125 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

125. Dywizja Piechoty

125. Infanteriedivision

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1940 Münsingen
Rozformowanie	1944
Dowódcy
Pierwszy	Generalmajor Wilhelm Schneckenburger
Ostatni	Generalleutnant Helmuth Friebe
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH
Multimedia w Wikimedia Commons

125 Dywizja Piechoty (niem. 125. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana na mocy rozkazu z 16 października 1940, w 11. fali mobilizacyjnej na poligonie w Münsingen w V Okręgu Wojskowym.

• Struktura organizacyjna w październiku 1940

419., 420. i 421. pułk piechoty, 125. pułk artylerii, 125. batalion pionierów, 125. oddział rozpoznawczy, 125. oddział przeciwpancerny, 125. oddział łączności, 125. polowy batalion zapasowy;

• Struktura organizacyjna w 1943:

419., 420. i 421. pułk grenadierów, 125. pułk artylerii, 125. batalion pionierów, 125. batalion fizylierów, 125. oddział przeciwpancerny, 125. oddział łączności, batalion rezerwowy.

• Generalmajor Schneckenburger 5.X.1940 – 24.XII.1942;
• Generalleutnant Helmuth Friebe 24.XII.1942 – IV.1944;

• Carell Paul, Operacja "Barbarossa"; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4.
• PaulP. Carell PaulP., Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, KazimierzK. Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110 . Brak numerów stron w książce
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0.