Bitwa pod Kockiem (1920) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Kockiem
wojna polsko-bolszewicka
Czas

14–16 sierpnia 1920

Miejsce

Kock

Terytorium

Polska

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Andrzej Galica
Położenie na mapie Polski w latach 1924–1939
Mapa konturowa Polski w latach 1924–1939, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
51°39′N 22°27′E/51,650000 22,450000

Bitwa pod Kockiem – bitwa stoczona w dniach 14–16 sierpnia 1920 roku podczas wojny polsko–bolszewickiej w ramach Bitwy Warszawskiej.

Do walk pod Kockiem doszło w związku z początkowym zamiarem dowództwa polskiego, by utrzymać w rejonie Kocka przyczółek na północnym brzegu Wieprza. W nocy z 14 na 15 sierpnia pozycje polskie pod Kockiem zaatakowała sowiecka 170 Brygada Piechoty. Pod jej naciskiem wojska polskie opuściły Kock i wycofały się na południowy brzeg Wieprza. W ramach polskiego przeciwuderzenia dowodzona przez generała Andrzeja Galicę 21 Dywizja Piechoty Górskiej po kilkugodzinnej walce odzyskała Kock rankiem 16 sierpnia.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I.