48 Dywizja Strzelców – Wikipedia, wolna encyklopedia

48 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Sformowanie

1919

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Międzyrzeczem
(23 września 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

15 Armia
4 Armia

48 Dywizja Strzelców – dywizja piechoty Armii Czerwonej okresu wojny polsko-bolszewickiej, operująca głównie na terenie dzisiejszej Białorusi.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

Sformowana jesienią 1919 w rejonie Tuły jako 1 Tulska Dywizja Strzelców. W styczniu 1920 weszła w skład 15 Armii. Walczyła z oddziałami polskimi w rejonie Dryssy i Połocka. W czerwcu 1920 w strukturach 4 Armii, a od sierpnia już w ramach 16 Armii wzięła udział w drugiej ofensywie Tuchaczewskiego, walcząc m.in. pod Wilnem i Kobryniem. 1 sierpnia 1920 jej 143 Brygada Strzelców liczyła w stanie bojowym 2553 żołnierzy z tego piechoty 1840[1].

Podczas bitwy niemeńskiej walczyła pod Wołkowyskiem z oddziałami Grupy gen. Junga. 27 i 28 września bez powodzenia broniła Słonima, a w październiku toczyła walki o Słuck. Po podpisaniu rozejmu uczestniczyła w walkach z oddziałami gen. Bułak-Bałachowicza[2].


W dniu 12 września 1920 roku po zdobyciu Kobrynia przez oddziały Wojska Polskiego do polskiej niewoli dostało się 180 żołnierzy z radzieckich 48 oraz 57 Dywizji Strzelców[potrzebny przypis].

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Skład na dzień 1 sierpnia 1920[3]:

  • dowództwo dywizji
  • 142 Brygada Strzelców
    • 424 pułk strzelców
    • 425 pułk strzelców
    • 426 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • 143 Brygada Strzelców
    • 427 pułk strzelców
    • 428 pułk strzelców
    • 429 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • 144 Brygada Strzelców
    • 430 pułk strzelców
    • 431 pułk strzelców
    • 432 pułk strzelców
    • dywizjon artylerii
  • pułk kawalerii

W tym dniu dywizja posiadała 7100 „bagnetów”, 100 „szabel”, 183 karabiny maszynowe, 22 3-calowe armaty dywizyjne wz. 1902[3].

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]
  • N.D. Logofet (X 1919 – VII 1920)[2]
  • J.W. Baranowicz (od 5 VII 1920)[2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
  2. a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 90.
  3. a b Sikorski 2015 ↓, zał. 10.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]