Benedykt XI – Wikipedia, wolna encyklopedia

Benedykt XI

Benedictus Undecimus

Mikołaj Boccasini Niccolò Boccasini
Papież Biskup Rzymu
Illustra faciem Tuam super servum Tuum Niech zajaśnieje Twoje oblicze nad Twym sługą
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1240 Treviso
Data i miejsce śmierci	7 lipca 1304 Perugia
Miejsce pochówku	?↗, ?↗, ?↗
Papież
Okres sprawowania	1303–1304
Generał zakonu dominikanów
Okres sprawowania	1296–1299
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Śluby zakonne	ok. 1254
Nominacja biskupia	2 marca 1300
Kreacja kardynalska	4 grudnia 1298 Bonifacy VIII
Kościół tytularny	S. Sabina (25 marca 1299), Ostia e Velletri (2 marca 1300)
Pontyfikat	22 października 1303
Multimedia w Wikimedia Commons

Błogosławiony
Benedykt XI

Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	24 kwietnia 1736 przez Klemensa XII
Wspomnienie	7 lipca

Benedykt XI (łac. Benedictus XI, właśc. Nicollo Boccasini OP; ur. w 1240 w Treviso, zm. 7 lipca 1304 w Perugii^[1]) – włoski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, papież w okresie od 22 października 1303 do 7 lipca 1304^[1], błogosławiony Kościoła katolickiego.

Urodził się w Treviso, był synem notariusza^[2]. W młodym wieku wstąpił do zakonu dominikanów, a następnie został wykładowcą teologii^[2].

W roku 1296, ówczesny prowincjał Lombardii został wybrany generałem zakonu^[1] i jest jednym z czterech dominikanów, którzy objęli tron w Stolicy Piotrowej.

Szybko zdobył zaufanie papieża Bonifacego VIII, który mianował go kardynałem w 1298 r. i często wysyłał w misje pokojowe i dyplomatyczne do Węgier i Francji^[2]. Kiedy wybuchł konflikt Bonifacego z królem Francji Filipem IV Pięknym, stanął po stronie papieża, zarządzając nawet, by żaden z dominikanów nie kwestionował zwierzchności papieża i jego legitymacji do sprawowania władzy w Kościele. Kiedy królewski agent Guillaume de Nogaret wraz z przedstawicielami skłóconej z papieżem rodziny Colonna porwali Bonifacego i uwięzili w Anagni, Mikołaj Boccasini był jednym z dwóch kardynałów, którzy jawnie sprzeciwili się gwałtowi i doprowadzili do uwolnienia papieża.

Po śmierci Bonifacego VIII, która nastąpiła miesiąc później, to właśnie Mikołaj Boccasini zyskał uznanie na konklawe i został jednogłośnie wybrany na nowego papieża, przyjmując imię Benedykta^[2]. W konklawe tym nie uczestniczyli jednak ekskomunikowani kardynałowie: Pietro Colonna i Giacomo Colonna^[2].

Dążył do załagodzenia sporu z Filipem IV Pięknym i rodziną Colonna, więc zniósł ekskomunikę nałożoną na króla przez Bonifacego VIII (bulla z 25 marca 1304), a także anulował ekskomunikę dwóch kardynałów^[2]. Nie mógł jednak darować raptu Wilhelmowi Nogaretowi, którego wyklął 7 czerwca 1304. Wszyscy pozostali Francuzi, zamieszani w zamach na Bonifacego, uzyskali przebaczenie^[2]. Miesiąc później, po zjedzeniu świeżych fig zmarł nagle i niespodziewanie w Perugii na dyzenterię^[2]. Dało to podstawę do przypuszczeń, że został otruty przez stronników Nogareta, jednak tezę tę należy odrzucić^[2]. Kolejni papieże, począwszy od Klemensa V, pozostawali pod przemożnym wpływem króla Francji, a sam Klemens V przeniósł rezydencję papieską do Awinionu, zapoczątkowując w ten sposób tzw. niewolę awiniońską.

Benedykt XI był autorem tomu kazań i komentarzy do Ewangelii wg św. Mateusza, psalmów, Księgi Hioba i Apokalipsy^[2]. Był też jedynym papieżem swoich czasów, o którym Dante Alighieri nie wypowiadał żadnych negatywnych sądów (a warto pamiętać, że np. Bonifacego VIII w swej Boskiej komedii artysta ulokował w ósmym kręgu piekieł, zarezerwowanym dla symonitów).

Został beatyfikowany 24 kwietnia 1736 r. przez papieża Klemensa XII^[1].

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

• BOCCASINI, O.P., Niccolò. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-02-24]. (ang.).
• Pope Benedict XI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-02-24]. (ang.).