73 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

73 Dywizja Piechoty

73. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	XXXXVI Korpus Pancerny

73 Dywizja Piechoty (niem. 730. Infanterie-Division) – jedna z niemieckich dywizji piechoty z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz w ataku na Związek Radziecki.

Dywizję utworzono w sierpniu 1939 w 2 fali mobilizacyjnej na bazie pododdziałów wydzielonych z 17 Dywizji Piechoty i Dowództwa Artylerii XVII w Norymberdze (Artillerie-Kommandeur 17). W czasie agresji na Polskę, znajdowała się w składzie Grupy Armii Północ. Szeregowy żołnierz 73 DP po zakończeniu działaniach bojowych napisał W Polsce już zdecydowanie po wszystkim. Kampania przebiegła w tempie do tego stopnia zapierającym dech w piersiach, że trudno w ogóle uwierzyć, że to było możliwe^[1].

Następnie 73 DP uczestniczyła w agresji na Francję, Jugosławię, Grecję i ZSRR. Poważne straty dywizja poniosła w ZSRR, gdzie walczyła w górach Kaukaz i na Krymie. Latem 1944 została wycofana na Węgry celem uzupełnienia stanów osobowych i ponownie skierowana do walki we wrześniu 1944^[2]. Przed spodziewaną ofensywą Armii Czerwonej, w styczniu 1945 zajmowała pozycję nad Wisłą w rejonie Jabłonny. Podlegała w tym czasie XXXXVI Korpusowi Pancernemu a jej przeciwnikiem były wojska 1 Armii Wojska Polskiego^[3].

Bardzo duże straty 73 Dywizja Piechoty poniosła 30 stycznia 1945 pod Toruniem. Kolejnych dużych strat doznała pod Gdańskiem w czasie walk przeciw Armii Czerwonej. Niedobitki zaokrętowano na transportowiec MS Goya, który po wyjściu z portu został zatopiony 17 kwietnia przez lotnictwo i marynarkę Związku Radzieckiego^[4].

• gen. artylerii Friedrich von Rabenau^[5], 26 sierpnia 1939.
• gen. piechoty Bruno Bieler, 29 września 1939.
• gen. piechoty Rudolf von Bünau, 1 listopada 1941.
• gen. mjr Johannes Nedtwig, 1 lutego 1943.
• gen. por. Friedrich Franek, 26 czerwca 1944.
• gen. mjr Kurt Haehling, 30 lipca 1944.
• gen. mjr Franz Schlieper, 7 września 1944.

1939^[6]

• 170 pułk piechoty,
• 186 pułk piechoty,
• 213 pułk piechoty,
• 173 pułk artylerii,
• 173 batalion rozpoznawczy (później cyklistów),
• 173 batalion inżynieryjny,
• 173 batalion łączności,
• 173 dywizyjny oddział zaopatrzeniowe.

• Samuel Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Ben Shepherd: Żołnierze Hitlera. Armia niemiecka w Trzeciej Rzeszy. Oświęcim: 2017. ISBN 978-83-7889-539-8.
• Kazimierz Sobczak: Wyzwolenie Warszawy. Styczeń 1945 r. Warszawa: 1970.
• Piotr Zarzycki: Suplement do Września 1939. Orde de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2014, s. 21. ISBN 978-83-933204-7-9.
• Leksykon Wehrmachtu