Boeing E-6 Mercury – Wikipedia, wolna encyklopedia

Boeing E-6 Mercury
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Boeing
Typ	dowodzenia/łączność
Konstrukcja	metalowa
	Historia
Data oblotu	19 lutego 1987
Liczba egz.	16
	Dane techniczne
Napęd	4 × silnik turbowentylatorowy CFM International CFM56-2A-2
Ciąg	110 kN każdy
	Wymiary
Rozpiętość	45,16 m
Długość	46,61 m
Wysokość	12,93 m
Powierzchnia nośna	283,4 m²
	Masa
Startowa	154 400 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	981 km/h
Pułap praktyczny	12800 m
Zasięg	11760 km
Długotrwałość lotu	15,5 h
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	Stany Zjednoczone
	Multimedia w Wikimedia Commons

Boeing E-6 Mercury – amerykański samolot dowodzenia, łączności i retransmisji sygnałów radiowych. Używany przez United States Navy do łączności z atomowymi okrętami podwodnymi, nosicielami rakietowych pocisków balistycznych oraz lądowymi siłami jądrowymi. Samolot powstał w oparciu o konstrukcje płatowca Boeing 707-320.

Historia

Maszyna powstała na zamówienie amerykańskiej marynarki wojennej w celu zastąpienia używanych EC-130Q. Samoloty te były częścią systemu TACAMO, odpowiedzialnego za zapewnienie łączności z okrętami podwodnymi posiadającymi na swoich pokładach balistyczne pociski rakietowe z głowicami jądrowymi. Do nowych zadań przystosowany został pasażerski Boeing 707. Firma Boeing miała już doświadczenie w przeprowadzaniu tego typu konwersji, budując samolot Boeing E-3 Sentry, również oparty na Boeingu 707. Gotowy prototyp oznaczony jako E-6A Hermes wzniósł się do swojego dziewiczego lotu 19 lutego 1987 roku. W lipcu 1988 roku maszyna została przekazana marynarce w celu kontynuowania badań samolotu. W sierpniu 1989 roku samolot wszedł do służby operacyjnej w dywizjonie VQ-3, a w styczniu 1991 roku w dywizjonie VQ-4. W tym samym roku zmieniono oznaczenie samolotów na E-6A Mercury. Do końca 1992 roku Boeing dostarczył US Navy szesnaście zamówionych maszyn. W latach 1997–2006 wszystkie maszyny zmodernizowano do wersji E-6B. Modernizacja polegała na wymianie jednostek napędowych, instalacji nowej, cyfrowej awioniki oraz nowych stanowisk dowodzenia i łączności. W 2010 roku rozpoczęto generalne remonty struktury samolotów E-6. Dzięki temu maszyn będą mogły teoretycznie pozostać w służbie aż do roku 2040. Pierwszy ze zmodernizowanych w ten sposób samolotów został zaprezentowany 15 czerwca 2010 roku w Tinker Air Force Base w Oklahomie. W bazie mieszczą się warsztaty odpowiedzialne za remonty samolotów^[1].

Służba

Samoloty znajdują się na stanie jednostek VQ-3 i VQ-4 wchodzących w skład Strategic Communications Wing One z Tinker Air Force Base w Oklahomie. Maszyny operują również z Travis Air Force Base położonej w Kalifornii oraz Naval Air Station Patuxent River w stanie Maryland. Obie jednostki wchodzą w skład systemu TACAMO (Take Charge and Move Out). Ich zadaniem jest utrzymywanie łączności z atomowymi okrętami podwodnymi, nosicielami rakiet balistycznych z głowicami jądrowymi. Od października 1998 roku samoloty marynarki przejęły zadania maszyn Boeing EC-135C należących do United States Air Force. Samoloty w ramach zadań określanych kryptonimem Looking Glass odpowiedzialne są za zapewnienie łączności i dowodzeniem wszystkimi komponentami amerykańskich sił jądrowych. Samoloty operujące w ramach Looking Glass na stałe stacjonują w Offutt Air Force Base w Nebrasce.

