Bitwa pod Duniłowiczami (VI 1920) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Duniłowiczami
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

3–4 czerwca 1920

Miejsce

Duniłowicze

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Przyczyna

kontrofensywa wojsk polskich nad Berezyną

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Siły
33 pułk piechoty
36 pułku piechoty
oddziały 12 DS
Straty
200 zabitych i rannych około 1000 zabitych, rannych i jeńców
8 ckm
brak współrzędnych

Bitwa pod Duniłowiczami – walki polskiego 33 pułku piechoty i 36 pułku piechoty z 12 Dywizją Strzelców toczone w ramach polskiej kontrofensywy nad Berezyną w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Przebieg działań

[edytuj | edytuj kod]

Sytuacja ogólna

[edytuj | edytuj kod]

14 maja 1920 roku ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego i podjęła próbę sforsowania Berezyny pod Murawą[a] i Żukowcem[b] oraz pod Żarnówkami[c] i Niehoniczami[d][3][4]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[5].

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego postanowiło rozstrzygnąć sytuację nad Berezyną w sposób zaczepny. Dowodzenie przejął naczelny wódz marsz. Józef Piłsudski. Wojska gen. Szeptyckiego szykowały się do natarcia. Po zatrzymaniu sowieckiej ofensywy, Armia Rezerwowa gen. Kazimierza Sosnkowskiego, przy współudziale oddziałów 1 i 4 Armii, zaczęła spychać przeciwnika na linię rzek Auta i górna Berezyna.

Działania pod Duniłowiczami

[edytuj | edytuj kod]

3 czerwca od dowódcy 8 Dywizji Piechoty gen. Józefa Czikela 36 pułk piechoty Legii Akademickiej mjr. Mieczysława Rysia-Trojanowskiego otrzymał zadanie sforsowania rzeki Zareżanka pod Duniłowiczami i utworzenia na jej wschodnim brzegu przyczółka[6]. Na wschód od Duniłowicz stały główne siły sowieckiej 12 Dywizji Strzelców[7].

Wczesnym popołudniem pułk podszedł do rzeki, a idący w awangardzie I batalion przez zaskoczenie opanował most i wdarł się do Duniłowicz. W tym czasie II batalion przeprawił się przez rzekę na południe od miejscowości. Zagrożone oskrzydleniem oddziały 12 Dywizji Strzelców rozpoczęły odwrót, a bataliony polskie obsadziły wzgórza położone dwa kilometry na wschód od Duniłowicz, po obu stronach traktu na Głębokie[8].

Około 15.30 dwie brygady sowieckiej 12 Dywizji kontratakowały linią tyralier w kierunku na Daniłowicze, zepchnęły Polaków na skraj miejscowości i rozpoczęły manewr obejścia 36 pułku piechoty[7].

W tym czasie w rejon walk wszedł opóźniony III/36 pp. Uderzył on z marszu na lewe skrzydło sowieckiej tyraliery i obrzucił je granatami. Zdezorientowany przeciwnik zaczął się cofać[9].

Niezdecydowanie przeciwnika wykorzystał natychmiast II batalion i przeszedł do kontrataku. Podobnie uczyniły też kompanie I batalionu. Sowieci wycofali się, a polskie bataliony ponownie obsadziły wzgórza na wschód od Duniłowicz[10].

Rano 4 czerwca do walki wszedł 33 pułk piechoty[11]. Natarcie dwóch polskich pułków wspierały trzy baterie 8 pułku artylerii polowej. Po krótkiej, ale zaciętej walce oddziały sowieckiej 12 Dywizji Strzelców rozpoczęły odwrót[12].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]
Cmentarz polskich żołnierzy w Duniłowiczach

Bitwa pod Duniłowiczami zakończyła się zwycięstwem polskich pułków. Polacy stracili ponad 200 poległych i rannych, a sowiecka 12 Dywizja Strzelców około tysiąca poległych, rannych, jeńców oraz osiem cekaemów[7].

Data bitwy – 3 czerwca – była do 1939 roku świętem 36 pp Legii Akademickiej[13].

  1. Obecnie Мурава, rejon berezyński.
  2. Żukowiec, nad rzeką Berezyną, gm. Dymitrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 847., obecnie Жукавец, rejon berezyński.
  3. Żarnówki, wś przy ujściu rzeki Żarnówki do Berezyny, powiat ihumeński, gm. Pohost, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 626., obecnie Жорнаўка, rejon berezyński.
  4. Niehnicze ob. Niehoncze, powiat ihumeński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 76., obecnie Нягонічы, rejon berezyński.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]