Opactwo Cystersów w Mogile – Wikipedia, wolna encyklopedia

Opactwo Cystersów
Zabytek: nr rej. A-20 (A-1277/M) z 7 marca 1930[1]
Ilustracja
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wacława oraz klasztor oo. Cystersów
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków-Mogiła
ul. Klasztorna 11

Kościół

kościół katolicki

Rodzaj klasztoru

opactwo

Właściciel

cystersi

Typ zakonu

męski

Obiekty sakralne
kościół

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wacława

kościół

Narodzenia Pańskiego i św. Bartłomieja Apostoła

Kaplica

Matki Boskiej Częstochowskiej

Materiał budowlany

cegła i kamień

Data budowy

12221266

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, w centrum znajduje się punkt z opisem „Opactwo Cystersów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Opactwo Cystersów”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Opactwo Cystersów”
Ziemia50°03′52″N 20°03′10″E/50,064528 20,052750
Strona internetowa

Opactwo Cystersów – zabytkowy klasztor oraz kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wacława znajdujące się we wschodniej części Krakowa w dzielnicy XVIII Nowa Huta przy ulicy Klasztornej 11, w Mogile. Od 14 września 2023 pomnik historii[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnym miejscem lokacji klasztoru miały się stać Kacice położone niedaleko Słomnik. Kilka lat później fundator zrezygnował z tego miejsca i wymienił się z jednym z członków swojej rodziny na znajdujące się w Mogile pod Krakowem tzw. „pole św. Wacława”. Cystersi przybyli do Mogiły w 1222 roku z klasztoru w Lubiążu na Dolnym Śląsku. Zostali tam sprowadzeni przez biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża. Zwieńczeniem pracy zakonników było powstanie kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Wniebowziętej i św. Wacława męczennika (być może wezwanie to nawiązuje od wcześniejszej nazwy tego miejsca „pole św. Wacława”) oraz klasztoru, który przetrwał do czasów dzisiejszych. Klasztor został spustoszony w XIII w. przez napady Tatarów oraz przez najazd Szwedów w XVII w.

Mocą zawartego ze Stolicą Apostolską konkordatu wschowskiego w 1737 roku królowie Polski mieli prawo mianować tutaj opatów komendatoryjnych[3].

Gościli tu władcy tacy jak książę Bolesław V Wstydliwy i jego żona św. Kinga, królowie Kazimierz III Wielki (z jego pomocą rozbudowano krużganki klasztorne), Władysław II Jagiełło z królową św. Jadwigą. Bywali tu także Zygmunt I Stary oraz królowa Bona z synem Zygmuntem II Augustem, Stefan Batory, Maksymilian III Habsburg, Zygmunt III Waza, Michał Korybut Wiśniowiecki, car Aleksander I Romanow i jego brat wielki książę Konstanty.

Zaś z ludzi kultury, sztuki i nauki: Jakub z Paradyża, Andrzej Gałka, Stanisław Samostrzelnik, Tomasz Dolabella, Wojciech Bogusławski, Cyprian Kamil Norwid, Jan Matejko, Józef Szujski, Władysław Łuszczkiewicz, Witold Pruszkowski, Adam Chmielowski, Stanisław Wyspiański.

Od powstania klasztoru po dziś dzień jego gospodarzami są Cystersi.

W kościele opackim (od 1970 mającym status bazyliki mniejszej) znajduje się kaplica Krzyża Świętego. Kościołem parafialnym został dopiero w 1851 roku, wcześniej służył tylko zakonnikom a wierni mieli do niego wstęp tylko kilka razy w roku.

Opatami mogilskimi byli m.in.: Piotr z Lubiąża, Jan Stechir, Piotr Hirszberg, Erazm Ciołek, Wawrzyniec Goślicki, Marcin Białobrzeski, Paweł Piasecki, Paweł Wołucki, Jan Kazimierz Denhoff, Stanisław Szembek, Krzysztof Antoni Szembek, Michał Szembek, Jan Aleksander Lipski, Michał Ignacy Kunicki, Michał Wodzicki, Jan Kanty Wodzicki, Jan Chrzciciel Schindler.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.
  2. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 września 2023 r. w sprawie uznania za pomnik historii "Kraków - opactwo Cystersów w Mogile" (Dz.U. z 2023 r. poz. 1867)
  3. Historia Kościoła w Polsce, t. 1, cz. 2, Poznań-Warszawa 1974, s. 431.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]