1 Front Białoruski – Wikipedia, wolna encyklopedia

1 Front Białoruski
1-й Белорусский фронт
Ilustracja
Sztandar 1 Frontu Białoruskiego z Muzeum Sił Zbrojnych FR w Moskwie
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1945

Tradycje
Rodowód

Front Białoruski

Dowódcy
Pierwszy

gen. armii Konstanty Rokossowski

Ostatni

marszałek Gieorgij Żukow

Działania zbrojne
II wojna światowa
Operacja Bagration
Operacja wiślańsko-odrzańska
Operacja pomorska
Operacja berlińska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Podległość

Stawka

Wojska 1 Frontu Białoruskiego w Polsce
Pomnik 1 Frontu Białoruskiego w Muzeum Wojny Ojczyźnianej w Moskwie

1 Front Białoruski (ros. 1-й Белорусский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

1 Front Białoruski (I formowanie)

[edytuj | edytuj kod]

1 Front Białoruski został utworzony 24 (17?) lutego 1944 z przemianowania Frontu Zachodniego. Dowódca gen. armii Konstanty Rokossowski. Od 5 kwietnia 1944 przemianowany na Front Białoruski (II formowanie).

1 Front Białoruski (II formowanie)

[edytuj | edytuj kod]

Utworzony 16 kwietnia 1944 z Frontu Białoruskiego II formowania. 23 czerwca – 31 lipca 1944 uczestniczył w operacji białoruskiej przeciw niemieckiej Grupie Armii „Środek”. W lipcu jego związki dotarły do Bugu, później do Wisły. Do września uchwycił przyczółki na Wiśle pod Warką i Kazimierzem Dolnym, na Narwi pod Serockiem i Różanem. We wrześniu 1944 opanował dzielnicę Warszawy Pragę[1].

Od 12 stycznia do 3 lutego 1945 wziął udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej wychodząc na linię; Cedynia, Kostrzyn nad Odrą, Frankfurt n. Odrą. W tym czasie 1 FB liczył 1119838 żołnierzy, którzy mieli do dyspozycji: 2102 czołgi, 1279 dział pancernych, 2940 dział ppanc., 7015 dział polowych, 7595 moździerzy, 1114 wyrzutni rakietowych, 1676 dział plot. i 65120 samochodów[2]. Od 1 marca jego prawoskrzydłowe związki wspólnie z 2 Frontem Białoruskim w ramach operacji pomorskiej walczyły przeciw niemieckiej Grupie Armii „Weichsel” wychodząc na wybrzeże Morza Bałtyckiego (zdobyto Kołobrzeg). 6 kwietnia 1945 wraz z 2 Frontem Białoruskim i 1 Frontem Ukraińskim przeprowadził operację berlińską, zakończoną zdobyciem Berlina, wyjściem 7 maja na Łabę i spotkaniem z wojskami amerykańskimi[1].

Rozformowany 9 maja 1945. Na jego bazie utworzono Grupę Wojsk Okupacyjnych w Niemczech oraz Radziecką Administrację Wojskową w Niemczech.

Dowództwo frontu

[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy frontu:

Członkowie Rady Wojennej:

Szefowie sztabu:

  • gen. płk Michaił Malinin (luty – kwiecień 1944 i kwiecień 1944 – czerwiec 1945),

Oficerowie sztabu:

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
Skład
w czerwcu 1944[1]: W styczniu 1945[1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]