French
DeutschBitwa pod Radziechowem – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
 | |||
| Czas | 11–13 sierpnia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Radziechowem | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | Bitwa Lwowska | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna polska 1918–1921[1]
Bitwa pod Radziechowem – walki polskiej 1 Dywizji Jazdy płk. Juliusza Rómmla z sowiecką 45 Dywizją Strzelców i oddziałami 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
[edytuj | edytuj kod]W końcu lipca Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego planowało uderzenie na prawe skrzydło nacierających wojsk Michaiła Tuchaczewskiego. Do przeprowadzenia operacji zamierzano użyć także jednostek ściągniętych z Frontu Południowo-Wschodniego generała Edwarda Rydza-Śmigłego[2]. Warunkiem sukcesu było wcześniejsze pobicie 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego w obszarze Brodów i Beresteczka[3].
Po pięciu dniach bitwy, szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę polską. Jednak sytuacja na Froncie Północnym, a szczególnie upadek Brześcia, zmusiła Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego do przerwania bitwy[4].
W tym czasie dowódca sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego Aleksander Jegorow nakazał 1 Armii Konnej Budionnego zdobyć Lwów. Jej dywizje wdarły się w słabo obsadzoną lukę między polskimi 2 i 6 Armią, a 7 sierpnia pod Szczurowicami sforsowały Styr. 6 i 14 Dywizja Kawalerii z 45 Dywizją Strzelców miały działać zaczepnie w kierunku na Radziechów–Chołojów–Dobrotwór–Kamionkę Strumiłową, zaś 4 i 11 Dywizja Kawalerii na Busk[5]. Północne skrzydło 1 Armii Konnej osłaniała walcząca pod Łuckiem 24 Dywizja Strzelców, a południowe 45 Dywizja Strzelców[6].
Działania opóźniające na tym kierunku prowadziła Grupa Operacyjna Jazdy generała Jana Sawickiego[7]. 3 Armia gen. Zygmunta Zielińskiego pozostawała jeszcze nad Styrem do 5 sierpnia, a następnie rozpoczęła odwrót. 8 sierpnia 1 Dywizja Jazdy płk. Juliusza Rómmla starła się pod Antoninem z oddziałami sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego[8].
Walki pod Radziechowem
[edytuj | edytuj kod]- Natarcie na Radziechów
Po walkach pod Antoninem 1 Dywizja Jazdy otrzymała zadanie zorganizowania wypadu na Radziechów[9][10]. Nocą z 10 na 11 sierpnia dywizja podeszła do miasteczka, licząc na zaskoczenie nieprzyjaciela. Maszerujący w awangardzie 9 pułk ułanów stwierdził, że miasteczko nie jest bronione, a oddziały Budionnego kwaterują w pobliskim lesie. Przypadkowo napotkany pododdział sowieckiej kawalerii został przez 9 pułk ułanów rozbity szarżą[11]. Po ocenie sytuacji, dowódca dywizji płk Juliusz Rómmel nakazał 9 pułkowi ułanów kontynuować natarcie. Również od czoła, w kierunku lasu, miał nacierać 1 pułk ułanów. Na oddzielnym kierunku działał 11 pułk ułanów. Miał on dokonać obejścia kompleksu leśnego od północy i uderzyć na skrzydło i tyły Kozaków. Zanim 11 pułk ułanów zdołał wyjść na tyły przeciwnika, ten wycofał się, a łupem ułanów padło pięćdziesięciu jeńców z 45 Dywizji Strzelców i pięć ckm-ów. Walki pod Radziechowem przypłacili Polacy stratą 29 poległych i rannych[9].
