Dywizja Piechoty Berlin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dywizja Piechoty „Berlin”

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1 lutego 1945
Rozformowanie	~1 maja 1945
Działania zbrojne
II wojna światowa bitwa pod Halbe
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	CI Korpus Armijny

Dywizja Piechoty Berlin – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej.

Sformowana na poligonie Döberitz na mocy rozkazu z 1 lutego 1945, poza falą mobilizacyjną w III Okręgu Wojskowym. Początkowo nosiła nazwę 309 Dywizja Piechoty, 7 lutego zmienioną na Dywizja Piechoty Berlin.

• Struktura organizacyjna w lutym 1945:

Pułk wartowniczy Großdeutschland, 652. i 653. pułk grenadierów, 309. pułk artylerii, 309. batalion pionierów, 309. dywizyjny batalion fizylierów, 309. oddział przeciwpancerny, 309. oddział łączności, 309. polowy batalion zapasowy.

• Generalleutnant Heinrich Voigtsberger 1 II 1945 – IV 1945.

Dywizja weszła w skład CI Korpusu Armijnego z 9 Armii^[1]. Skierowana została na front wschodni pod Letschin. W marcu 1945 toczyła walki o Kostrzyn. Rozbita została w czasie bitwy pod Halbe.

• Karl Bahm: Berlin 1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13571-0.
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht, 8 vol., Bonn 2003, ISBN 3-8289-0525-0.
• Altner Helmut, Berliński żołnierz, Warszawa 2010, s. 11.