206 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

206 Dywizja Piechoty

206. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	17 sierpnia 1939
Rozformowanie	18 lipca 1944
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota

206 Dywizja Piechoty (niem. 206. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana przez dowództwo Landwehry w Instenburgu na mocy rozkazu z 17 sierpnia 1939 roku, w 3. fali mobilizacyjnej w rejonie Instenburga w I Okręgu Wojskowym.

• Struktura organizacyjna w sierpniu 1939 roku:

301., 312. i 413. pułk piechoty, 206. pułk artylerii, 206. batalion pionierów, 206. oddział rozpoznawczy, 206. oddział przeciwpancerny, 206. oddział łączności;

• Struktura organizacyjna w kwietniu 1943 roku:

301. i 413., pułk grenadierów, 206. pułk artylerii, 206. batalion pionierów, 206. oddział przeciwpancerny, 206. oddział łączności;

• Struktura organizacyjna w kwietniu 1944 roku:

301., 312. i 413. pułk grenadierów, 206. pułk artylerii, 206. batalion pionierów, 206. batalion fizylierów, 206. oddział przeciwpancerny, 206. oddział łączności, 206. polowy batlion zapasowy;

• Generalleutnant Hugo Höft^[1] 17 VIII 1939 – 10 VII 1940;
• Generalleutnant Alfons Hitter 10 VII 1940 – 13 VII 1943;
• Generalmajor Carl Andre 13 VII 1943 – 14 IX 1943;
• Generalleutnant Alfons Hitter 14 IX 1943 – 28 VI 1944;

16 sierpnia 1939 roku, rozpoczęto formować dywizję. Pierwsi rezerwiści, głównie z powiatów Labiau (ros. Polessk), Tylsit-Ragnit (ros. Sowieck), Schloßberg (ros. Dobrowolsk), Ebenrode (ros. Niestierow), Angerapp (ros. Darkiejmy - Oziorsk) i Goldap (pol. gołdapski), zaczęli przybywa już następnego dnia. Później dołączyli rezerwiści z innych landów przede wszystkim z Westfalii, Szwabii oraz Frankonii.

Dywizja osiągnęła siłę 18 427 żołnierzy, 7 241 koni oraz 593 pojazdów mechanicznych.

Podczas kampanii w Polsce główne siły 3. wschodniopruskiej Armii pod dowództwem generała Georga von Küchlera uderzały z południowej części Prus Wschodnich w stronę Warszawy, natomiast 206. Dywizja Piechoty została skoncentrowana w rejonie Gołdapi i otrzymała zadanie osłonięcia jednego z potencjalnego kierunków polskiego ataku z obszaru cypla suwalskiego. W wyniku korzystnej sytuacji na froncie, dywizję w pierwszych dniach kampanii polskiej zluzowano i przetransportowano koleją oraz ciężarowymi samochodami na lewe skrzydło 3. Armii w obszar Ortelsburg (pol. Szczytno) – Willenberg (pol. Wielbark).

W nocy 5 września dywizja przekroczyła w rejonie m. Chorzele polską granicę i otrzymała rozkaz osłony wschodniej flanki armii przed nieprzyjacielską kawalerią z obszaru Suwałk i Augustowa a przede wszystkim z rejonu Ostrołęki. W szybkim marszu, wieczorem 9 września, dotarła do Różana i tu przekroczyła rzekę Narew, następnie 12 września osiągnęła w rejonie Małkini rzekę Bug. Stąd rozpoczęła marsz na wschód wzdłuż Bugu przez Ciechanowiec, Brańsk w kierunku Bielska Podlaskiego. W południe 14 września czołowe oddziały dywizji, 301. puk piechoty oraz oddział przeciwpancerny i rozpoznawczy jak również sztab dywizji dotarły do Bielska Podlaskiego. Po przejściu przez miasto, dywizja rozpoczęła działania w trzech rozbieżnych kierunkach i tak 301. pułk piechoty wzmocniony III. dywizjonem 206. pułku artylerii pomaszerował szosą na Białystok, w kierunku Narewki i Małej Narewki maszerował 312. pułk piechoty natomiast na Hajnówkę i dalej w stronę Białowieży nacierał 413. pułk piechoty. 17 września, na zachodnich obrzeżach Puszczy Białowieskiej po ciężkich lecz krótkich walkach zdobyto Hajnówkę, jak również w głębokim prastarym lesie zajęto dom myśliwski polskich prezydentów w Białowieży. Po wkroczeniu Rosjan do Polski, dywizja otrzymała rozkaz do wycofania się za Narew i Pisę na linię demarkacyjną. Pododdziały dywizji koncentrowały się w Puszczy Zielonej.

Po zakończeniu kampanii polskiej, dywizja została przeniesiona na poligon Arys (pol. Orzysz) i Stablack głównie w celu odmłodzenia kadry dowódczej oraz materiału ludzkiego jak również wymieniono część starszego uzbrojenia na nowsze. Ponadto prowadzono intensywne zgrywanie pododdziałów a ostre strzelanie zakończyło okres szkolenia. W tym czasie część pododdziałów dywizji wykorzystywana była do budowy drogi pomiędzy Friedrichshof (pol. Rozogi) w Prusach Wschodnich a Myszyńcem. Dywizja prowadziła służbę ochronną i okupacyjną na odcinku linii demarkacyjnej, sztab dywizji w tym okresie zajmował kwatery w Ostrołęce.

W czerwcu 1940 roku, przetransportowano jedną trzecią dywizji w obszar Eifel do Prüm i na południe od miasta. Marsz 301. pułku piechoty przez południową Belgię prowadził przez Diant w rejonie historycznego Sedanu. Zawieszenie broni spowodowano, że w pierwszej połowie lipca został przeniesiony do Luksemburga i tam załadowany do wagonów kolejowych został przetransportowany do Prus Wschodnich.

Kolejne lata dywizja walczyła na froncie wschodnim w ramach Grupy Armii Środek, uczestniczyła w bitwach o Dyneburg, Wielkie Łuki, Rżew i Twer. Ostatecznie latem 1944 r. została doszczętnie rozbita pod Witebskiem. Nigdy jej nie odtworzono.

• Carell Paul, Operacja „Barbarossa”; Warszawa 2000; ISBN 83-11-09199-4;
• PaulP. Carell PaulP., Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, KazimierzK. Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110 . Brak numerów stron w książce
• Haupt Werner, Die deutschen Infanterie-Division b.m.w 1991;ISBN 3-89555-274-7;
• Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945; b.m.w i b.m.r.; ISBN 0-7643-0182-9;
• Haupt Werner, Army Group Center. The Wehrmacht in Russua 1941 – 1945; b.m.w i b.m.r.;
• Haupt Werner, Sturm auf Moskau 1941: der Angriff: die Schlacht der Rückschlag; Friedberg 1986;
• Hinze, Rolf Ostfront - Drama 1944. Rückzugskämpfe der Heeresgruppe Mitte; Stuttgart 2004; ISBN 3-613-02408-X;
• Payk Ernst, Die Geschichte der 206. Infanterie - Division 1939 – 1944; Bad Nauheim 1952;
• TadeuszT. Sawicki TadeuszT., Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim, czerwiec 1944-maj 1945 (struktura), Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1987, ISBN 83-01-06556-7, OCLC 834793737 . Brak numerów stron w książce
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
• Piotr Zarzycki: Suplement do Września 1939. Orde de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.