French
Deutsch6 Dywizja Strzelców – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Jelnicą (26–30 maja 1920) bitwa pod Czernicą Wielką (4–5 lipca 1920) bitwa pod Mostami (22–23 lipca 1920) bitwa pod Małkinią (5–7 sierpnia 1920) bitwa pod Kuźnicą (8 września 1920) bitwa o Obuchowo (26 września 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
6 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
[edytuj | edytuj kod]Sformowana wiosną 1918 jako 3 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty[1].
4 lipca 1920 otrzymała zadanie: sforsować Czernicę i nacierać pomiędzy jeziorami Mieżusioł – Miadzieł w ogólnym kierunku na Dokszyce – Parafjanowo[2].
22 lipca miało miejsce jedno z uderzeń wojsk sowieckich. Decydujące natarcie przeprowadziła właśnie 6 Dywizja Strzelców na centrum I DL-B w Mostach. Podjęta w tym dniu próba sforsowania Niemna i zepchnięcia z pozycji grodzieńskiego pułku nie powiodła się. Także następnego dnia polski pułk skutecznie odpierał kolejne ataki 6 Dywizji Strzelców[3].
1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 5245 żołnierzy z tego piechoty 3679. Na uzbrojeniu posiadała 119 ciężkich karabinów maszynowych i 30 dział[4].
23 sierpnia po skutecznym ataku polskiego 59 pułku piechoty na Łomżę wielu żołnierzy 6 Dywizji Strzelców dostało się do polskiej niewoli.
15 października dywizja została rozbita przez jazdę polską na północny wschód od Wilejki. W ręce Polaków dostały się 2 działa, 17 karabinów maszynowych, 13 kuchni polowych, tabory i kancelaria dywizyjna. Do polskiej niewoli trafiło również kilku bolszewickich dowódców pułkowych.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 401.
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 250.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 252.
- ↑ Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.