Bitwa pod Bóbrką – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Bóbrką
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

22–28 sierpnia 1920

Miejsce

pod Bóbrką

Terytorium

II Rzeczpospolita

Przyczyna

operacja lwowska

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Marian Januszajtis-Żegota Krugliakow
Martynienko
Siły
12 Dywizja Piechoty 47 Dywizja Strzelców
60 Dywizja Strzelców
brak współrzędnych

Bitwa pod Bóbrkąwalki polskiej 12 Dywizji Piechoty gen. Mariana Januszajtisa-Żegoty z oddziałami sowieckich 47 Dywizji Strzelców Krugliakowa i 60 Dywizji Strzelców Martynienki toczone w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie lipca i sierpnia na ukraińskim teatrze działań wojennych toczyły się walki pod Brodami i Beresteczkiem. Stanowiły one fazę wstępną wielkiej operacji nazwanej w polskiej historiografii Bitwą Lwowską[1]

Po pięciu dniach bitwy, szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę polską. Jednak sytuacja na Froncie Północnym, a szczególnie upadek Brześcia, zmusiła Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego do przerwania bitwy[2].

W tym czasie dowódca sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego Aleksander Jegorow nakazał 1 Armii Konnej Budionnego zdobyć Lwów[3].

Po nieudanych próbach zatrzymania 1 Armii Konnej na wschód od Bugu, dowódca Frontu Południowego, gen. Wacław Iwaszkiewicz, wydał 14 sierpnia rozkaz zajęcia nowej linii obrony, przebiegającej wzdłuż górnego biegu Bugu i Strypy[4][5]. Dowódca 6 Armii, broniącej linii rzek Bugu, Strypy i Dniestru, skierował 5. i 6 Dywizję Piechoty oraz 1 Dywizję Jazdy do osłony Lwowa, a 12. i 13 Dywizja Piechoty miały wykonać uderzenie w lewe skrzydło i tyły nieprzyjaciela dążącego pod Lwów[6][7].

Po ustabilizowaniu położenia pod Lwowem, dowódca 6 Armii gen. Władysław Jędrzejewski nakazał zorganizować natarcie na Chodorów siłami 1 Brygady Jazdy z rejonu Bóbrki, dwubatalionowej grupy kpt. Wilhelma Todta z rejonu Mikołajowa, a dywizji kawalerii gen. Mychajła Omelianowicza-Pawlenki z Halicza na Rohatyn.

 Osobne artykuły: obrona Lwowabitwa pod Chodorowem.

12 Dywizja Piechoty otrzymała rozkaz marszu na PomorzanyPrzemyślanyBóbrkę[8]. Bez kontaktu z przeciwnikiem, do 17 sierpnia dywizja osiągnęła Pomorzany, a nocą z 19 na 20 sierpnia Przemyślany[9][10].

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo 6 Armii gen. por. Władysław Jędrzejewski Front Południowy
⇒ 12 Dywizja Piechoty gen. Mariana Januszajtis-Żegota 6 Armia
XXIII Brygada Piechoty płk Jan Wolgner 12 Dywizja Piechoty
XXIV Brygada Piechoty płk. Marian Kukiel
51 pułk piechoty ppłk Roman Witorzeniec XXIV Brygada Piechoty
Armia Czerwona
oddziały 47 Dywizji Strzelców Krugliakow 14 Armia
oddziały 60 Dywizji Strzelców Martynienko
oddziały 41 Dywizji Strzelców

Walki pod Bóbrką

[edytuj | edytuj kod]
Otton Laskowski (red.)
Encyklopedia wojskowa, T. 1[11]

20 sierpnia XXIII Brygada Piechoty płk. Jana Wolgnera ruszyła na zachód w kierunku Bóbrki, a 51 pułk piechoty Strzelców Kresowych ppłk. Romana Witorzeńca z XXIV Brygady Piechoty płk. Mariana Kukiela otrzymał zadanie maszerować na Pohorylce, osłonić marsz sił głównych dywizji i prowadzić działania mylące[9].

Zgodnie z oczekiwaniami polskich sztabowców, 51 pułk piechoty związał walką pod Pohorylcami gros sił 47 Dywizji Strzelców z grupy Jakira[7]. Wykorzystując sukces, nocą z 20 na 21 sierpnia 12 Dywizja Piechoty stanęła w Podhorodyszczu i nawiązała kontakt taktyczny z rozlokowaną na północ od Podhorodyszcza 13 Dywizją Piechoty gen. Stanisława Hallera. Również 51 pp zmienił kierunek działania i ruszył na zachód, na Hanaczów i Podhorodyszcze, biorąc po drodze jeńców z sowieckich 418 i 419 pułków strzelców[12].

21 sierpnia 12 DP przyjęła ugrupowanie do natarcia, stanęła frontem na wschód i 21 sierpnia uderzyła w kierunku na BóbrkęŚwirzPrzemyślany[13]. Na lewym skrzydle uderzała XXIII Brygada Piechoty, a na południowym skrzydle dywizji do natarcia ruszył 51 pułk piechoty Strzelców Kresowych. Dowódca pułku uderzał III batalionem z 3 baterią 12 pułku artylerii polowej z Hryniowa na Bóbrkę, a II i III batalionem z dwiema bateriami 12 pap na MostyszczeWołoweStrzałki. Pułk zmusił przeciwnika do odwrotu, a III batalion zajął przed wieczorem Bóbrkę[14].

23 sierpnia Sowieci wzmocnili obronę pododdziałami 41 Dywizji Strzelców i 8 Dywizji Kawalerii. Polska dywizja przeszła chwilowo do obrony, ale już 24 sierpnia wznowiła natarcie[9]. 25 sierpnia opanowano Świrz i Przemyślany. Przeciwnik kontratakował na Świrz, a w ciągu kolejnych trzech dni miasto parę razy przechodziło z rąk do rąk. 28 sierpnia ostatecznie opanowała je polska XXIV Brygada Piechoty, a sowieckie 47., 41., 60 Dywizje Strzelców i 8 Dywizja Kawalerii czerwonych Kozaków cofnęły się na linię Gniłej Lipy[13][15].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Walki 12 Dywizji Piechoty w rejonie Bóbrki i Świrza zahamowały ofensywę oddziałów Armii Czerwonej na tym odcinku i umożliwiły stabilizację frontu 6 Armii[16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]