Honoriusz I – Wikipedia, wolna encyklopedia

Honoriusz I
Honorius
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Data urodzenia

brak danych

Data i miejsce śmierci

12 października 638
Rzym

Papież
Okres sprawowania

27 października 625–12 października 638

Wyznanie

chrześcijaństwo

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

27 października 625

Honoriusz I (ur. w Kampanii, zm. 12 października 638 w Rzymie[1]) – 70. papież w okresie od 27 października 625 do 12 października 638[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem konsula Petroniusza. Został papieżem dwa dni po śmierci swojego poprzednika Bonifacego V, a niezbędnej zgody cesarskiej udzielił egzarcha Izaak[1]. W chwili wyboru nie był kardynałem. Za swojego mistrza uważał Grzegorza I i podzielał jego poglądy dotyczące mnichów (także zamienił swój rzymski dom w klasztor i zatrudniał mnichów w papieskiej kancelarii)[1].

Jako papież podjął kroki mające na celu zgodę pomiędzy Rzymem a Rawenną, siedzibą egzarchy[1]. W tym celu ufundował kościół poświęcony św. Apolinaremu i zainicjował msze ku jego czci[1]. Ponadto w 634 roku nadał paliusze arcybiskupom Yorku i Canterbury, nakazując by, w przypadku śmierci jednego, drugi mianował następcę[1]. Wysłał do zachodnich Sasów Birinusa z misją ewangelizacyjną, a także wysłannika na 6. synod w Toledo, by ponaglić ich w nawracaniu Żydów (638 rok)[1]. Znamienne jest, że Honoriusz dokonał pierwszej odnotowanej egzempcji opactwa w Bobbio[1].

Oceniany jest jako dobry administrator: dbał o zapasy zbóż, odrestaurował rzymskie wodociągi, bazylikę św. Piotra i bazylikę św. Agnieszki[1].

Problem Honoriusza

[edytuj | edytuj kod]

W 638 roku Honoriusz wdał się w spór pomiędzy patriarchą Konstantynopola Sergiuszem I, a patriarchą Jerozolimy Sofroniuszem I[2]. Sergiusz, chcąc pogodzić monofizytów egipskich z Kościołem Rzymskim zdecydował się rozstrzygnąć kwestię dwóch natur Chrystusa wprowadzając monoteletyzm, czemu stanowczo sprzeciwił się Sofroniusz[2]. W celu zakończenia sporu zwrócono się z prośbą do Honoriusza, który nie był zbyt obeznany z teologią grecką[2]. W swoim liście stwierdził, że należy poprzeć ten drugi pogląd (monoteletyzm), co doprowadziło do tego, że na soborze w Konstantynopolu papież został potępiony i uznany za heretyka[2]. Aż do XI wieku Honoriusza wyklinali kolejni papieże, a na soborze watykańskim I w 1870 przeciwnicy dogmatu o nieomylności papieża powoływali się na jego pomyłkę[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 102-104. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 40, 302-303. ISBN 83-7006-437-X.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • bp Michał Nowodworski: Honoriusz papież. Ultra montes. [dostęp 2012-10-01]. (pol.).