Douglas XT-30 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | Douglas Aircraft Company |
Typ | samolot szkolny |
Konstrukcja | metalowa, chowane podwozie, kabina pilotów w układzie tandem |
Załoga | 2 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 × Wright R-1300 |
Moc | 800 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość | 11,07 m |
Długość | 11,2 m |
Masa | |
Startowa | 2721 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 460 km/h |
Prędkość przelotowa | 306 km/h |
Pułap | 9000 m |
Dane operacyjne |
Douglas XT-30 – projekt samolotu szkolnego do szkolenia zaawansowanego stworzony w 1948 w Douglas Aircraft Company na konkurs rozpisany przez United States Air Force na następcę North American T-6 Texan. Samolot nie wyszedł za fazę projektową, jako że zwycięzcą konkursu został North American T-28 Trojan.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Samolot został zaprojektowany jako następca North American T-6 Texan używanego go szkolenia zaawansowanego i stanął do konkursu wraz z zaprojektowanym z tym samym czasie North American T-28 Trojan[1]. Na następcę Texana został wybrany Trojan, a nie konstrukcja Douglasa z powodu jej stosunkowo dużej złożoności[1] niemniej USAF zainteresował się projektem Douglasa na tyle, że zamówiono pełnoskalową makietę samolotu[2]. Nie wybudowano żadnego egzemplarza tego samolotu[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Douglas XT-30 był dwumiejscowym, jednosilnikowym dolnopłatem o konstrukcji metalowej. Silnik znajdował się w środkowej części kadłuba za kabiną pilotów i napędzał trójpłatowe śmigło poprzez wał napędowy. Kabina pilotów mieściła instruktora i ucznia w układzie tandem, z miejscem instruktora w tylnej, a ucznia w przedniej części kabiny[1]. Samolot miał chowane podwozie z kołem przednim[3].
Umiejscowienie silnika w środkowej części kadłuba nadawało samolotowi pewne cechy pilotażowe podobne do samolotu odrzutowego, kabina pilotów znajdowała się bardzo blisko nosa samolotu i dawała zarówno uczniowi jak i instruktorowi znakomitą widoczność[4]. Według projektantów Douglasa takie umiejscowienie silnika ułatwiało także jego serwisowanie[5].
Samolot miał mierzyć 11,2 m długości, rozpiętość skrzydeł miała wynosić 11,07 m. Masa startowa miała wynosić 2721 kg. Teoretycznie wyliczona prędkość maksymalna miała wynosić 460 km/h, a prędkość przelotowa 306 km/h. Przy prędkości przelotowej samolot mógł się utrzymywać w powietrzu przez 6,5 godziny[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e R. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920. s. 609.
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798, 1949-12-22.
- ↑ Patent number: D157846. Google Patents, 1950-03-28. [dostęp 2012-07-25]. (ang.).
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 799, 1949-12-22.
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 800, 1949-12-22.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798-800, 1949-12-22.
- René J. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920, vol. 1. Annapolis: Naval Institute Press, 1988. ISBN 0-87021-428-4.