6 Dywizja Strzelców – Wikipedia, wolna encyklopedia

6 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Jelnicą (26–30 maja 1920)
bitwa pod Czernicą Wielką
(4–5 lipca 1920)
bitwa pod Mostami (22–23 lipca 1920)
bitwa pod Małkinią (5–7 sierpnia 1920)
bitwa pod Kuźnicą (8 września 1920)
bitwa o Obuchowo (26 września 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

3 Armia

6 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

Sformowana wiosną 1918 jako 3 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty[1].

4 lipca 1920 otrzymała zadanie: sforsować Czernicę i nacierać pomiędzy jeziorami Mieżusioł – Miadzieł w ogólnym kierunku na Dokszyce – Parafjanowo[2].

22 lipca miało miejsce jedno z uderzeń wojsk sowieckich. Decydujące natarcie przeprowadziła właśnie 6 Dywizja Strzelców na centrum I DL-B w Mostach. Podjęta w tym dniu próba sforsowania Niemna i zepchnięcia z pozycji grodzieńskiego pułku nie powiodła się. Także następnego dnia polski pułk skutecznie odpierał kolejne ataki 6 Dywizji Strzelców[3].

1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 5245 żołnierzy z tego piechoty 3679. Na uzbrojeniu posiadała 119 ciężkich karabinów maszynowych i 30 dział[4].

23 sierpnia po skutecznym ataku polskiego 59 pułku piechoty na Łomżę wielu żołnierzy 6 Dywizji Strzelców dostało się do polskiej niewoli.

15 października dywizja została rozbita przez jazdę polską na północny wschód od Wilejki. W ręce Polaków dostały się 2 działa, 17 karabinów maszynowych, 13 kuchni polowych, tabory i kancelaria dywizyjna. Do polskiej niewoli trafiło również kilku bolszewickich dowódców pułkowych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]