OKo1 – Wikipedia, wolna encyklopedia
OKo1 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |
Producent | |
---|---|
Lata budowy | 1916-1924 |
Układ osi | 2'C2' |
Wymiary | |
Masa służbowa | 37 t |
Długość | 14 800 mm |
Wysokość | 4260 mm |
Średnica kół napędnych | 1650 mm |
Średnica kół tocznych | 860 mm |
Napęd | |
Trakcja | parowa |
Ciśnienie w kotle | 12 kG/cm² |
Powierzchnia ogrzewalna kotła | 138 m² |
Powierzchnia przegrzewacza | 42,2 m² |
Powierzchnia rusztu | 2,44 m² |
Średnica cylindra | 560 mm |
Skok tłoka | 630 mm |
Parametry eksploatacyjne | |
Prędkość konstrukcyjna | 100 km/h |
OKo1 – tendrzak przystosowany do szybkiego ruchu pasażerskiego.
Jednakową prędkość w obydwóch kierunkach jazdy uzyskano przez dodanie dwóch dwuosiowych wózków. Jego prędkość maksymalna wynosi 100 km/h. Jest to konstrukcja pruska, produkowana przez firmę Vulcan ze Szczecina jako seria T18; w kolejach niemieckich nosiła oznaczenie serii 78.
Dla kolei niemieckich zbudowano 534 lokomotywy pod oznaczeniem 78 0-5, 8 maszyn dla kolei tureckich, a ostatnią tego typu wybudowano w 1939 dla prywatnych kolei. W Polsce skoncentrowane były w dyrekcji poznańskiej (MD Poznań Osobowa, Jarocin, Zbąszynek i in.)
Z PKP ostatnia została wycofana w 1975 roku z Zielonej Góry. Do celów muzealnych pozostawiono lokomotywę OKo1-3, która znajduje się w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.