Bitwa pod Mirem (1792) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Mirem
	wojna polsko-rosyjska (1792)
Czas	11 czerwca 1792
Miejsce	Mir, Nowogródek
Wynik	klęska wojsk litewskich
Strony konfliktu
Wielkie Księstwo Litewskie	Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Józef Judycki	Borys Pietrowicz Mellin
Siły
7700 żołnierzy i 10 dział	9600 żołnierzy i 13 dział
Straty
ok. 120 żołnierzy i 1 działo	ok. 250 żołnierzy
	Położenie na mapie Polski w latach 1773–1793 miejsce bitwy
	53°27′00″N 26°28′00″E/53,450000 26,466667

Ten artykuł od 2024-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bitwa pod Mirem miała miejsce 11 czerwca 1792 roku podczas wojny polsko-rosyjskiej 1792.

Wstęp

1 czerwca 1792 król Stanisław August Poniatowski odebrał naczelne dowództwo nad wojskami litewskimi ks. Ludwikowi Wirtemberskiemu, a następnie 7 czerwca powierzył je Józefowi Judyckiemu. Wątpiąc w jego kunszt wojskowy dodano mu licznych doradców (m.in. Stanisław Kostka Potocki, Tomasz Wawrzecki).

Niestety zarówno zaniedbania ks. Wirtemberskiego jak i wątpliwe zdolności wojskowe Judyckiego doprowadziły do klęski korpusu litewskiego w trakcie odwrotu z rejonu koncentracji pod Mińskiem.

Doszło do walki pod Mirem pomiędzy korpusem litewskim wojsk I Rzeczypospolitej Józefa Judyckiego a korpusem białoruskim wojsk rosyjskich Borysa Mellina. Bitwa zakończyła się klęską wojsk litewskich.

Bitwa

Generał Judycki zgromadził pod Mińskiem główne siły litewskie w liczbie 7700 żołnierzy i 10 dział. W związku z zagrożeniem przez nadchodzący od strony Borysowa korpus generała Mellina, który liczył 9600 żołnierzy i 13 dział, oraz przez maszerujący z Bobrujska na Słuck korpus Fersena mający 5500 żołnierzy, Judycki rozpoczął 31 maja odwrót przez Stołpce do Świerżnia, skąd 9 czerwca ruszył pod Mir. W trakcie odwrotu jazda litewska generała Józefa Bielaka stoczyła trzygodzinny bój ze strażą przednią Mellina podczas przeprawy przez Niemen pod Stołpcami, po czym ruszyła za głównymi siłami na Mir.

Mellin, po przeprawieniu swych sił przez Niemen, zajął pozycje pod Załużem. Rankiem 11 czerwca wyprawił dwie kolumny po 2000 żołnierzy w celu obejścia od północy i od południa stanowisk wojsk litewskich pod Mirem. Jedną z kolumn dowodził Fiodor Buxhövden, a drugą - Levin Bennigsen. Z resztą sił korpusu Mellin zamierzał po południu związać Litwinów walką, a gdy obie wysłane kolumny obejdą litewskie skrzydła, uderzyć na wojska Judyckiego z trzech stron.

W tym samym czasie Judycki wysłał w kierunku Załuża silny podjazd złożony z 900 żołnierzy i 4 dział, na którego czele stanął generał Stanisław Kostka Potocki. Gdy Potocki około godziny 14 zbliżył się niepostrzeżenie do obozu rosyjskiego, ocenił, że siły rosyjskie są słabe i zawiadomił o tym Judyckiego. Gdy wojska rosyjskie spostrzegły grupę Potockiego, ruszyły w pościg. Ścigany przez Mellina Potocki dołączył do głównych sił litewskich około 3 km od Mira.

Wojska litewskie uszykowały się w dwie linie. W pierwszej linii znalazły się 2 bataliony piechoty oraz brygada pińska, natomiast w drugiej linii - 4 i 1/2 batalionu piechoty, brygada kowieńska oraz 2 pułki jazdy (w tym 4 Pułk). Mellin, który miał w tym momencie 5600 żołnierzy i 13 dział, ustawił swe wojska w jedną linię, usypał 3 baterie i rozpoczął ogień artyleryjski. Wstrzymywał się jednak z atakiem, czekając na nadejście wysłanych wcześniej kolumn.

