122 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

122 Dywizja Piechoty
122. Infanterie-Division
Ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

7 października 1940

Rozformowanie

1945

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wehrmacht

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

OKH

Multimedia w Wikimedia Commons

122 Dywizja Piechoty (niem. 122. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana na mocy rozkazu z 7 października 1940, w 11. fali mobilizacyjnej na poligonie Groß – Born w II. Okręgu Wojskowym.

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Struktura organizacyjna w październiku 1940

  • 409 pułk piechoty
  • 410 pułk piechoty
  • 411 pułk piechoty
  • 122 pułk artylerii
  • 122 batalion pionierów
  • 122 oddział rozpoznawczy
  • 122 oddział przeciwpancerny
  • 122 oddział łączności
  • 122 polowy batalion zapasowy

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]
  • Generalleutnant Sigfrid Macholz 5 X 1940 – 8 XII 1941
  • Generalleutnant Friedrich Bayer 8 XII 1941 – 17 II 1942
  • Generalleutnant Sigfrid Macholz 17 II 1942 – 1 VIII 1942
  • Generalleutnant Kurt Chill 1 VIII 1942 – 10 X 1942
  • Generalleutnant Gustav Hundt 10 X 1942 – XI 1942
  • Generalleutnant Sigfrid Macholz XI 1942 – 1 XII 1942
  • Generalmajor Adolf Westhoff 1 XII 1942 – 8 I 1943
  • Generalmajor Adolf Trowitz 8 I 1943 – 15 V 1943
  • Generalleutnant Alfred Thielmann 15 V 1943 – 27 VI 1943
  • Generalleutnant Kurt Chill 27 VI 1943 – 1 II 1944
  • Generalmajor Johann – Albrecht von Blücher 1 II 1944 – 4 II 1944
  • Generalmajor Hero Breusing 4 II 1944 – 25 VIII 1944
  • General Friedrich Fangohr 25 VIII 1944 – 20 I 1945
  • Generalmajor Bruno Schatz 20 I 1945 – 8 V 1945

Szlak bojowy

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja weszła w skład Grupy Armii Północ i walczyła na froncie wschodnim. Zmagała się m.in. o Kowno, Nowogród, jezioro Ilmen i rzekę Mga. Brała udział w oblężeniu Leningradu, bitwie pod Diemiańskiem i walkach o Newel. Od marca do lipca 1944 r. przebywała w Helsinkach. W 1944 r. utknęła w kotle kurlandzkim i dotrwała tam do końca wojny[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009, s. 176. ISBN 978-83-11-11596-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Carell Paul, Operacja "Barbarossa"; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4.
  • Paul Carell, Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, Kazimierz Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110.
  • Werner Haupt, Kurlandia. Die vergessene Heeresgruppe 1944/45., Eggolsheim: Dörfler-Verl, [2007?], ISBN 978-3-89555-527-5, OCLC 220420282.
  • Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941-1945; b.m.w i b.m.r.; ISBN 0-7643-0182-9.
  • Franz Kurowski, Kurlandia 1945. Ostatni bastion Hitlera, Adam Maliszewski (tłum.), Warszawa: Bellona, 2008, ISBN 978-83-11-11278-0, OCLC 297753584.
  • Tadeusz Sawicki, Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim czerwiec 1944-maj 1945 (struktura), Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1987, ISBN 83-01-06556-7, OCLC 834793737.
  • Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0.
Dywizje piechoty III Rzeszy
1-100
101-200
201-300
301-400
401-500
501-600
601-719
Imienne

rigt

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=122_Dywizja_Piechoty_(III_Rzesza)&oldid=74489325”