Bój pod Stepanówką – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bój pod Stepanówką
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

19 marca 1920

Miejsce

pod Stepanówką

Terytorium

Ukraińska Republika Ludowa

Wynik

zwycięstwa Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Siły
18 pułk piechoty oddziały 58 DS
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bój pod Stepanówkąwalki 18 pułku piechoty płk. Jana Dmóchowskiego z oddziałami sowieckiej 58 Dywizji Strzelców komdywa Pawła Kniagnickiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Zimą 1919/1920, na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych, planowanych na wiosnę i lato 1920[3].

W marcu 1920 4 Dywizja Piechoty zajmowała pozycje obronne po obu stronach linii kolejowej SarnyKorosteń. Jej oddziały organizowały wypady w celu rozpoznania ugrupowania bojowego nieprzyjaciela i dezorganizowania jego przygotowań do ewentualnej ofensywy[4].

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo 4 Dywizji Piechoty gen. Leonard Skierski Front Wołyński
18 pułk piechoty płk Jan Dmóchowski 4 Dywizja Piechoty
→ I batalion 18 pp 18 pułk piechoty
Armia Czerwona
58 Dywizja Strzelców Pawieł Kniagnicki 12 Armia

Walki pod Stepanówką

[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1920 18 pułk piechoty bronił linii Uborci w rejonie Horodnicy. Nocą z 18 na 19 marca I batalion 18 pułku piechoty przeszedł linię frontu i lasami dotarł pod Stepanówkę[5]. Wieś ubezpieczały trzy placówki. Zlikwidowano je bez strzału.

Tutaj kompanie rozdzieliły się, otoczyły miejscowość i o świcie przeprowadziły koncentryczne natarcie na uśpiony pułk 56 Dywizji Strzelców[6]. 2 kompania uderzyła od południa, 1 kompania od północnego wschodu, a 4 kompania z północy. Kompletnie zaskoczony przeciwnik nie próbował nawet zorganizować obrony. Przy minimalnych stratach własnych zdobyto 4 działa, 11 ckm-ów, wzięto około 150 jeńców. Po wykonaniu zadania, batalion wieczorem 19 marca wrócił za linię frontu[7][8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]