Leon XII – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leon XII

Leo Duodecimus

Annibale Sermattei della Genga
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia 1760 Genga
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1829 Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Piotra
Papież
Okres sprawowania	1823-1829
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	1783
Prezbiterat	14 czerwca 1783
Nominacja biskupia	21 lutego 1794
Sakra biskupia	24 lutego 1794
Kreacja kardynalska	8 marca 1816 Pius VII
Kościół tytularny	Santa Maria in Trastevere
Pontyfikat	28 września 1823
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Leon XII (łac. Leo XII, właśc. Annibale Sermattei della Genga; ur. 22 sierpnia 1760 w Genga, zm. 10 lutego 1829 w Rzymie^[1]) – włoski duchowny katolicki, 252. papież w okresie od 28 września 1823 do 10 lutego 1829^[2].

Urodził się na zamku Genga koło Spoleto w rodzinie hrabiowskiej^[3]. Był synem Flavia della Genga i Marii Luisy Periberti di Fabriano^[3]. Ukończył studia na Papieskiej Akademii Kościelnej w Rzymie w 1783^[3] roku. W tymże samym roku otrzymał święcenia diakonatu i prezbiteratu (14 czerwca)^[3]. Był osobistym sekretarzem papieża Piusa VI, który wysłał go jako swego ambasadora do Lucerny. Został kanonikiem bazyliki św. Piotra, a 21 lutego 1793 roku arcybiskupem tytularnym Tyru^[3]. W latach 1794–1805 był nuncjuszem w Kolonii i w Bawarii^[1]. W 1805 roku był specjalnym legatem papieskim na Sejm w Ratyzbonie^[1]. Po uwięzieniu papieża Piusa VII przez Napoleona Annibale della Genga wycofał się z życia politycznego i osiedlił w opactwie Monticelli koło Piacenzy, gdzie prowadził działalność duszpasterską^[3]. 8 marca 1816 roku został mianowany przez Piusa VII kardynałem prezbiterem Santa Maria in Trastevere i biskupem Senigallia, jednak ze względu na zły stan zdrowia zrezygnował z diecezji po kilku miesiącach^[3]. Dwa lata później został biskupem Spoleto^[2]. W maju 1820 roku został prefektem Kongregacji ds. Immunitetów Kościelnych, wikariuszem generalnym Rzymu^[3] i prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów oraz prefektem ds. duchowych Kolegium i Seminarium Rzymskiego^[4]. Należał także do Kongregacji Świętego Oficjum, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów, Kongregacji Indeksu, Kongregacji Konsystorialnej i Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich^[4].

Po śmierci Piusa VII konklawe w roku 1823 po dwudziestu sześciu dniach obrad wybrało na papieża Annibale della Genga, który przyjął wówczas imię Leon XII. Swój wybór zawdzięczał głównie zelanti – konserwatystom, pragnącym skupienia się na kwestiach religijnych^[1]. Początkowo nie chciał się zgodzić na elekcję, ze względu na swój zły stan zdrowia^[3].

Pontyfikat Leona rozpoczął się pod znakiem konsekwencji wojen napoleońskich w Europie. W kilku krajach nastąpiła bowiem znaczna sekularyzacja i laicyzacja^[2]. Tym bardziej utrudniało to działania nowego papieża, ponieważ był on człowiekiem pobożnym i nastawionym przede wszystkim na działania wyłącznie religijne, a nie polityczne^[1]. W tym celu powołał do życia nową Kongregację Stanu jako organ doradczy^[1]. W 1825 roku potępił indyferentyzm i masonerię^[1]. Ponadto ogłosił rok 1825 Rokiem Jubileuszowym, czego nie można było zrobić w roku 1800^[2].

Za jego pontyfikatu przeprowadzona została reforma sądownictwa^[1]. Przywrócone zostały sądy biskupie do spraw kościelnych i świeckich^[1]. W 1827 roku wydany został Kodeks reformistyczny zarządu Państwa Kościelnego, który wprowadził klerykalizację władzy.

Początkowo jego postawa w kwestiach polityki zagranicznej budziła obawy – nalegał na uznanie Neapolu za wasala, a także narzekał, że we Francji Ludwik XVIII nie przestrzega ustalonego w 1817 roku konkordatu^[1]. Wkrótce potem jednak zmienił swoje postępowanie i zaczął działać bardziej elastycznie, m.in. mianował nielubianego, liberalnego kardynała Ercole Consalviego prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i radził się go w wielu kwestiach^[1]. Dzięki temu udało mu się zawrzeć konkordaty z Hanowerem (1824) i Królestwem Zjednoczonych Niderlandów (1827)^[1]. 21 maja 1827 roku papież oświadczył, że będzie obsadzał wakujące stolice biskupie w Ameryce Południowej, co mogło pogorszyć relacje Rzymu z królem Hiszpanii, Ferdynandem VII^[1]. Leon działał także silnie na rzecz przywrócenia praw katolikom w protestanckich krajach, czego efektem było ogłoszenie w Wielkiej Brytanii 13 kwietnia 1829 r. (krótko po śmierci papieża) Aktu Emancypacji Katolików^[1].

Papież ten rozpoczął również reformę szkolnictwa. Odrestaurował prowadzony przez jezuitów Uniwersytet Gregoriański oraz drukarnię watykańską. Uzupełnił zbiory Biblioteki Watykańskiej i odbudował spaloną w 1823 roku bazylikę św. Pawła^[2]. Objął patronat nad prowadzonymi wykopaliskami na Forum Romanum, Forum Trajana i w termach. Budował szpitale i domy sierot, które często odwiedzał bez zapowiedzi. Leon XII dokonał rewizji niektórych obrzędów i zwyczajów liturgicznych. Zniósł m.in. ceremonię „Świetlistego Krzyża” w Wielkim Tygodniu w bazylice św. Piotra, uważając całość bardziej za spektakl, aniżeli za uroczystość religijną^[5].

17 lutego 1826 roku zatwierdził Konstytucje i Reguły Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Nominował 25 kardynałów na ośmiu konsystorzach^[3]. Nie był lubiany szczególnie ze względu na wspomnianą powyżej wzmagającą się klerykalizację w Państwie Kościelnym^[1].

Leon XII zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra^[3].

• Beatyfikowani przez Leona XII

• Pope Leo XII. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-09-28]. (ang.).

• Leon XII w bazie catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-08-31]
• Leon XII – dokumenty w bibliotece Polona