Lockheed P-2 Neptune – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Załoga | 9–11 |
Historia | |
Data oblotu | |
Wycofanie ze służby | |
Dane techniczne | |
Napęd | 2 x 18-cylindrowy silnik gwiazdowy Wright R-3350-32W |
Moc | 2 x 3700 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość | 30,48 m |
Długość | 27,94 m |
Wysokość | 8,94 m |
Powierzchnia nośna | 92,9 m² |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 586 km/h |
Dane operacyjne | |
Rzuty | |
Lockheed P-2 Neptune (do 1963 P2V Neptune) – amerykański morski samolot rozpoznawczy i patrolowy, stosowany również do walki z okrętami podwodnymi skonstruowany przez firmę Lockheed. Oblatany w 1945, służył w lotnictwie US Navy w latach 1947–1978. Był używany też przez siły zbrojne Argentyny, Australii, Brazylii, Chile, Francji, Holandii, Japonii, Kanady, Portugalii, Republiki Chińskiej i Wielkiej Brytanii.
Samolot odznaczał się wielkim zasięgiem. W 1946 jeden z prototypów odbył lot z Perth w Australii do Columbus w Stanach Zjednoczonych bez lądowania i tankowania w powietrzu – odległość ponad 18 000 km. Rekord ten został pobity dopiero w 1962 przez bombowiec B-52.