار می‌کند. هرچند مکانیسم اثر آن دقیقاً ناشناخته است ولی محل‌های اثر متعددی دارد.

پروکاربازین معمولاً سبب ایجاد عوارض ناخواسته می‌شود مانند اختلال در قاعدگی طبیعی زنان و بروز عقیمی در هر دو جنس، سر درد، سرگیجه، درد عضلانی یا ماهیچه‌ای، ضعف، خستگی، تهوع، استفراغ، خشکی دهان، تب خال دهانی، مشکل در بلع، کاهش اشتها، ناراحتی معده، اسهال و یبوست، گیجی، بثورات پوستی، علایم عفونت همچون تب، گلو درد، سرفه و خلط؛ خون‌ریزی یا کبود شدگی غیرمعمول (از جمله خون‌ریزی از بینی) و حالت گزگز شدن در دست‌ها یا پاها.

• لنفوم هوچکین

• فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