Ordre de Bataille Wojsk Litewskich

Głównodowodzący gen. por. Judycki

Pierwsza linia - od lewej do prawej

II Brygada Kawalerii Narodowej (Petryhorska) pod dowództwem Twardowskiego (stan około 1125 żołnierzy) – po obu stronach piechoty
1/5 regiment Grabowskiego (stan około 500 żołnierzy)
1/1 regiment Buławy Wielkiej (stan około 505 żołnierzy)

Druga linia od lewej do prawej flanki

połowa I Brygady Kawalerii Narodowej (Husarskiej) pod dowództwem Sulistrowskiego (stan brygady ok. 1325 żołnierzy)
4 Pułk Przedniej Straży pod dowództwem Bielaka (611 żołnierzy)
1/2 regiment Buławy Wielkiej (467 żołnierzy)
1/4 regiment Judyckiego (500 żołnierzy)
1/6 regiment Niesiołowskiego (515 żołnierzy)
1/8 regiment Domu Radziwiłów (619 żołnierzy)
2/8 regiment Domu Radziwiłów (676 żołnierzy)
1 Pułk straży przedniej Kirkora (786 żołnierzy)
druga część I Brygady Kawalerii Narodowej (Husarskiej)
10 dział 3 funtowych

Ordre de Bataille Wojsk Rosyjskich

Głównodowodzący gen. por. Mellin

Kawaleria pod dow. gen. mjr Bergmana
Kozacy Grekowa(około 400 konnych)
Piechota
1/2 bat. z 2. bat. pułku Muromskiego muszkieterów(około 480)
1. bat. Muromskiego muszkieterów(960)
2 bat. pułku Kozłowskiego muszkieterów (960x2)

Kolumna Benningsena -

6 szw. Lekkiej jazdy pułku Izumskiego (880)
1/2 z 2. bat. pułku Muromskiego muszkieterów (480)

Kolumna Buxhowdena -

10 szw. dragonów Smoleńskich(1500)
2. bat. pułku Estlandzkiego (600 żołnierzy)

Ponadto 13 dział 6- i 12-funtowych

Judycki, który nie potrafił podjąć decyzji o rozpoczęciu bitwy, zwołał naradę wojenną, która trwała 2 godziny. W tym samym czasie jego wojska stały w ogniu rosyjskich dział. Ponieważ oddziały litewskie, złożone głównie ze świeżych rekrutów, zbyt długo stały pod rosyjskim ogniem, doszło do paniki. W kierunku na Mir ruszyła do ucieczki brygada kowieńska oraz część brygady pińskiej. Wkrótce to samo uczynił pułk jazdy Bielaka. Gdy około godziny 19:30 na tyłach wojsk litewskich ukazały się idące z dwóch stron kolumny Buxhövdena i Bennigsena, zagrożony okrążeniem Judycki o godzinie 20:00 nakazał odwrót.

W odwrocie Litwini dzięki przytomności umysłu pułkownika Jakuba Jasińskiego odparli atak jazdy rosyjskiej i nie ścigani wycofali się w kierunku Nieświeża. Również pozostawiony w Mirze garnizon zamku wraz z taborami wycofał się bocznymi drogami.

Litwini stracili w bitwie około 120 żołnierzy i 1 działo, natomiast Rosjanie - około 250 żołnierzy.

Tego dnia też doszło do szturmu i zdobycia przez Rosjan zamku w Mirze. Sam Judycki opuścił swoje wojsko i uciekł do Grodna, za co został zdymisjonowany oficjalnie 24 czerwca 1792, a faktycznie już 19 czerwca. Nowym dowódcą został Michał Zabiełło, po czym doszło wkrótce do przegranej bitwy pod Zelwą, zaciętej obrony Brześcia oraz bitew w obronie przepraw na Bugu pod Grannem i pod Krzemieniem.

Bibliografia

Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2
Wolański Adam, Wojna polsko-rosyjska 1792 r, t. 2, Kampanija litewska, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1922.
AdamA. Wolański AdamA., Wojna polsko-rosyjska 1792 r, TadeuszT. Rawski, Warszawa: Volumen, 1996, ISBN 83-85218-48-3, ISBN 83-11-08651-6, OCLC 830125290 .
PiotrP. Derdej PiotrP., Zieleńce Mir Dubienka 1792, Warszawa: Bellona, 2000, ISBN 83-11-09108-0, OCLC 830287575 .