50 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy 50 Dywizji Piechoty okresu III Rzeszy. Zobacz też: 50 Dywizja Piechoty - stronę ujednoznaczniającą.

50 Dywizja Piechoty

50. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	26 sierpnia 1939
Rozformowanie	9 maja 1945 (kapitulacja)
Działania zbrojne
II wojna światowa agresja na Polskę inwazja na Francję atak na Bałkany atak na ZSRR Operacja Fall Blau
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wermacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	III Korpus Armijny[1], VI Korpus Armijny, XXXXI Korpus Pancerny[2], LIV Korpus Armijny[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

50 Dywizja Piechoty (niem. 50. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja, uczestniczyła w agresja na Polskę, Francję i Bałkany oraz w ataku na Związek Radziecki.

Sformowana na mocy rozkazu z 26 sierpnia 1939, w 2. fali mobilizacyjnej przez Grenz – Kommandantur w Kostrzynie w III. Okręgu Wojskowym. W 1939 uczestniczyła w agresja na Polskę, w 1940 na Francję, a w 1941 na Jugosławię i Grecję. W tym samym, 22 czerwca przeprowadziła atak na Związek Radziecki^[4], na którego terytorium walczyła przeciw Armii Czerwonej w latach 1941-1944. W marcu 1945 została rozbita w kotle Heligenbeil, a niedobitki poddały się Armii Czerwonej na półwyspie helskim^[5][6].

Z wszystkich żołnierzy wcielonych do 50 DP, 6 tys. zostało zabitych, 23 tys. rannych a ponad 4 tys. zaginęło. Statystyka nie obejmuje jeńców wziętych do niewoli przez Armię Czerwoną wraz z końcem wojny^[5].

Dowódcy dywizji:

• gen. por. Konrad Sorsche 26 VIII 1939 – 25 X 1940
• gen. płk Karl-Adolf Hollidt 25 X 1940 – 23 I 1942
• gen. por. August Schmidt 31 I 1942 – 1 III 1942
• gen. por. Friedrich Schmidt 1 III 1942 – 26 VI 1943; poległ na Kubaniu
• gen. por. Friedrich Sixt 26 VI 1943 – 30 IV 1944
• gen. por. Paul Betz 30 IV 1944 – 9 V 1944; poległ w Sewastopolu
• gen. mjr Aleksander von Pfuhstein 9 V 1944 – 5 VI 1944
• gen. mjr Georg Haus 5 VI 1944 – 18 IV 1945; poległ w Stutthofie
• gen. mjr Kurt Domansky 18 IV 1945 – 28 IV 1945; poległ w Stutthofie
• płk Ribbert dowódca 121 pułku grenadierów, pełnił obowiązki dowódcy 50 Dywizji od 28 IV 1945 do 9 V 1945^[7]

Szefowie sztabu:

• ppłk Karl Jank (w czasie ataku na Polskę^[8])

Skład w sierpniu 1939:

• 121., 122. i 123. pułk piechoty, 101. dywizjon artylerii, 71. batalion pionierów, 71. oddział łączności;

Skład w kwietniu 1940:

• 121., 122., 123. pułk piechoty, 150. pułk artylerii, 71. batalion pionierów, 150. oddział rozpoznawczy, 150. oddział przeciwpancerny, 71. oddział łączności;

Skład w czerwcu 1943:

• 121., 122., 123. pułk grenadierów, 150. pułk artylerii, 71. batalion pionierów, 50. batalion fizylierów, 150. oddział przeciwpancerny, 71. oddział łączności, 150. polowy batalion zapasowy;

• Polska (wrzesień 1939 - maj 1940);
• Francja (maj 1940 - czerwiec 1941);
• Polska (wrzesień - grudzień 1940);
• Rumunia (styczeń - maj 1941);
• Grecja (maj 1941);
• ZSRR (odcinek południowy) (czerwiec 1941 - maj 1944);
• ZSRR (odcinek środkowy) (lipiec - sierpień 1944);
• III Rzesza (Prusy Wschodnie) (styczeń - maj 1945);

• Chris Bishop: Niemiecka piechota w II wojnie światowej. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11-428-9.
• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: 1987. ISBN 83-01-06556-7.
• Piotr Zarzycki: Suplement do września 1939. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.