Przypisy

↑ Amerykanie wydłużają życie E-6B Mercury, „Lotnictwo”, nr 8 (2010), s. 10, ISSN 1732-5323

Bibliografia

Amerykanie wydłużają życie E-6B Mercury, „Lotnictwo” nr 8 (2010), s. 10, ISSN 1732-5323.

[1] Amerykanie wydłużają życie E-6B Mercury, „Lotnictwo”, nr 8 (2010), s. 10, ISSN 1732-5323

[1]

Samoloty myśliwskie	F-4 F-5 F-8 F-9 F-11 F-14 F-15 F-15E F-16 F/A-18 F/A-18E/F F-22 F-35 F-80 F-82 F-84 F-84F F-86 F-89 F-94 F-100 F-101 F-102 F-104 F-105 F-106 F-111 FH FJ F2H F3D F3H F4D F6U F7U F8F F9F
Samoloty bombowe	B-1 B-2 B-36 B-45 B-47 B-50 B-52 B-57 B-58 B-66 F-117 P6M
Samoloty szturmowe	A-1 (AD) A-2 (AJ) A-3 A-4 A-5 A-6 A-7 A-10 A-26 A-37 AC-47 AC-119 AC-130 AM AV-8B
Samoloty patrolowe i zwalczania okrętów podwodnych	AF-2/3 P-2 (P2V) P-3 P-8 P4M P5M S-2 S-3
Samoloty rozpoznawcze WRE i dowodzenia	E-1 E-2 E-3 E-4 E-6 E-8 EA-6B EA-18G EC-121 RF-61C MC-12W RC-135 SR-71 U-2 (TR-1) P4M-1Q
Samoloty obserwacyjne	O-1 O-2 OV-1 OV-10
Samoloty szkolno-treningowe	TT T-6 T-28 T-33 T-34 T-37 T-38 T-43
Samoloty transportowe	C-2 C-5 C-7 C-8 C-9 C-17 C-20A/B/C/D/E C-20F/G/H/J C-23 C-32 C-37B C-74 C-97 C-118 C-119 C-123 C-124 C-130 C-131 C-133 C-135 C-140 C-141 L-20/U-6 U-1
Śmigłowce i pionowzloty	AH-1 AH-1Z AH-64 H-21 H-25 CH-34 CH-37 CH-46 CH-47 CH-53 CH-53E CH-54 HH-43 MH-6 MH-53 OH-6 OH-58 SH-2 SH-2G SH-3 SH-60 UH-1 UH-1N UH-1Y UH-19 UH-60 V-22
Bezzałogowe	AQM-91 BQM-74 D-21 FQM-151 Q-2 MQM-105 ScanEagle MQ-1/RQ-1 RQ-2 RQ-3 RQ-4 RQ-5 RQ-6 RQ-7 RQ-8A MQ-4C MQ-9 RQ-21 RQ-170
Konstrukcje doświadczalne i prototypy	A-12 A2D AH-56 AR40 Avenger Compound Seasprite 533 Bird of Prey Charger CL-760 E-10 F5D F2Y F-20 F-107 16H Jet Mentor MQ-25 N-102 NH-3A RAH-66 RQ-37 S-67 S-92 S-97 S-71 S-72 Sioux Scout KingCobra Skyrocket Skystreak Tacit Blue T-46 T-7 X-21 X-44 X-49 XB-46 XB-48 XC-99 XB-51 XB-70 XCG-20 XC-120 XF10F XF-85 XF-87 XF-88 XF-90 XF-91 XF-92 XF-103 XF-108 XF-109 XH-51A Compound XH-59 XP-79 XQ-58 XT-30 YA-9 YAH-63 YAL-1 YB-35 YB-49 YC-125 YF-12 YF-17 YF-23 YF-93 YF-95 YF-96 V-247 V-280 VZ-2 ARH-70