Strażnica WOP Lubaczów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Strażnica w Lubaczowie:

1. podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza.
2. graniczna jednostka organizacyjna polskiej straży granicznej realizująca zadania bezpośrednio w ochronie granicy państwowej.

Po rozwiązaniu w 1991 roku Wojsk Ochrony Pogranicza, strażnica w Lubaczowie weszła w podporządkowanie Bieszczadzkiego Oddziału Straży Granicznej^[1].

W dniu 19 listopada 1993 roku siedziba Strażnicy SG w Lubaczowie zostaje przeniesiona z budynku Komendy Powiatowej Policji w Lubaczowie do nowo pozyskanego przez SG obiektu po byłym Przedsiębiorstwie Gospodarki Miejskiej w Lubaczowie^[2].

W wyniku realizacji kolejnego etapu zmian organizacyjnych w Straży Granicznej w 2002 roku, strażnica uzyskała status strażnicy SG I kategorii^[a]. 24 sierpnia 2005 roku funkcjonującą dotychczas strażnicę SG w Lubaczowie przemianowano na placówkę Straży Granicznej^[3].

Z chwilą utworzenia Bieszczadzkiego Oddziału Straży Granicznej w Przemyślu, w maju 1991 roku strażnica Lubaczów ochraniała odcinek granicy państwowej z Ukrainą od znaku granicznego nr 677 do znaku nr 613^[4].

linia rozgraniczenia:

1. ze strażnicą Korczowa: wył. znak gran. 613, granicą gmin Lubaczów i Oleszyce oraz Wielkie Oczy i Laszk^[4]

• kpt. SG Mieczysław Faszczowy (1991-?)^[5]

• Halina Łach: System ochrony polskiej granicy państwowej. Olsztyn: Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych. Wydział Humanistyczny UWM, 2013. ISBN 978-83-935593-8-1.
• Piotr Kozłowski: Bieszczadzki Oddział Straży Granicznej im. płk. Jana Tomasza Gorzechowskiego w Przemyślu. W: Leszek Elas [patronat]: Straż Graniczna w dwudziestoleciu 1991-2011. Materiały poseminaryjne - Tom I. Koszalin: Centralny Ośrodek Szkolenia Straży Granicznej im. Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, 2011. ISBN 978-83-909484-4-7.