Po walce 8., 1. i 12 pułk ułanów oraz sztab dywizji kwaterowały w Radziechowie. W godzinach wieczornych 12 sierpnia do sztabu dywizji nadszedł rozkaz z Naczelnego Dowództwa WP. Na jego podstawie nastąpiło rozwiązanie Grupy Operacyjnej Jazdy. Z dziewięciu pułków ułanów zostały utworzone trzy brygady, zespolone w „nowej” 1 Dywizji Jazdy pod dowództwem płk. Rómmla[12]. Po przeprowadzeniu reorganizacji 6 Brygadę Jazdy tworzyły 1., 12., 14 pułki ułanów, 7 Brygadę Jazdy 2 pułk szwoleżerów, 8. i 9 pułk ułanów, 1 Brygadę Jazdy 5., 11. i 17 pułk ułanów[9].
- Obrona Radziechowa
W nowej strukturze organizacyjnej 3. i 4 Brygada Jazdy zgrupowała się w rejonie Radziechowa, a 1 Brygada Jazdy w Chołojowie[12]. 13 sierpnia od strony północnej pod Radziechów podeszła sowiecka 45 Dywizja Strzelców, a od czoła 14 Dywizja Kawalerii. Pułkownik Rómmel do walki ugrupował swoje oddziały w trzech rzutach. W I rzucie posiadał 14. i 9 pułk ułanów oraz 2 pułk szwoleżerów, w II rzucie 8, 1 i 12 pułk ułanów, zaś w III rzucie 5, 17 i 11 pułk ułanów. Wysunięte stanowisko dowodzenia dywizji jazdy ulokowano na wieży kościelnej w Radziechowie. Oddziały 45 DS uderzyły na pozycje obronne 9 pułku ułanów. Ten odparł atak, ale sąsiedni 2 pułk szwoleżerów, pod nieobecność swojego dowódcy, samowolnie opuścił stanowiska, nie informując o tym sąsiadów i dowódcy dywizji[13]. W lukę weszły oddziały Armii Czerwonej, dotarły do Radziechowa i zaatakowały sztab dywizji oraz baterię artylerii konnej. Dopiero szarża 8 pułku ułanów uratowała sytuację i odrzuciła Sowietów z miasteczka. Około 14.30 dowódca dywizji płk Rómmel wydał rozkaz odwrotu. Wycofanie realizowano pod ogniem nieprzyjacielskiej artylerii i broni maszynowej strzelców. Szczególnie uciążliwy był pościg prowadzony przez kozaków Budionnego. Aby zatrzymać sowieckich kawalerzystów, pod Pawłowem na nieprzyjaciela skutecznie uderzył 8 pułk ułanów. Pozwoliło to na w miarę sprawne prowadzenie przez 1 Dywizję Jazdy działań opóźniających[9].
Bilans walk
[edytuj | edytuj kod]Walki pod Radziechowem zatrzymały na trzy dni marsz 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego na zachód i dały stronie polskiej czas na obsadzenie linii Bugu[9].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 14 sierpnia 1920 donosił[14]:
Grupa naszej jazdy, zasilona oddziałam i piechoty zmaga się w rejonie Radziechowa i Chołojowa z przeważającem i siłami armjii konnej Budionnego. Dowództwo frontu zarządziło w celu skrócenia linji odpornej cofnięcie się nad Bug, przyczem musiano opuścić znów Brody.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 233.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 28.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 170.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 178.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 28.
- ↑ Wyszczelski 2008 ↓, s. 252.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 10.
- ↑ a b c d e Odziemkowski 2004 ↓, s. 337.
- ↑ Tarczyński (red.) 2004 ↓, s. 265.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 179.
- ↑ a b Nowak 2010 ↓, s. 180.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 181.
- ↑ Pomarański 1920 ↓, s. 276.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Włodzimierz Nowak: Samhorodek – Komarów 1920. Walki jazdy polskiej z konnicą Budionnego, maj – wrzesień 1920. Warszawa: Bellona SA, 2010. ISBN 978-83-11-11897-3.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Stefan Pomarański: Pierwsza wojna polska (1918–1920). Zbiór wojennych komunikatów prasowych Sztabu Generalnego, uzupełniony komunikatami Naczelnej Komendy we Lwowie i Dowództwa Głównego Wojska Polskiego w Poznaniu. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1920.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa lwowska 1920. Dokumenty operacyjne. T. 2. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-122-0.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2: Poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Kijów 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.