Tp7 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tp7
Producent

Hanomag (Hanower)

Lata budowy

1895[1] - ?

Układ osi

D n2 (0-4-0)

Wymiary
Masa służbowa

53,7 t (z tendrem: 92,7 t)[1]

Długość z tendrem

15 840 mm[1]

Rozstaw osi skrajnych

4200 mm

Średnica kół napędnych

1 300 mm[1]

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

15Cl[1]

Ciśnienie w kotle

12 at[1]

Powierzchnia ogrzewalna kotła

151,3 m²[1]

Powierzchnia przegrzewacza

brak

Powierzchnia rusztu

2,1 m²[1]

Średnica cylindra

490 mm[1]

Skok tłoka

650 mm[1]

Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa

11 400 kg[1]

Prędkość konstrukcyjna

45 km/h[1]

Tp7 – oznaczenie na Polskich Kolejach Państwowych parowozu towarowego CzW/G (właśc. CzWG, ros. ЧВГ) w wersji z silnikiem sprzężonym, budowanego w Niemczech od 1895 roku dla Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Miał on układ osi D i silnik sprzężony na parę nasyconą.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Do końca XIX wieku Kolej Warszawsko-Wiedeńska, pomimo znajdowania się na terytorium Cesarstwa Rosyjskiego, używała lokomotyw kupowanych w Europie Zachodniej. Między innymi, od 1895 używano czteroosiowych parowozów towarowych produkowanych przez Hanomag w Hanowerze, z silnikami na parę nasyconą. Po 1912 roku otrzymały one rosyjskie ujednolicone oznaczenie serii CzWGВГ), z tego Cz oznaczało parowóz z czterema osiami wiązanymi (ros. czetyriechosnyj), W - model dla kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a G w indeksie dolnym - pochodzenie (Giermania - Niemcy)[2].

Lokomotywy CzW/G produkowano w wersjach z silnikiem bliźniaczym (późniejsze Tp6) lub z silnikiem sprzężonym (późniejsze Tp7)[1], a od 1904 roku ich produkcja w wersji z silnikiem sprzężonym rozpoczęta została w zakładach w Charkowie (CzW/Ch, późniejsze Tp108)[2].

Po I wojnie światowej Polskie Koleje Państwowe przejęły część parowozów serii CzWG z silnikiem sprzężonym, które otrzymały następnie oznaczenie serii według polskiego systemu oznaczeń Tp7 (zaliczone do lokomotyw pochodzenia pruskiego), natomiast lokomotywy z silnikiem bliźniaczym oznaczono Tp6[1].

Po II wojnie światowej nie było już na PKP tej serii[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n J. Piwowoński, Parowozy..., ss.136, 239.
  2. a b B. Pokropiński, op.cit., s.70
  3. Paweł Terczyński, Atlas parowozów, wyd. 1, Poznań: Poznań Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 64, ISBN 83-901902-8-1, OCLC 917950022.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978