57 Dywizja Strzelców – Wikipedia, wolna encyklopedia

57 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Sformowanie

1919

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Żabinką (8-10 września 1920)
bitwa nad Niemnem (20–26 września 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

12 Armia
Grupa Mozyrska

57 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

57 Dywizja Strzelców sformowana została latem 1919 z oddziałów walczących w rejonie Połtawy. Walczyła z wojskami Denikina pod Połtawą i Siewskiem. W listopadzie 1919 została przerzucona na Front Południowo-Zachodni i przez dwa miesiące pozostawała w odwodzie. W lutym 1920 weszła w skład 12 Armii. Broniła rejonu Mozyrza. W marcu została pobita pod Barbarowem przez oddział oddziałem mjr. Franciszka Jaworskiego. Od maja do września 1920 walczyła w składzie Grupy Mozyrskiej. W czerwcu bez powodzenia atakowała polski przyczółek pod Rzeczycą nad Dnieprem. Na przełomie lipca i sierpnia sforsowała Bug w rejonie Brześcia[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 5264 żołnierzy z tego piechoty 3116, a kawalerii 48. Na uzbrojeniu posiadała 96 ciężkich karabinów maszynowych i 22 działa[2].

W połowie sierpnia jej czołowe pododdziały dochodziły do Wisły. Po polskim uderzeniu znad Wieprza jej szczątki uszły za Bug do rejonu Żabinki. Tam została uzupełnienia[1]. W walkach pod Żabinką ponownie poniosła duże straty. Od 14 do 24 września prowadziła ciężkie walki pod Horodłem. Na skutek poniesionych strat nie przedstawiała już większej wartości bojowej. Po podpisaniu rozejmu z Polską brała udział w walkach z oddziałami gen. Bułaka-Bałachowicza na Białorusi[1].


23 kwietnia 1920 odwodowe formacje tejże dywizji zostały zaatakowane przez 2 Brygadę Halicką.

5 marca 1920 bolszewicy przerzucili ją z głębi kraju na front i włączyli do walk na odcinku poleskim. Posiadała sztab w Kalenkowiczach, ale już 7 marca 1920 została rozbita.

12 marca 1920 polscy ułani otoczyli i wzięli do niewoli sztab 2 Brygady 57 DS.

Stan osobowy dywizji został szybko uzupełniony nowymi posiłkami i 16 marca 1920 57 DS wzięła udział w silnym koncentrycznym uderzeniu bolszewickim na pozycje Grupy Poleskiej gen. Władysława Sikorskiego.

29 lipca 1920 2, 10 i 57 DS wzięły udział w szturmie twierdzy brzeskiej.

26 sierpnia 1920 w czasie boju pod Żabinką sztab dywizji trafił do polskiej niewoli, a szef sztabu został zabity przez sierżanta sztabowego Bolesława Marca.

12 września 1920 po zdobyciu Kobrynia przez wojsko polskie do polskiej niewoli dostało się 180 żołnierzy z 48 i 57 DS.

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Skład w sierpniu 1920[3]:

  • dowództwo dywizji
  • 169 Brygada Strzelców
    • 505 pułk strzelców
    • 506 pułk strzelców
    • 507 pułk strzelców
  • 171 Brygada Strzelców
    • 509 pułk strzelców
    • 511 pułk strzelców
    • 512 pułk strzelców

Liczyła 3116 „bagnetów”, 48 „szabel” i posiadała 96 karabinów maszynowych

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]