13 Dywizja Strzelecka (ZSRR) – Wikipedia, wolna encyklopedia

13 Dywizja Strzelecka
13-я стрелковая дивизия
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

I – 7 sierpnia 1918, II – 1922, III – 4 lipca 1941

Rozformowanie

I – 15 marca 1920, II – 19 września 1941

Nazwa wyróżniająca

Dagestańska

Działania zbrojne
II wojna światowa
agresja ZSRR na Polskę
front wschodni
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

piechota

13 Dywizja Strzelców (ros. 13-я стрелковая дивизия) – dywizja piechoty Armii Czerwonej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja była formowana dwukrotnie:

  • w 1922 roku, jako 13 Dagestańska Dywizja Strzelecka (rozformowana 19 września 1941 roku),
  • 4 lipca 1941 roku, jako 13 Dąbrowska Dywizja Strzelecka ros. 13-я Домбровская стрелковая дивизия

13 Dagestańska Dywizja Strzelecka sformowana w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym wzięła udział w agresji na Polskę. W latach 1938–1941 dywizją dowodził gen. mjr Andriej Naumow. W 1942 i 1943 roku w składzie 62 Armii walczącej w obronie Stalingradu. Wsławiła się walkami o Kurhan Mamaja. W 1945 roku razem z 80 Dywizją Strzelecką i 314 Dywizją Strzelecką wchodziła w skład 73 Korpusu Strzeleckiego[1]. W czasie walk na ziemiach polskich 13 DS dowodził gen. mjr Siergiej Aleksandrow. Dywizja uczestniczyła m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2[2].

W 13 DS służył snajper Fieodosij Smolaczkow któremu zaliczono zabicie 125 wrogów[3].

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
  • 119 pułk strzelecki
  • 172 pułk strzelecki
  • 296 pułk strzelecki
  • 48 pułk artylerii
  • 58 pułk artylerii haubic
  • 387 samodzielny batalion czołgów[4]
  • oraz dywizjon przeciwpancerny, dywizjon artylerii przeciwlotniczej, batalion rozpoznawczy, batalion saperów i inne służby.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Podsiadło 2014 ↓, s. 339.
  2. Podsiadło 2014 ↓, s. 338,339.
  3. Nikołajew 2018 ↓, s. 110.
  4. a b Zarzycki 2014 ↓, s. 286.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]